Gústame ler a historia de Goián, como non, mirar cara atrás é sempre satisfactorio e sobre todo moi aleccionador. Agora ben, penso que nos pobos como en caseque todo na vida, temos que mirar cara adiante. Eu recordo Goián como un pobo precioso, unha vila chea de encanto e árbores, con casas preciosas no centro e pequenas casiñas, como calquera núcleo rural da nosa Galicia. Tiña, xa que logo, o encanto dos pobos pequenos, con sentidiño. Hoxe vexo a Goián coma un pobo calquera, absurdo, cheo de edificios ... (ver texto completo)