Mais vale seguir ca historia: un ano, veu unha peste que levou todos os porcos de Gontán, pero os porquiños da virxen salváronse, e aquelo foi visto com`un milagro. PUra

Pocas escenas pode haber tan queridas, e que tanta tenrura e morriña susciten. Algú tempo, todo era de todos, e nada era de nadie, e había sobreabundancia, porque non se cultivaba a avaricia sen límites como ahora... Saudos Pura

Como se lle quere os eidos e a xentiña do pobo que nos viu nacer! Pura

Este tipo de arado seguiuse usando hasta ben avanzado o secolo XX e ahinda mais... se cadra en certos sitios. Despois foi sustituido por o arado de ferro, moito mais eficaz e fácil de manejar, e tamén pra xugada das vacas, porque a pala do arado de ferro cortaba a terra como o pan... e non se rompía nin se gastaba com. o de madeira. Eso e o rastrillo de ferro, foi un adianto importante. Meu pai mandábame sentar porriba do rastrillo pra que labrara a terra mais profundo. Pura

En Vilar vivía a tía Martina, xa con moitos años... alá por os anos 45 e 47 do secolo XX.
A tí Martina foi tamén a parteira que axudou a nosa mamá a traernos o mundo... e meu pai alá por o ano 56 levounos desde Ourense a coñecer a tía Martina e darlle as gracias e un abrazo de gratitude. Por ela e que me importa Vilar... Pura

Faían a alegría dos nenos, co seu color e o seo ruido o estralar. (E por eso que se chaman estraloques). Pura

Esta e unha estampa pro recordo e a añoranza e a consecuente morriña. Dios bendiga o pobo e a sua xente, a pesar dos errores, a que os humanos son tan propensos. Saudos Pura

lástima que non pudemos ir este ano as festas... Pero estivemos de corazón.
Outro ano será se Dios quere. E Dios quere, claro que sí. Pura

Verzas que non so sirven pra facer un bo caldo, senón tamén pra ornar unha mesa de festa. Pura

Sí... Nigueiroá o pe do Outeiro, tal com se o monte protexera o pobo do frío vido do Monte Grande. Boa panorámica, Un saudo. Pura

Estas margaritas tan alegres estaban a esquerda do camiño, entre a pista da canteira e a piscinas da Lama do Muiño. mais a esquerda, quedounos o campo de Chamuiña. Pura

Detrás de esa reixa de ferro, estaba a horta da doña Erundina, e déixase ver a sua grande camelia blanca.
Foi o marido da Doña Erundinna, que fixo os mobes da nosa casa, un armario de 4 corpos con espello, un chinero con vitrina de cristal e pedra de mármol blanco, que foi levado do seu sitio (o mármol non se pudre), como as demais cousas da nosa mamá, e com´as traves do Jaravano, o pote dos nosos porcos, o abrevadeiro e a pia dos porcos de pedra, ollas de aceiro con tapas de cristal, tocadiscos ... (ver texto completo)

Orille, preto do río do mismo nombre, proven de Ourille, de ouro, que abundaba nestas terras, e foi aproveitado por os romanos e pobos precedentes. Pura

Bonito sitio.
Teño moi bos recordos d`este lugar, así como de Portela, Vieiro e Bande
E seguindo: Muiños, Cados, Mogueimes, Santa Comba e seguindo pro outro lado: Verea, Nigueiroá, Bangueses, Ponte Grande, Celanova, e bordeando a frnteira con Portugal hasta chegar aPorriño... Boa terra e mellor auguiña. E moita historia en torno o río Ourille tamén.

Como todo en la vida, tiene su pro y su contra: Aminoran la luz, pero proporcionan la sombra que tanto se agradece en verano, y en invierno permiten solearse, porque son de hoja caduca ¿verdad? Dios bendiga los árboles que tanto necesitamos! ¡Arriba Bande! De ahí era el primer pretendiente de mi mamá, y vamos siempre que podemos, de visita.