CONTINUEMOS CAMIÑANDO, LEVAMOS POUCAS LEGUAS;
Daqueles rituais tamén provén o entruido, nome que se lle dá ao carnaval en Goián. Esta festa moi arraigada desde antigo, a súa orixe pérdese na noite dos tempos. Meu defunto avó, o Ti Serafín, que nacera no ano 1877, xa nos contaba do entruido de cando el era rapás.
Antes da guerra civil había unha gran rivalidade entre as sociedades de Obreiros Agricultores e O Centro Goianes, para ver á cal das dúas concorrían os mellores disfraces. Durante o réxime ... (ver texto completo)

O CRIME DO RABIÑO
En la villa del Rabiño,
provincia de Cortejada,
habitaba un matremonio
modelo de fe cristiana.

El se llamaba Don Joaquín i
Su esposa Doña I-ana
y tenían los aforros
metidos en una i-arca.

A iso de la media noche
cuando el jallo no cantaba
llejaron los creminales
por la porta de la entrada.

Y al can que a la porta
y que la jardaba,
le pejaron un puntapé que
y le esmendrellaron las entrañas.

Y en el piso principale
la criada daba jritos
sin que nadie la acodiera
ni los mesmos angelitos.

La arrastaron por los pelos
roubándolle dos pesetas que tiña aforradas
chimpandola por la véntama
indo caer na estercada
y alí la probe entrejo
su alma a Díos entre malos fedores

Cogieron a D. Joaquin y su esposa Doña Iana
y le metíeron en la boca catro cobertores y una almohada,
y con una vasoira de mirto
le fretaron la espaldas.

Padres que tenéis hijos,
hijos que van a la escuela,
no olvideis que es necesario
tener en casa a la suejra

Porque aunque a veces os rife
o os peche en la artesa
jardará mellor la casa
que un buen perro de presa. ... (ver texto completo)

Iste ceguiño que vedes cantando
de entrambos ollos da cara cegou
mais por agora vaise gobernando
co outro ollo que inda lle quedou.
Esto que vos digo contáronmo a min
volvendo da feira de Portomarín
con outras cousiñas que vos contarei,
se son ou non certas eu non volo sei.
Como son vello e fáltame a vista,
cando unha moza me vén a falar
pra me dar conta se é grosa ou é fraca
teño por forza que ás maos apelar
e teño observado que as hai que se rin
e outras moi pouquiñas que foxen de min,
e a mor parte delas chaman polas nais,
pro chaman baixiño e arrímanse máis.
Ana Marica quedouse soliña
porque o seu home pra Cuba marchou
e tal desgosto colleu a rapaza
que gravemente a coitada enfermou
e soio quería que a fora coidar
un primo que tiña no mesmo lugar
e dispois dicía cando xa sanou:
gracias ás frequiñas que Manuel me deu. ... (ver texto completo)

Calle gondomar

Amiga Elvira, falando de roubos anda por aqui unha tropa de rumanos pedindo esmola que estan afincados en Portugal, no utro día chegaon pidindo a miña casa, e antes de abrir mirei quen eran sendo xente descoñecida, botei man dun rifle que teño por a casa e salin con el na mán, e dixenlles
se un dia algun o atopa do portal pra dentro mándolle un tiro, e dispareille o aire, parece ser que lle fixo efecto pois no volveron mais, pois
o mismo tempo andan vendo o que hai pra poderen levar.

O único parasito capaz de substituír un órgano
(é bastante comun na alosa, sábalo (sable no río Miño)
O parasito en cuestión chámase Cymothoa exigua, e é un pequeno crustáceo duns tres ou catro centímetros de longo. O seu parente máis coñecido é Anilocra physoides, coñecido como piollo de mar, e que é un dos parasitos máis comúns que nos podemos encontrar nos peixes. Nas nosas saídas submarinas vemos numerosos peixes portando estes oportunistas pasaxeiros.
Como fai para chegar a substituír a ... (ver texto completo)

Habitantes

Cómo ir de tuy a randufe?

