Una imagen preciosa, que se estará repitiendo en estos momentos.
Que voy a decir del pueblo que vio crecer a mi padre. Un pueblo que aunque el paso del tiempo se ha hecho sentir, ha sabido conservar el sabor de lo rural y a mucha de sus gentes, mientras que otros, por desgracia, se van quedando vacíos.
Recordos de cando era pequena, na casa dos meus avós. A besta, a bixia das cabras, o son das chocas das vacas durante a noite, a festa de San Mamede, as risas e as parolas da familia e veciños, ... (ver texto completo)

Allí bailé por primera vez con una chica hace 47 años y lo recuerdo con nostalgia era san Mamede, precioso.

Verzas que non so sirven pra facer un bo caldo, senón tamén pra ornar unha mesa de festa. Pura

Pois falando de verzas a miña nai en Montevídeo, como a casa non tiña terrra, a horta era o xardin, a xente chamavalle moita atención, foi toda un ha novedades no barrio.

Mais vale seguir ca historia: un ano, veu unha peste que levou todos os porcos de Gontán, pero os porquiños da virxen salváronse, e aquelo foi visto com`un milagro. PUra

Pocas escenas pode haber tan queridas, e que tanta tenrura e morriña susciten. Algú tempo, todo era de todos, e nada era de nadie, e había sobreabundancia, porque non se cultivaba a avaricia sen límites como ahora... Saudos Pura

Como se lle quere os eidos e a xentiña do pobo que nos viu nacer! Pura

Portela e moi frío, e Bande tamén. Ainda mais frío qu´o monte grande de Nigueiroá...

No pinar de Bande, pasaba eu horas e horas, ahinda que fixera frío, por orden do médico Don Paulino de Celanova, médico de meus abos, Piugis de Gontán; levábanme elí a respirar entr`os pinos, pra me curar da tos ferina. E curóuseme. Pura de Nigueiroá.

En Vilar vivía a tía Martina, xa con moitos años... alá por os anos 45 e 47 do secolo XX.
A tí Martina foi tamén a parteira que axudou a nosa mamá a traernos o mundo... e meu pai alá por o ano 56 levounos desde Ourense a coñecer a tía Martina e darlle as gracias e un abrazo de gratitude. Por ela e que me importa Vilar... Pura

Faían a alegría dos nenos, co seu color e o seo ruido o estralar. (E por eso que se chaman estraloques). Pura

Verzas que non so sirven pra facer un bo caldo, senón tamén pra ornar unha mesa de festa. Pura

Ten o aire de casa celta. Mais esta ventana foi anteriormente unha porta que convirtiron en ventana e aproveitaron as escaleiras pra colocar os tiestos... Non coñezo as circunstancias, mais eu nunca clausuraria unha porta...

E qué quere decir o título "parece que se pode dormir", será qu´e un alberxe?

Recordos da infancia que non se borran, e que teñen colores e sonidos...

Tes toda a razón, Ludy; nin de palleiros sirven, porque e un peligro, pero ¿quen o deixou morrer...? Co tempo, hasta as pedras acaban caindo... O tempo, ca complicidade dos que tiveron poder e non dotaron o medio rural de recursos pra agricultura e ganadería, e algunha qu´outra industria apropiada. Basta ver que en cataluña véndese auga embasada por toda España (nos temos millores augas), e cereales cheos de aire, e... calquera cousa impulsada por a mau de obra de galegos que foron alá romper o zarrizo, ... (ver texto completo)

Un pote com'o que tiñamos empotrado na lareira da cuciña en Negueiroa... e que servía pra cebar Bos porcos pra matanza...