Pocas escenas pode haber tan queridas, e que tanta tenrura e morriña susciten. Algú tempo, todo era de todos, e nada era de nadie, e había sobreabundancia, porque non se cultivaba a avaricia sen límites como ahora... Saudos Pura

Como se lle quere os eidos e a xentiña do pobo que nos viu nacer! Pura

Este tipo de arado seguiuse usando hasta ben avanzado o secolo XX e ahinda mais... se cadra en certos sitios. Despois foi sustituido por o arado de ferro, moito mais eficaz e fácil de manejar, e tamén pra xugada das vacas, porque a pala do arado de ferro cortaba a terra como o pan... e non se rompía nin se gastaba com. o de madeira. Eso e o rastrillo de ferro, foi un adianto importante. Meu pai mandábame sentar porriba do rastrillo pra que labrara a terra mais profundo. Pura

En Vilar vivía a tía Martina, xa con moitos años... alá por os anos 45 e 47 do secolo XX.
A tí Martina foi tamén a parteira que axudou a nosa mamá a traernos o mundo... e meu pai alá por o ano 56 levounos desde Ourense a coñecer a tía Martina e darlle as gracias e un abrazo de gratitude. Por ela e que me importa Vilar... Pura

Faían a alegría dos nenos, co seu color e o seo ruido o estralar. (E por eso que se chaman estraloques). Pura

Esta e unha estampa pro recordo e a añoranza e a consecuente morriña. Dios bendiga o pobo e a sua xente, a pesar dos errores, a que os humanos son tan propensos. Saudos Pura

lástima que non pudemos ir este ano as festas... Pero estivemos de corazón.
Outro ano será se Dios quere. E Dios quere, claro que sí. Pura

Verzas que non so sirven pra facer un bo caldo, senón tamén pra ornar unha mesa de festa. Pura

Sí... Nigueiroá o pe do Outeiro, tal com se o monte protexera o pobo do frío vido do Monte Grande. Boa panorámica, Un saudo. Pura

Estas margaritas tan alegres estaban a esquerda do camiño, entre a pista da canteira e a piscinas da Lama do Muiño. mais a esquerda, quedounos o campo de Chamuiña. Pura

Detrás de esa reixa de ferro, estaba a horta da doña Erundina, e déixase ver a sua grande camelia blanca.
Foi o marido da Doña Erundinna, que fixo os mobes da nosa casa, un armario de 4 corpos con espello, un chinero con vitrina de cristal e pedra de mármol blanco, que foi levado do seu sitio (o mármol non se pudre), como as demais cousas da nosa mamá, e com´as traves do Jaravano, o pote dos nosos porcos, o abrevadeiro e a pia dos porcos de pedra, ollas de aceiro con tapas de cristal, tocadiscos ... (ver texto completo)

Orille, preto do río do mismo nombre, proven de Ourille, de ouro, que abundaba nestas terras, e foi aproveitado por os romanos e pobos precedentes. Pura

Recordos da infancia que non se borran, e que teñen colores e sonidos...

Tes toda a razón, Ludy; nin de palleiros sirven, porque e un peligro, pero ¿quen o deixou morrer...? Co tempo, hasta as pedras acaban caindo... O tempo, ca complicidade dos que tiveron poder e non dotaron o medio rural de recursos pra agricultura e ganadería, e algunha qu´outra industria apropiada. Basta ver que en cataluña véndese auga embasada por toda España (nos temos millores augas), e cereales cheos de aire, e... calquera cousa impulsada por a mau de obra de galegos que foron alá romper o zarrizo, ... (ver texto completo)

Cada día frente a do Capador, o berro de: "votaide as cabras", xuntavanse Manuela plaza e conducías a persoa que lle tocaba, has o lugar o de ca estaba reunidas as do outeiro ladra de Nigueiroa. Iban días persoas cas cabras, pasar o día o Monte Grande. Por o de dieron a canteira, tiña o rebaño o Millor pasto, por brotar ali a fonte do Xeixo, de auga tan fresca e tan boa, tanto bebida no gorgollo como na cunquiña feita na paloma da mau.