Naqueles tempos nos que os retretes inda non se inventaran, e para o alumbrado público inda non se creara a luz, el, un viuvo sesentón, xa coñecía que a veciña estaba avizada a escancharse por riba dunha guicha do pontón, e botar as súas deposicións directamente ao rigueiro. Bragas, non sei se levaba. Aposto que non, porque aquela crisis sí que era crisis.
Unha noite que había boa lúa, el decidiu agardala agarvado debaixo do pontón. Alí estuvo perto dunha hora a esperar.
De sopetón apagouse a ... (ver texto completo)

Nos tempos de antes as cousas facíanse doutro xeito.
Tampouco había as esixencias legais que hoxe nos protexen e sufrimos ao mesmo tempo.
Quen se preocupaba daquela das perdices e coellos que cazaba Cándido, ou das troitas que traguía para casa cada día Lara?
Luis era un veciño do Churrián. Faltáballe un brazo. Pero tal falta non era impedimento para que Luis tocara o trombón de pistóns na fanfurriña municipal, nin para ires de caza coa escopeta... Vai ti saber como se arranxaba para utilizala.
Seica ... (ver texto completo)

A GALIÑA ASUSTADA

Unha vez era unha galiña que andaba a peteira-lo chan debaixo dun castiñeiro, e nisto que lle caeu un ourizo na cabeza. Toda asustada empezou a correr dun lado para o outro e topou co galo:
-Marche de aí don Galo, que cae o mundo a pedazos!
-E logo quen llo dixo, dona Galiña?
-Caeume a min na curupela -respondeu a pita, e marchou.
De alí a un pouco chegou onda a lebre, e díxolle:
-Marche de aí dona Lebre, que cae o mundo a pedazos!
-E logo quen llo dixo, dona Galiña?
-Caeume ... (ver texto completo)

Outra solucion podia ser.:, A suma de un medio, mais un tercio, mais un noveno non e o total das dezasete vacas a repartir, xa que 1/2+1/3+1/9 = 17/18 de 17, e decir 306/18. Falta 1/18 de 17 - ou sea, 17/18-, que corresponde a vaca do tio Berto. O que se reparte entre os tres hirmous e.: (1/2+1/3+1/9).18 +17/18, que, suma 17.

Xa non me da mais de si a cabeza, nin botando mau da cresta.

Sra. Bubela: Chapeau! Certamente se trata de iso. A suma das tres partes non chegan a unidade (18/18). Sumamos os quebrados, e da dezasete dezaoitoavos. Ese foi o procedemento utilizado polo mestre.
Non hai máis misterio.

A esposa do dono dunha imprenta da Coruña é das Hedradas. Por iso dan unha volta de cando en vez por estes lares.
Unha das veces visitoume o marido, que é mestre retirado, para darme os parabéns polo meu nomeamento como académico correspondente da Real Academia Galega.
Faloume daquela do primeiro diccionario galego que mandou imprimir a Academia. Precisamente llo encargaron á súa imprenta. Houbo que facelo á présa, porque querían presentalo nun determinado evento. E coa présa, aos correctores quedóuselles ... (ver texto completo)

Ai, Piño. Ése conto non pasaría certas censuras. Púxeno hai tempo no foro do Tameirón, e non durou nada: marcárono coma ofensivo repetidamente. Conteillo a dous curas un día, ó da Mezquita e a un noviño do Tameirón que anda no seminário de Ourense, e só pareceu gustarlle ao da Mezquita. O outro... non sei nin como explicarcho.
E eu non quero ser tan rexeitado como a colega Pita, que deus lle conserve o seu humor.

(Conto popular)

Aquel crego tiña unha boa criada.
Unha tarde saíron os dous á horta, e deitáronse á sombra dunha ameixeira.
Encaramado na árbore estaba un rapaz, papa que che papa ameixas.
O cura maila criada comezaron a xogar, e como ela quedase de cara para arriba, decatouse daquela presencia non esperada e, bafexando, murmuráballe ao crego na orella.
--Señor cura, señor cura: un rapaz.
E o cura contestaba rosmando:
--Lo que salga, lo que salga.
--Señor cura, un rapaz, un rapaz... -teimaba ... (ver texto completo)

As vacas dela na Agrela. Un día cortiño de inverno cheu de sol, pero inda así, frío.
Alá vou. Collo o atallo da canada das Corgas, e pola ponte nova, Devesa arriba, póñome alá, onda ela, no aire do demo. Dareille unha agradable sorpresa.
Alá está, no cimo do prado, ó abrigo da parede e tapada co mantón. Home, vai frío, pero tampouco é para tanto! Vaia sorpresa vai levar! Vou cos zamancos de puntiña por tras da parede, facendo menos ruido ca os chocallos e as esquilas. Encarámome silandeiro na parede, ... (ver texto completo)

¿Capullos?
Te digo que "capullos" es como nos llamáis a los socialistas.
A mi no me ofende.
El día que tengamos ocasión de conocernos
llevaré como señal
un capullo rojo en el ojal.