A PESCA DO SABLE E SALMÓN CO ALCHARIFE

Chegado o fin do ano, xa os patróns dos barcos andaban descolgando as redes que tiñan penduradas no alboio pra que os ratos non llas rillaran.
Estendíanas na tendelada para darlle un repaso, e ver si facía falta meterlle un copo novo, e mesmo tempo si tiña algún roto remendarllo, outras veces tamén as encascaban, este proceso consistía en por un pote moi grande con auga o lume na que se lle botaban cascas de salgueiro e metían as redes dentro a corar pois ... (ver texto completo)

Hola Pablo, como veciño teu que sun, vivín ainda moito do que escribes, pois con seis anos tiña un cinto e un chicote e xa tentaba tirar do alcherife. Solo puntualizar que unha misa era por cada lance de mais de 100 sables e non por 10, que a malla do alcherife non era de 14cm sinon de 12cm. (ainda o sacaron do reglamento de pesca do TIRM no 2008) e que tuven a sorte de sendo unha crianza me dixo un pescador (os sables dun lance cantábanse ao lanzalos para a ribeira)"Rapas! canta ti éste toma..." ... (ver texto completo)

este foro parece que esta en cuarentena, ou e que hai muito "vagoneta"

Atardecer na serra en Goián

De un pálido amarelo
as cumes dos montes tintadas,
por un solpor sinxelo
como acuarelas augadas.

A espesa néboa,
as súas follas,
os sobreiros ... (ver texto completo)

A Lenda da Espada do Mouro

Di unha antiga historia que en certas encrucilladas de algúns camiños de Goián (ala polo barrio do Pazo), cando chegaba o anoitecer, aparecíase unha alma do outro mundo en forma de rapaza, moi fermosa, cuns cabelos longos ata a cintura e moi louros, cun falar tan feiticeiro que ó mozo que se atopaba con ela engaiolaba de tal maneira que o faia andar toda a noite ata o amencer acompañándoa na súa peregrinación por este mundo. Ós rapaces ós que isto lles acontecía, comezaban ... (ver texto completo)

(Esta historia que bou contar)

UNHA DE OVNIS

Esta historia que bou a contar aconteceume a min fai un tres anos, nunca lla contei a ninguén
pensando que a resposta sería, outra mais das túas, non sei de donde as sacas.

Como os bou a relatar, un daqueles días que lle apetece a un dar unha camiñada e contemplar as leiras cheas de pampullos e vivoreras moradas, senteime enriba da fonte, do "ollo no cú" e alí do outro lado do camiño nun plano mais alto queda o campo chamado "a fragosa", supoño ... (ver texto completo)

Foro de GOIAN (Pontevedra)
cruceiros
Para un asturiano que de por veces mora al lado dO cruceiro da Soidade en Tollo, Goián
Poemas os cruceiros

“Canta pedra, durmida e acochada
da terra nai no agarimoso seo,
esperta do seu sono milenario
e quer ser oración e pensamento
frorece nun baral, estende os brazos, ... (ver texto completo)

Contos o carón da lareira
A cor do tardo (trasno)
(un conto do imán de ti Prudencio)
Un día un rapazolas preguntoulle a seu tío que era irmán do Ti Prudencio e vivian no fundo da Barbiella, de que cor era o tardo.
E seu tío respondeulle do burro o fuxir. E cal e a cor do burro fuxindo
e seu tío dille............. Pardo, e como sabe que e pardo, porque eu vin un pola noite fuxindo, e pareceume pardo, pois a xente di, que polas noite todos os burros son pardos.
O rapas rascou cas uñas na cabeza, e foise pensando naquelo preguntoulle seus compañeiros por a cousa e ningún lle supo contestar. Unha noite indo pra casa do serán que facían na casa do Ti Matieus por o camiño da Barbiella sentiu pasos detrás del, parou e os pasos pararon e así dúas ou tres veces, o home xa ía medio mosqueado como se di, e parou para abrir o portal, e os pasos que escoitaba pararon, encheuse de coraxe e deu volta pra trás para ver que raio era aquilo e atopase con media ducia de ovellas que andaban perdidas e estas ían detrás del.
Continuo o camiño, e ía pensando se isto lle acontece e a outro con medo, xa iria dicindo que lle aparecera o tardo, e el dicindo o que é a inorancia
Cantinflas decía lo que es la falta de ignorancia. ... (ver texto completo)