Amigo Camba: Le perguntei ô meou xefe por ô tal de Hoy y ô Abelardo,-dis que fai pasado 200 anos, que intraron os franceses en Madride con idea de conquistar a Ispaña, más tiberín que marchar por patas, pois dis que as mulleres que le tiraban aceite roxo,-que coisas amigo Camba, aquiles nahún eran de fiar, fodase cos gaxos.
Perdoa Camba se nahún digo béin ô xefe ê que me conta as coisas.
Me alegro de ver os teus escritos a igual cos dos demais foreros.
Unha aperta pra tudos.
Vexo que o teu xefe ten moita ilustración. E non lle falta razón. entraron como invitados e quixeron quedarse pra sempre, hasta que nos hincharon os fuciños e houbo que darlle no mesmo sitio.

Cando si retiraban co rabo entre as pernas, os que andaban por Galiza, acamparon na Gudiña, cocretamente na Buqueira. E seguiron pra Castilla pola Canda que era o paso natural.

O aceite roxo llo votaban desde as murallas. Con eles no campo empleáronse as técnicas de Guerrilla, e sobre todo o coraxe das ... (ver texto completo)
Meus, na casa que citais na plaza onde tiña o taller Evaristo e mais seu hirmao, nunca viviu nin a Chicha nin a Picha, eu que son maior ca vos solo recordo ali a Paxariña (Sra. Maria) e mais tarde a sua filla Paulina e cuando esta morreu os seus fillos venderonlla o Perfecto da Sra. Encarnacion e do Sr. Felisindo. A Picha era unha muller que vivia co seu hirmao tamen solteriro, nuha casa que ahora heredou a Isabel viuva de Felipe panadeiro, na plaza detras de iglesia de San Pedro muy cerca da casa ... (ver texto completo)
Efectivamente amigo KDT, foi unha confusión miña, era a Paxariña, "errare humanum est dijo el pato bajandose de la gallina". Gracias pola puntualización. Unha aperta
ayer mismo, estuve con parte de tu pandilla de Verin en el Bar Bohemia, y quedamos en ir al Lucho cuando tù estes por aqui. El viernes tambien coincidí con Rayito en una cena-homenaje en Cenlle al Director del Colegio de alli que se jubilò y tambien quedamos en lo mismo. Tengo a Eduardo preparando una andaina solidaria hasta Cualedro que se celebrará en Mayo, y tambien quedamos en lo mismo. Un saludo
Efectivamente: Pero, después me parece que vivió Paulina.

Evaristo era un artista con la hojalata:

Nos hacía silbatos con un trozo de lata. Y los faroles de aceite, hoy serían dignos de exposición.
Meus, na casa que citais na plaza onde tiña o taller Evaristo e mais seu hirmao, nunca viviu nin a Chicha nin a Picha, eu que son maior ca vos solo recordo ali a Paxariña (Sra. Maria) e mais tarde a sua filla Paulina e cuando esta morreu os seus fillos venderonlla o Perfecto da Sra. Encarnacion e do Sr. Felisindo. A Picha era unha muller que vivia co seu hirmao tamen solteriro, nuha casa que ahora heredou a Isabel viuva de Felipe panadeiro, na plaza detras de iglesia de San Pedro muy cerca da casa ... (ver texto completo)
O Anta e a sua muller Manuela, tiñan tres fillos. O Pepe, que anda por Madrid, o Lito, e a Ester. Están muy ben, e siguen vivindo nunha casa que fixeron detr, as do Bar. Boa memoria. Eso non e falar por non estar calado.

Un abrazo
Amigo Camba, teñes razahún, me recordo de este sinor, pois dixo assín era noute depois de tomar café, tú eres munto novo, poñete un tazahún de leite, coisa que eu dixen nahún, más eu tiña boa gana dela, total que depois fomos pra palleira a dormir y os meus camaradas foi que dixeren, mira que boon home que nos arranxaba cama pra dois, totale que sahún coisas que nahún se olvidan.
Un abrazo.
Fala ahí ô Picarele, do bar do Taitao, cerca había un café que ô levaba un tal Anta y a filla quero recordar que istaba solteira, munto boa xente, me recordo deis pois ofrecerín cama pra dois colegas que iahn na miña coadrilla de seitureiros y ô café era munto boon, supoño co sinor xa morreria, pasarín muntos anos.
O Anta e a sua muller Manuela, tiñan tres fillos. O Pepe, que anda por Madrid, o Lito, e a Ester. Están muy ben, e siguen vivindo nunha casa que fixeron detr, as do Bar. Boa memoria. Eso non e falar por non estar calado.

