Fenomenal logro de dos alcaldes, que aunque siempre es complicado traspasar fronteras, han conseguido que aunque nunca estuviésemos separados, ahora nos sintamos un poco mas cerca.

Enhorabuena a Guillermo Lago, y a su homólogo de Vinhais.

Solo desear que en su diseño y ejecución se tenga en cuenta la seguridad vial. Que la seguridad en la conducción prevalezca sobre cualquier otro aspecto, sobre todo el climatológico: Lluvia, niebla etc.

Un abrazo.
Once anos habia xa que abriran o resto da estrada menos eses dous Km. escasos que quedaron sin facer. Xa choveu pero vale mais tarde ca nunca.
Quero darle a más sincera felicitazahún, tanto ô alcalde da gudiña que nahún teño ô pracer de coñecelo, como ô doutore Americo, bon medico un gran amigo meu, xa era hora tomarán tal decisión tan importante, tanto pra nos os portugueses, como pros ispañoles.
Unha aperta do Zé.
La parroquia de Santiago de Caldas pertenece a la ciudad de Orense por eso deberias dirigirte alli directamente. Yo he copiado esta dirección de internet:
Parroquia de Santiago de Las Caldas
Avenida Caldas, 28, 32001 Ourense
Telefono 988 21 19 54
santiagocaldas. org
pero si buscas en google tendras muchos mas datos.
Un saludo
Según ô meu xefe nahún saben que facer pra ternos entretenidos, frente a caixa tonta, que culpa tendrá el pobre muxaxo, as malas compañías nahún interesan, pra íso istán as boas, que dan más diñeiro, pobre xabal que istá a baixar de peso, aunque con ísto nahún perda un peso, total co escrito, logo ô prescrito, falo co municipal para que tire do pito, nahún sei se me intenderán bein, istá a dictar ô xefe, teño que deixalos ven ô padre Xosé y temos que ir a rezar un bocadito.
Sardiña que leva ô gato tarde ou nunca torna ô prato.
Unha aperta. ... (ver texto completo)
Fai mutos anos, teria eu entre seis e doce anos viña pola nosa casa o Sñr Camba, xunto co Sñr. Barja este ultimo era abuelo ou bisabuelo de Pepe o administrativo do concello, por certo nunca lle faltou que comer, que meo pai era xamoneiro, viñan a visitar a meo abuelo, corria a decada dos 60 xa que meo abuelo falleceo no ano 1970 co 96 anos de idade, me lembro deles por os caramelos que me traian.
¿Ese Camba que eu me refiero era familiar de bostede?
Un efectuoso saudo.
Fai un momento puxen un sms no foro de Barxa, relacionado conmigo e con a familia de Barxa. A miña ascendencia de Camba era de outra rama. O que te refieres vivía frente a Iglesia de S. Martín, e nos, viviamos na plaza.

De todas as maneiras, gracias.

Un saudo
No paran de aparecer comentarios de lo mas diverso sobre la llegada del tesoro, pero no he encontrado ninguno referente a los 249 de la tripulación que perecieron y se fueron al fondo juntos. Sus vidas también deberían formar parte del mismo, ya que la perdieron en el cumplimiento del deber.

Muchos descendientes de los fallecidos, formaron y forman parte de la Armada Española.

El único comentario que hubo el TV. fue el del Almirante Gonzalez-Aller, director del Museo Naval de Madrid.

Enhorabuena ... (ver texto completo)
Gracias por esa dedicatoria a todos nos, de esta maravillosa poesia de Rosalia. En ela, o mesmo que na Cantiga de Curros Enriquez, (No xardín unha noite sentada...) refrexan a nosa malencolía, dando a impresión que queren describir o dolor da alma, cando xa nos hay vaguas pra chorar.

Negra sombra, alcanza a cima do sentimento cuando a interpreta Luz Casal, ou Carlos Nuñez.

Un abrazo. Aunque son novo no foro, vexo que hay alguns temas anteriores reseñados por tí. Estaremos en contacto
Fai mutos anos, teria eu entre seis e doce anos viña pola nosa casa o Sñr Camba, xunto co Sñr. Barja este ultimo era abuelo ou bisabuelo de Pepe o administrativo do concello, por certo nunca lle faltou que comer, que meo pai era xamoneiro, viñan a visitar a meo abuelo, corria a decada dos 60 xa que meo abuelo falleceo no ano 1970 co 96 anos de idade, me lembro deles por os caramelos que me traian.
¿Ese Camba que eu me refiero era familiar de bostede?
Un efectuoso saudo.
Maravilloso y alimenticio RAMO. Como siempre. Enhorabuena a la persona agraciada.

