Vai tocando o solpor
os cumios do Morrazo,
deixando o ceo encendido
que se mira no espello
desta Ría de Vigo,
que sinte o latexar
do seu resprandor divino,
ó amosar tan encantada beleza.
Vanse apagando os piñeiros,
atravesados pola escuridade
que acaricia o silencio
que se perde na inmensidade,
cando despide os mariñeiros
que van contentos cara o mar
a traer o sagrado alimento
para soster o seu fogar.
Xa soan as campás,
dando o último concerto,
mentras os paxaros cantan
decindo adiós ó día,
antes que a noite calada
veña a borrar o paisaxe
dese solpor encantado
que agarima tódala Ria.
Un apertado abrazo do voso amigo Anselmo
O CARTEIRO DE CHAPELA
os cumios do Morrazo,
deixando o ceo encendido
que se mira no espello
desta Ría de Vigo,
que sinte o latexar
do seu resprandor divino,
ó amosar tan encantada beleza.
Vanse apagando os piñeiros,
atravesados pola escuridade
que acaricia o silencio
que se perde na inmensidade,
cando despide os mariñeiros
que van contentos cara o mar
a traer o sagrado alimento
para soster o seu fogar.
Xa soan as campás,
dando o último concerto,
mentras os paxaros cantan
decindo adiós ó día,
antes que a noite calada
veña a borrar o paisaxe
dese solpor encantado
que agarima tódala Ria.
Un apertado abrazo do voso amigo Anselmo
O CARTEIRO DE CHAPELA