Un abrazo
Fala ahí ô Picarele, do bar do Taitao, cerca había un café que ô levaba un tal Anta y a filla quero recordar que istaba solteira, munto boa xente, me recordo deis pois ofrecerín cama pra dois colegas que iahn na miña coadrilla de seitureiros y ô café era munto boon, supoño co sinor xa morreria, pasarín muntos anos.
O Ze, estas a falar do señor José Anta, bon home por certo, xa fai anos que morreu, a filla que tu nombras, a Esther está cuidándo do irman, o Lito, que o home non goza de boa salud. Vexo por outros foros que sigues de sacristán no Brasil e que teis pensado vir no vrau, se pasaras pola Gudiña e queres faimo saber e deitamos uns copos antes de subir cara as Portelas, ja, ja. Unha aperta.
Fala ahí ô Picarele, do bar do Taitao, cerca había un café que ô levaba un tal Anta y a filla quero recordar que istaba solteira, munto boa xente, me recordo deis pois ofrecerín cama pra dois colegas que iahn na miña coadrilla de seitureiros y ô café era munto boon, supoño co sinor xa morreria, pasarín muntos anos.
Se acerca el día dos de Mayo.
Como cada año, en estas fechas, no me queda mas remedio que repetir, que no recordar, pues no se me olvidará en la vida, la gesta del 2 de Mayo, escrita en décimas o espinelas por Bernardo López Garcia. D. Laureano nos la hizo aprender para después recitarla en el café de Quintela en un festival que organizó para el pueblo. A mi me gustaba el final, por lo espectacular que era, pero se lo dió a Mario:
"Mártires de la lealtad.
que del honor al arrullo,
fuisteis ... (ver texto completo)
Amigo Camba: Le perguntei ô meou xefe por ô tal de Hoy y ô Abelardo,-dis que fai pasado 200 anos, que intraron os franceses en Madride con idea de conquistar a Ispaña, más tiberín que marchar por patas, pois dis que as mulleres que le tiraban aceite roxo,-que coisas amigo Camba, aquiles nahún eran de fiar, fodase cos gaxos.
Perdoa Camba se nahún digo béin ô xefe ê que me conta as coisas.
Me alegro de ver os teus escritos a igual cos dos demais foreros.
Unha aperta pra tudos.
Sabía que Paco había fallecido. Me lo comentó un primo de su mujer, al que encuentro paseando de vez en cuando por la calle Antonio López de Madrid, y con el que tuve relación laboral durante varios años.
Ya sabemos que sigues el foro; tu, por lo que encuentro en él eres una autoridad en relatos fidedignos que a nosotros se nos escapan. Me gustan las fotos de tus antepasados, los artículos, y tu participación es un referente para los foreros.

No te preocupes por el tema "te acuedas de...". Es ... (ver texto completo)
Excelente definición de la maquila y del celemín, pero creo que no le hemos aclarado mucho a la forera que inició este tema, la relación que guarda con la hijuela.
La verdad es que es bastante difícil ponerse de acuerdo, porque como bien dices varían mucho las cantidades que responden a la misma palabra.

Que maquila viene del árabe no hay duda. Esas medidas estaban muy arraigadas en Campaneira, Bubión y Capileira, pueblos de las alpujarras granadinas. Sus nombres son de origen gallego, concretamente ... (ver texto completo)
Me parece muy gratificante el tema que propones, a ver si estimulamos al personal, aunque tengo mis dudas. Ya que has planteado la actuación en el bar del Brigada yo también tuve mi aportación, creo que yo era el mas pequeño de los que intervinimos. Mi actuación se limitó a recitar una poesía que llevaba por titulo "España" pero solo me acuerdo del titulo. También se representó una obra de teatro, EN GALLEGO, recuerdas el año y el titulo de la obra? Debió de ser por el 1960 mas o menos, no?
Si, mas o menos fué ese año, o el anterior.
Solo llevo unos meses en este foro, pero buceando en él, aparecen foreros que se están absteniendo de participar. Creo que este foro, a diferencia de otros, es plural y ameno, correcto y respetuoso con el carisma de cada uno, Interesante o no. Eso dependen de todos nosotros.
Insisto que yo entro cuando mi mujer no está usando el ordenador.
El 30 de Mayo del 2004 cerré el de mi trabajo, que buena vista gasté en él, y hasta ahora
Efectivamente: Pero, después me parece que vivió Paulina.

Evaristo era un artista con la hojalata:

Nos hacía silbatos con un trozo de lata. Y los faroles de aceite, hoy serían dignos de exposición.
Yo la del padre Damian la vi dos veces, fui por la tarde a la sesión de los niños y despues consegui convencer a mi abuela para que me llevara a la sesión de noche. Nos valía cualquier cosa, lo importante era ver una película, aunque recuerdo con especial predileción el gordo y el flaco, charlot, cantinflas y las del oeste. ¿Cuando vi por primera vez la televisión?. Te voy a recordar una anécdota de la que quizás tu ni siquiera te acuerdes. Vosotros en algún momento a finales de los 50 principios ... (ver texto completo)
cuando viste por primera vez el cine?.

Corría el año 1956 mas o menos. Era obligado ir al Rosario, al menos para los pequeños. Allí aparece un cura de la Salle, con aquel babero blanco que los caracterizaba. Estuvo hablando para captar seminaristas. Terminó diciendo:
"Ahora vamos al café de Quintela y vamos a ver una película".
Nos faltó tiempo para salir por piernas, y entrar en el café. Allí, según se entra a la derecha, había instalada una máquina de cine y todos los rapaces nos sentamos ... (ver texto completo)
cuando viste por primera vez la TV?

Pues llegó al café de Quintela, o Brigada.
Llegó en una caja grande, la subieron arriba a su casa, y se reunieron las fuerzas vivas del pueblo para instalarla. Entre ellas, el capitán (o teniente) de la Guardia Civil D. José. El veterinario y no sé quien mas.

Corrió como la pólvora la noticia, y nos concentramos en la puerta en espera de alguna información.

Cuando bajó uno, le preguntamos:
- ¿Que se vei? Y nos dijo:
-Nada. Está nevando. ... (ver texto completo)
No, no era la Chicha, era, creo recordar, "A Picha" que vivía en la plaza, en el bajo tenía el taller Evaristo el hojalatero, es la casa que ha comprado ahora Perfecto de la Sra. Encarnación. Tarín lo vi hace ya muchísimo tiempo, una vez que volvió el día de la fiesta, vive en Orense creo, de su hermano casi ni me acuerdo, pienso que se llamaba Luis.
Efectivamente: Pero, después me parece que vivió Paulina.

Evaristo era un artista con la hojalata:

Nos hacía silbatos con un trozo de lata. Y los faroles de aceite, hoy serían dignos de exposición.