Ben sabes, compañeiro Romerales, que o capellán aquel era un principiante inexperto que as estaba a pasar canutas naquel eido do fin do mundo, e que só as miñas conversas o sacaban algúns intres daquela profunda depresión que padecía.
Peor foi o que me pasou na "Academia de Analfabetos" de Villa Cisneros co capitán capellán.
Cando me destinaron á Academia, encontreime cunha ducia de rexos mozos barbudos con cheiro a cebola fritida e outros efluvios indefinidos, que levaban dous anos alí, sen aprenderen a ler. Os mestres que pasaban por ese destino eran tratados como espantallos por aqueles indisciplinados discípulos.
Eu entreilles coa súa propia estratexia, salvando os efluvios, demostrándolles que eran eles tan espantallos coma min. Participei das súas borgas, coma un máis. Bebín do seu vodka con zume de tomate e aprendín de corrido a súa xerga.
Fóra das horas de clase mirei polos recursos materiáis, e comprobei que non había alí máis que o método silábico "Palau" con aquelas frases: "mi mamá me ama", "amo a mi mamá", "toma tomate",...
Daquela tiven que elaborar por min mesmo outros recursos máis apropiados ás edades daqueles labregos sen terra de remotos lugares de Extremadura e Andalucía. Por aquelo de que "cada maestrillo tiene su librillo".
-- ¿"Para qué vamos a aprender a leer? Nunca nos hizo ni nos va a hacer falta."
--Coño, aunque sólo sea para escribirle a la novia!
Comecei por lerlles algúns parágrafos de "Rasputín", libro que comprara eu meses atrás por correspondencia. O que máis lles gustaba era o capítulo no que un noivo ruso puña unha escada para falar coa noiva pola fiestra do seu cuarto. E unha noite na que chegara á bicala, atreveuse a meterlle-la man na espeteira polos sobacos. Qué sorpresa levou: alí xa había outras mans, as do clérigo Rasputín, que estaba dentro do cuarto, e dentro dela, sentada no seu regazo, espetada, mentras a agarraba coas dúas mans polo apetitoso e abondoso amoxo.
Todas as clases empezaron desde aquela coa lectura desa escena. E todos querían aprender a ler tan fermosas palabras.
Cando catro deles romperon a ler con certa soltura, decatouse o capitán capellán dos evidentes avances, nunca antes agardados. Entón felicitoume diante dos alumnos polos obxetivos alcanzados.
Dous días despois pretendía arrestarme, enterado dos métodos utilizados: No canto das frases de Palau, estaban aprendendo a ler con outras coma éstas: "mi nena tiene tetas", "le como la higa a mi nena", "mi mano en su felpudo",...
Gracias ao capitán De Las Heras, que era o da miña compañía, e ao teniente Romerales, que era o da miña sección, puiden librarme do Pelotón. Foron eles os que lograron meterlle na cachola a aquel clérigo do demoño aquelo de que EL FIN JUSTIFICA LOS MEDIOS.
... (ver texto completo)
Luz ahora 0,09080 €/kWh