Me gustaría que alguien colgase en este foro la canción del ramo y el himno del Beato.

Un abrazo
Gracias por esa dedicatoria a todos nos, de esta maravillosa poesia de Rosalia. En ela, o mesmo que na Cantiga de Curros Enriquez, (No xardín unha noite sentada...) refrexan a nosa malencolía, dando a impresión que queren describir o dolor da alma, cando xa nos hay vaguas pra chorar.

Negra sombra, alcanza a cima do sentimento cuando a interpreta Luz Casal, ou Carlos Nuñez.

Un abrazo. Aunque son novo no foro, vexo que hay alguns temas anteriores reseñados por tí. Estaremos en contacto
Amigos foreros, hoy celebramos en A Gudiña la festividad de nuestro hijo mas preclaro, el Beato Sebastian de Aparicio. Entre los numerosos actos en su honor se sorteó el Ramo (compuesto por varios jamones, lacones, cachuchas, docenas de chorizos y un largo etc..) que los vecinos regalan para este fin, el número premiado resultó ser el 231 que poseia una vecina nuestra residente en Barcelona.
Estuvo cerca de los mios, tenia hasta el 217, pero se fué a Cataluña, por lo que no lo cataremos. En fotos ... (ver texto completo)
hola amigo: ti sabes que había duas formas de contratar as cuadrillas de segadores. Na niña casa, se contrataba con a comida: Esta consistia en tomar o taco o amañecer, que era pan e aguardiente. As 10 da mañan, setomaba o café con leite e pan con xamón. A comida, que normalmente era un cocido, por a tarde pan e chourizo, e pra cena, o caldo galego e elgo mais, que podía ser unha tortilla. E a dormir a paxarega, homes, mulleres e rapaces xuntos. Ven e verdade que desde que amañecía hasta que era ... (ver texto completo)
Amigo Camba, vexo que te recordas como que ficeste onte, assí, assín era, olla referente a poesía ê como tú béin dices, más era por ser unha terra más béin pobre, eu comenzaba abaixo de San Pedro Vello y soliamos terminar na terra do Porto. Tambéin te digo que aquilas sardiñas que mercabamos ondo Severino, a min me sabían a gloria, logo rabañaba con aquel pan que tiñan tan bueno na Gudiña, que cualquer cahún que tanto le gosta lamer nas mencionadas latas, tiña que conformarse con xeirar. Ahora boute ... (ver texto completo)
Pues si mal no recuerdo, venía a ver a la familia de Aurorita, una familia creo que de Laza, con un chaval joven. Ten en cuenta que en aquellos tiempos nosotros vivíamos en la Plaza, Justamente al lado de la casa en ruinas del Beato Sebastián. Supongamos que era por el año 1958, mas o menos
Aprezado amigo, tes más razón do cun santo, de dormir nas pañallaregas, assín era olla que eu dormía mellor daquila, que ahora na cama, tambéin recordo a contratar leiras grandes, más íso sempre ô facía ô xefe da cuadrilla. Cuando sucedia iso ô viño comprabasmolo a un sinor quero recordar que se xamaba Queipo ou Quepo nahún sei se ô digo béin y as sardiñas a un tal Seberiano que vivia cerca do Apareció. Me alegro que ô Benito fora seu padriño, munto bon home, más eu do fillo nahún dou conta, pasarín ... (ver texto completo)
hola amigo: ti sabes que había duas formas de contratar as cuadrillas de segadores. Na niña casa, se contrataba con a comida: Esta consistia en tomar o taco o amañecer, que era pan e aguardiente. As 10 da mañan, setomaba o café con leite e pan con xamón. A comida, que normalmente era un cocido, por a tarde pan e chourizo, e pra cena, o caldo galego e elgo mais, que podía ser unha tortilla. E a dormir a paxarega, homes, mulleres e rapaces xuntos. Ven e verdade que desde que amañecía hasta que era ... (ver texto completo)
¡Pleno!. Mi hermaqna es esa.

Con relación a D. Alfredo, seguro que es un buen hombre. Y me alegro que se encuentre entre vosotros.

Me parece que D. Camilo, sigue de párroco en Oimbra. No conozco el pueblo, pero seguro que es un lugar afortunado por el cura que le ha tocado.

Dime: ¿estabas con frecuencia, en los años 50/60 en casa de alguien de a Gudiña?.

Un abrazo