Desde luego que estaría encantado de estar por ahí y juntarnos para conocernos.
No dudéis que si subo a la tierra, os lo comunico.

Ahora ando por el Sur, pero ya los hijos y nietas, que aunque en S. Santa vienen al Sur, están reclamando nuestra presencia en Mayo en Madrid. Y ya teníamos planeado irnos en esas fechas a la playa. Pero ellos mandan y nosotros, pues a ejercer de abuelos, que por otra parte nos encanta, como a todos, de disfrutar de la familia. Y como en Abril ya me retiro, pues ... (ver texto completo)
Aprezado Sinor: Nahún teño parábolas para agradecerle o que dice na sua mensaxe, en algo coicidimos, debido a amistad que tiña co meu xefe istibemos os dois no enterro, eu sahún un home de izquerdas, más teño que recoñecer que na dereite algún é bon.

Con relazahún al verano espero y desexo saludarle y tomar uns copos xuntos.

Unha aperta.
Creo que el rectificar es de xente intilixente, istou de acordo con el sinor, pois con los que istán en los cielos no debemos mencionar, pero eu pensaba en ise momento que era la hora de ponerle de exemplo, pués como usted béin dice, q. d. e. p., pero yo sigo pensando que ise sinor nahún meteo a mahún no queixon.

Unha aperta.
En tal día como hoy, del año 1537, se creó el Cuerpo de Infantería de Marina. Es por tanto, la mas antigua del mundo.

Todos los que hemos pertenecido a ella, nos sentimos orgullosos de este Cuerpo de Casa Real.

Tiene concedido el privilegio de ser el primero de entrar en combate, y el último en retirarse.

Hoy en día está presente en mas de 12 países, en distintas misiones de pacificación, ayuda humanitaria, lucha contra la piratería en Somalia, siempre bajo el paraguas de NN. UU.

Felicidades ... (ver texto completo)
Yo también estoy esperando que algún forero de a Gudiña nos comenten algo del Santo y del Ramo. tengo el gusanillo de saber a quién le ha tocado, quizás porque a mi familia no le ha tocado nunca.

He visto una foto de prensa, bendiciendo los coches en la plaza.

De todas formas, mi comentario, ya lo hice el día 24.

Un abrazo.
Sinor, creo que falando se intende la xente, resulta que a usted nahún le parece de buen grado comentar los tirantes de un gran político, si lo fixen foi para ponerlo de buen exemplo en momentos que otros de sus colegas deixan munto que desexar, además o sinor dice que me coñece, pois sí a assín fose debía falarme, eu na Gudiña istebe, de tudas las maneiras eu nahún teño tanta sorte como sinor pois nahún le coñezo, más penso que é unha persoa que a veces se pode falar. Dice el sinor que nahún coñece al sinor Manuele ni al sinor Marino, bueno o mellor tampouco perde munto.

Unha aperta. ... (ver texto completo)
Distinguido Sinor, creo que en parte téin razahún,é verdade o que o sinor dice sobre los tirantes, si usted como béin dice me coñece debeo falarme, pois eu sahún unha persoa sociable. Más con relazahún o que dice de querer incitar a pinxar, nahún se dee por aludido si nahún istar munto inxado, agora béin istán a cunfundirme, nahún me istraña até un bon amigo meu que desapareceo sin deixar rastros, que nahún é outro co amigo Manuele, penso que algún gaxo se fizo pasar por min, taméin intendo que téin ... (ver texto completo)
Eu penso que se istán a confundir de gaxo, o dos tirantes era Dn. Manuel, el patrahún de Galiza, munto tempo, que Deus me perdoe y o sinor Santiago tambéin, quero decir un dos mellores políticos que tiberin, seguro que ise sendo de dereitas como era, xamás meteu a mahún no queixón, unha grande persoa, que descanse en paz, bueno todo ísto mandoumo por o xefe, pra que sepan que había algún bon gaxo.
Posiblemente. ¿Llevabas un pantalón corto con tirantes?.
Yo he vivido en la plaza desde el 51 al 59, y fue por esas fechas cuando te veía en el verano.
Esas eran las fuerzas vivas del pueblo. Había otro, D. Alfredo, el jefe de la Estación, pero creo que vivía al margen del resto.

El resto de los mayores solía juntarse mas en el Café de Anta, cuyas bebidas las tenía frescas en el fondo del pozo que tenía en el centro del local, y cada vez que alquien quería un refresco o cerveza (Aguila Negra de Colloto, Aguila de Madrid o El León) tiraba de la cuerda y subía la cesta.

