Piño que mal me sinto ahora, xa me puseches os dentes largos con tantos manxares moitas gracias pero que sepas que pra min o mais importante e poder verno pero de S. Santo o veran non pasa teño que ver cando estará meu irman por VVilavella. Cracias O candil por ese café

Esacto e o camiño de Santiago e que prair de Vilavella a Canda non hay outro sendeiro, claro que foi ven valiente o Andres, si fora eu non se me ocurriría outra cousa que votarme a correr ou posiblemente me caería redonda o suelo, pero iso so o pode facer alguen coa sabiduría que tiñan os nosos vellos. un saudo

Eu sei de un ome que se quedou sin fala durante unha semana do medo que colleu a uns lobos, esta e a historia verídica; o ome iva da Vilavella pra canda como tiña a costume de liarse demasiado cos veciños cando se deu de conta xa se lle fixo de noite na quelis tempos dun pobo a outro case sempre se ia andando total co ome tirou pola camiño da Canda quel era dala cando ia pola mita do camiño salironlle dous lobos llo seguian detás o rato aparecen outros dous que se lle puseron de diante e ivanse cambiando ... (ver texto completo)

Meu abuelo paterno presenciou como fusilaban a catro veciños de e tuvo que meterse no riu e taparse con unhas ramas pra que no no viran porque tamen o huberan fusilado ese día por presenciar os fusilamentos e un tiu de miña nai tamen o fusilaron por ser tricionado por un guardia civil que era veciño do pueblo, menuda alimaña; non entendo como pode haber xente que ainda eté en contra da memoria historica. un saudo a todos

non quixera equivocarme pero estou degura que eres fillo da Estrella polas palabras tan cariñosas que dedicabas a miña nai que tanto me emocionaron e que te agracezo na alma, Tamen son moi amiga de teu primo Elias de Castromil, vemonos moi ameudo onte pola tarde estuven falando con il nos temos moitos recordos de vos porque miña nai se pasou a vida falando de todos vos polo tanto trasmitiunos esos sentimentos aunque non nos conozcamos personalmente. un abrazo Piño e espero que algun día nos conozcamos

No importa tanto donde estamos, sino hacia donde y con quien avanzamos. FELIZ AÑO a todos los de este estupendo pueblo

no foro de Vilavella so hay duas persoas que esiveron en Chile mais outra que naceu e vive alá nada mais

Creo que non entendiches ben a miña mensaxe

lobonocortello, ca tua mensaxe que puseche no fora de Vilavellasobre a persoa que estubo en Chile xa creo saber quen ers so teño unha piquena dubida entre duas persoas. ise rapaz en Chile pasouno moi mal con eses familiares, eran moi malas persoas e él moi bo rapaz eu o mesmo co seu tiu. un saudo amigo lobo...

Estiven vendo as fotos he chamoume moito atención que ainda se fai a malla a antiga usanza que curioso, genial porque esa sigue sendo unha forma de manter a familiaridad entre veciños porque a vez que se fan os traballos tamen se sigue a xuntanza (chapo) un saludo

pois ainda estás a tempo de aprendelo Joseba cando a tua familia che fale que axa en galego e se non se tes a oportunidade a la donde vivas de ter un canal de televisión galega copias o vocabulario verás como o aprendes a falar en imxenio de telefonica teñen un canal de Galiza; espero aberte servido de asxuda xa me contar´s un saludo

Ccriño dime algo con amor amor-amor amorfa.

jajaja... moi vo o conto do Toñito.

Mandade unha foto ¿vale?

Iso no meu pobo chamabase o pilla, pilla, tamen xagabamos a lá cara a noitiña cando esperabamos as ovellas. Un saudo Lubian