Pablo el asunto del pequeño Nicolás, es un absurdo más de la calidad de alguno de nuestros empresarios y políticos, espero sobre el dia 27 saludarte en persona, un fuerte abrazo. PEPE.

Queridos amigos de este foro, en especial para Pablo Pousa y Ana Elvira.

Una palabra, se olvida.......
Una lagrima se va............
Un beso se borra.............
Pero los recuerdos y una sincera amistad,
aunque esté distante, resiste al tiempo,
a la distancia, al silencio y jamás se olvidara.

Desde Asturias, os deseo Un FELIZ NADAL y Un nuevo Año 2.015, con muchas mañanas preciosas. PEPE.

OS CIMPLONS (en Goián noutros lados os Biosbardos)

Fai anos nunha casa de tollo chamada dos Carinos o chegar o inverno facíase un serán moi grade, pois tiña unha sala moi ampla que súa porta daba o camiño, xuntándose moitas persoas, as mulleres mais novas calcetando, remendando a roupa ou zurcindo os calcetíns, e as mais vellas carpeando a la e fiando, os homes mentres xogaba as cartas, comentaba como lles fora por a Morcela nome que se lle da no verbo (a fala que empregaban os albaneis en Castela ... (ver texto completo)

L A C O N P R E S A N D O

INGREDIENTES:
A Lacon.
½ Kg. De carne de vitela shank ou uma pequena língua.

PREPARACIÓN:
Coloque a carne de porco para dessalinizar durante vinte e quatro horas, trocando a água três ou quatro vezes.
Ferva ata que estea bem cocida com o lado da pel para riba.
Cozinhe o jarrete ou língua e corte em tiras. ... (ver texto completo)

LENDA DA SEÑORA DA TORRE
Hay unha lenda da Señora de Torre, que conta, que unha filla enamorouse de un criado da sua casa. Cuando ela se decatóu do que estaba pasando tratou por todos os medios de separalos. Como non adiantaba nada, pois eles seguían xuntos, buscou unha solución propia dos seus desalmados sentimentos:
Mandou o criado abrir un pozo, mais ou menos, da sua altura para para meter dous candeleiros. E cando estuvera pronto tratase de avisar a ela e a súa filla. Así o fixo o mozo. A ... (ver texto completo)

A UN TRIBUNAL COMPOSTO
DE TRES PROFESORES.-

Burrísima trinidá
-como decía Curros-,
¿seica non sodes tres burros
e unha soia nulidá?
¿Eu examinarme? ¡Cá!
Cando nas miñas me poño
son máis forte ca un carballo;
Quizais que non saiba un coño,
pero vosoutros, supoño,
non sabedes un carallo. ... (ver texto completo)

As mozas de Vacariza
Pregáronlle a San Antonio
Que as sacase de alí
Que estaban no Purgatorio.
San Antonio respondeulles:
-Meniñas, tende paciencia
Que aldea da Vacariza
Deuna Deus de penitencia.

O LIÑO DA RAPOSA, OU COMO A RAPOSA SE LIBRA DAS PULGAS
Hai unha herba que nace no medio dos toxeiros e silvas que non ten follas e de cor sosa
de rapaces era coñecida por ese nome, dicían que raposa que a colleitaba pra facer a cama.
A verdade e moi outra, o que andaba recollendo a raposa eran os guedellos de lan que estas deixaban presos cando pastaban.
Entón a raposa con moita paciencia ía xuntando todos eles e facía con eles coma unha pelota, a cal usaba pra desfacerse das pulgas, collía a pelota que fixera da lan no fociño e ía adonde un regueiro póndose de cu a este, e estiraba o rabo indo meténdose na auga entrando de recú. As pulgas o sentiren a friaxe ían escapando cara a cabeza, pero esta so deixaba a punta do fociño fora e entón as pulgas entraba no bolo da lan, entón a raposa dáballe unha sopladela índose por o río abaixo con todas as pulgas. ... (ver texto completo)

Pablo no sabes lo que me alegra leer tus escritos, es una buena señal de que estás bien y esto es lo principal, espero que sigas deleitandonos con mas lendas y contos, aunque somos pocos tenemos que seguir manteniendo este foro, desde Asturias, os envio un aperta y un cordial saludo para todos. PEPE.

Unha pasaxe da historia máxica de Goián

A muller antes de desfacerse da vaca foi con ela xunto dun bruxo chamado Vitorino, que tiña súa consulta en Buxan (Na Guarda) e contoulle o que lle pasara, este preparoulle un escapulario con herbas e namentres llo colgaba entre os dous cornos recitaba:

Sanantonio esclarecido
que en Lisboa foi nacido
con habito de lan
con cordón de espartan,
gárdame esta vaca
do mal de ollo ... (ver texto completo)

Restos daqueles ritos e saberes perduran aínda entre nos hoxe en día, a xente sensata, evita raparse en cuarto crecente, pois con elo ariscábase a quedar calvos, a madeira en cambio ten de cortarse no minguante, o labrego acomoda a súas tarefas do campo e da casa as fases da lúa, a de xaneiro e boa para matanza do porco, (1) a nacente para salgar as carnes, pero en ningunha lunación poden darlle os raios do astro, pois se alunan, pudríndo.
Os vellos contan na beira do lume seus pesares e botábanlle ... (ver texto completo)

A Romaría de San Campio
A romaría de Campio de Lonxe celébrase o derradeiro domingo do mes de Santiago (Xullo). Antigamente concorrían moitos portugueses, de Zopo, Gondarém, Lanhelas, Vilanova de Cerveira sobre de todo. Tal vez tivesen noticias dos milagres do Santo de oírllo contar aos compatriotas seus que traballaron na construción do Santuario. Cruzaban o río en barcos dende o lugar da Mota, fronte de Eiras ata o lugar do Xunqueiro e, dende alí, polo camiño de Tollo que ía ata o río, e que empalmaba ... (ver texto completo)

Goián segun a enciclopedia Madoz:
El Diccionario geográfico-estadístico-históri co de España y sus posesiones de Ultramar es una magna obra publicada por Pascual Madoz entre 1846 y 1850. Compuesta por 16 volúmenes (Madrid, 1845–1850), analiza todas las poblaciones de España. Supuso en la época una mejora importante respecto al Diccionario geográfico y estadístico de España y Portugal, que había terminado de publicarse en 1829 por Sebastián Miñano.

GOYÁN (San Cristobal)
Freligresia de la provincia ... (ver texto completo)

Tus ojos, un agua-marina
tus labios un rojo rubi
tu pelo un negro azabache
un cuarzo rosa, tus mejillas
Tu cara, un poema
tu cuerpo, un deseo
tu risa música,
tu mirada,
¡que es tu mirar!
un enigma a descifrar

LENDAS DE GOIÁN - TESOUROS AGOCHADOS
Se damos un paseo polos montes e campos de Galiza, podemos atopar neles moitos máis tesouros encantados que os que os notarios e amanuenses deron rexistrado no reino.
En Barcelona consérvase un vello pergamiño, moi deturpado, procedente do castelo mourisco de Guterre de Altamira, onde figuran o emprazamento de cento setenta e catro tesouros. A mesma cifra, que xa é coincidencia, dáse na edición brasileira do libro de San Cipriano, popularísimo grimorio do ... (ver texto completo)