De la única autoescuela que me acuerdo es de una que tenía el marido de ... (ver texto completo)
A todos los de a Gudiña: felicidades en el día de nuestro santo patrón, Sebastián de Aparicio, y deseo que nos siga protegiendo a todos.

Desde aquí quiero compartir ese día con vosotros.

Digo San Aparicio, aunque sea Beato. Parece ser que le falta atribuirle un milagro.

Me gustaría saber si, en su singladura desde Sanlúcar a América no arribó "de milagro" después de enfrentarse a una tenebrosa travesía que muchos no lograron superar.
De ese viaje, creo que nada se sabe. Al menos en la Casa ... (ver texto completo)
El Sr. Marcelino, era la misma persona. Aparte de carbón, hacía carbonilla para los braseros.

De su procedencia, recuerdo que la gente decía que era de..."por alá abaixo".

Era buena persona, y siempre iba con una chaqueta. Y además era un manitas. La red la hacía con una especie de aguja hecha de madera, u enrollaba el hilo en ella.

Para mí, forma parte de las persona carismáticas de entonces. Cuando hablas de Quintela, me imagino que te refieres al marido de Dª Preciosa, y padres de Manolo.

También estaba el Capitán de la G. C. D. José, que vevía en la fonda madrileña, y su pasión era rellenar quinielas de futbol, que se sellaban en el café de Quintela.

D. José Coello, que había sido oficial del ET, que después trabajó en el banco Pastor, inaugurado allá por el año 56.

Algún día te contaré la gente que enseñaba altruistamente a los niños, aparte de D. Laureano.

Un abrazo ... (ver texto completo)
Aprezado Camba: Qué farta de peixes nos deu un tal Melin, andando pra él a sega do centeu más entón había munta truta y peixe, alén na miña aldea, mellor dito onde eu nacin, había un gaxo que le xamaban Mincar, totale que éste con sacos das patatas facía un aparello que levaba por cada lado un pao, se le xamaba tesahún y no fondo unha pedra, totale que iamos pro rio Cabanelas y en un par de horas tracíamos o saco mediado, entón había munta truita poucos pescadores, logo o pe do rio era munto malo ... (ver texto completo)
Pois claro que antes babía moita mais pesca. Os ríos non estaban contaminados, nin había preseiras que lle impedían subir río arriba. E como na Gudiña nacen tre ríos, non faltaban.

A fauna era muy variada. Na veira dos ríos había un páxaro muy bonito: O martín pescador, tamén abundaban as libélulas, renacuaxos e alginha doniña.

Ahora xa apenas existen. Dixíronme que fixeron unha repoblación, introducindo outro tipo de trutas mais voraces e acabaros con as autóctonas.

Pero, teño que decirche, ... (ver texto completo)
Viendo el programa en cuestión, y la descripción de todos los modernos artilugios que emplean para pescar la trucha, no puedo dejar pasar, el hacer una comparación con el desarrollo de esta actividad en el pueblo, allá por los años 55/57.

Vivía en el pueblo un tal Sr. Marcelino, cuya habilidad para crear artilugios de pesca era famosa.

En las largas y tediosas noches invernales, se juntaba en casa de José da Lecolla, y entre conversaciones y relatos, no paraba de tejer una red de llegó a medir ... (ver texto completo)
Aprezado Camba: Qué farta de peixes nos deu un tal Melin, andando pra él a sega do centeu más entón había munta truta y peixe, alén na miña aldea, mellor dito onde eu nacin, había un gaxo que le xamaban Mincar, totale que éste con sacos das patatas facía un aparello que levaba por cada lado un pao, se le xamaba tesahún y no fondo unha pedra, totale que iamos pro rio Cabanelas y en un par de horas tracíamos o saco mediado, entón había munta truita poucos pescadores, logo o pe do rio era munto malo ... (ver texto completo)
Viendo el programa en cuestión, y la descripción de todos los modernos artilugios que emplean para pescar la trucha, no puedo dejar pasar, el hacer una comparación con el desarrollo de esta actividad en el pueblo, allá por los años 55/57.

Vivía en el pueblo un tal Sr. Marcelino, cuya habilidad para crear artilugios de pesca era famosa.

En las largas y tediosas noches invernales, se juntaba en casa de José da Lecolla, y entre conversaciones y relatos, no paraba de tejer una red de llegó a medir ... (ver texto completo)