Carallo! Ata me saíu un pareado!

Señor da Casa do Perú: ¿Non será vostede un entusiasta do esperanto?

Aquel neno de aldea galega, cando na escola usábamos pluma, paliller e tinteiro, ao facer os exercicios de caligrafía, botou un borrón e dixo:
--Me cago no mundo, esgallóuseme a pluma!
Entón a mestra deulle unha labazada e reprendeuno:
--Eso no se dice, blasfemo. ¿Entendido?
--Sí, señorita. Me cago no mundo. Perdoe. Xa sei que non se debe decir "esgallóuseme".

Un idioma sirve para comunicarse con máis ou con menos personas. ... (ver texto completo)

--Fai pixa, boi; fai pixa, boi,...
Así lle decían a el, cando levabas unha vaca ó novelo, e había que darlle ánimos. O crego da película "Sempre Xonxa" bisbeáballe. É outro xeito máis piadoso de aguilloar ao semental.
A ti, Piño, non imos decirte igual. Pero se hai que aguilloarte, aguilloámoste.

Trabúcase o noso novo amigo da Casa do Perú ao botar man de mensaxes propagandísticos propios de Intereconomía, ou da Gaceta esa...
¿A quen pensa mancar vostede?
Se non é político de cargo, tal vez nin de militancia, ¿a qué ven ese fanatismo?
Eu teño amigos en todo o espectro político. Deixeinos en todas as institucións e centros de traballo polos que pasei. Ningún deles anda con trapalladas dese xeito.
Vostede pode ser amigo en potencia, ou de feito; pero deixe de tocarlle os perendengues aos ... (ver texto completo)

Eu nacín nunha casa da Milla. Xa non está. Esborrallárona pra facer unha parte doutra casa nova os novos propietarios.
Nesa casa vivín deica os oito anos, cando nos trasladamos á Cachifra. Pero a pesares de tér tan poucos anos de vivencias nela, son moitas as lembranzas que conservo daquela década dos cincuenta do século pasado.
Esta é unha delas:
Miña mai andaba a barrer a escaleira, e eu de rabo dela.
Entonces apareceu a nosa veciña, Irene, pola rúa abaixo, cun sobre na man.
--E logo de ónde ... (ver texto completo)

Pois a min paréceme que hai intimades que deixan de selo en canto se publican eiquí cándidamente.
A tal Moñuda non parce que transpasara nengún umbral. Simplemente hai xente que debera preservar dentro certas cousiñas, en lugar de sacalas a relucir ao soalleiro.

Para as intimidades hai outros medios máis discretos, e ollo con eles tamén.

Amigo Casa del Perú: Estás a falarme de tempos bastante remotos.
Na década dos sesenta, marchei para Zamora, interno, no 63 con 11 anos de edade.
Paséi toda a década en Zamora, e cando viña en vacacións, non saía de xoldra, a non ser ás festas dos pobos perto do meu, que tampouco abondaban os coches.
Eu non andei en Puebla ata que fun político con responsabilidades na bisbarra.
No comercio, se había un home alto e delgado, non podía ser outro que un cuñado de Miguel que tamén marchou coa familia ... (ver texto completo)

Nunca fun cazador. Pero sí actor nos tempos do Teatro Matamoura do noso pobo.
Inda lembro aquela obra do Gayo Vallecano "Ahola no es de leil" que tivemos a afouteza de recrear eiquí, na serra.
Eu era un daqueles soldados das guerras de Marrocos e de Cuba. Ía armado cunha escopeta daquelas que tiñan coma proxectil un tapón de cortiza atado ao armamento cun cordel, para non perdelo ao primeiro disparo.
Vendo nestes derradeiros tempos que todo quisque presume de rifle, de escopeta de repetición ... (ver texto completo)

O galego e maila cultura galega non son só de Galicia. O galego é a miña lingua vernácula, e eu son moi respetuoso coa miña cultura e coa cultura dos meus ancestros.
Levo moitos anos con responsabilidades en institucións (desde 1.979). E sempre defendín e defenderei a miña cultura, por riba do meu partiodo político, se fose menester.
Tamén digo que o castelán é unha lingua moi fermosa. É tan miña coma o galego.
Por certo: Miguel, un dos Sotillo, ten 87 anos e aínda vive. Agora mesmo acabamos de ... (ver texto completo)

Tanto me ten que a resposta sobre Vigo fose para min ou para outro.
O caso é que as personas que presumen de máis educación tantas veces, danse por ofendidas sin ningunha razón obxetiva, e lanzan labazadas sin ton nin son.
Vexo o ben que falades francés. Non é o meu caso. Escribo máis que falo, porque en Francia non estiven máis que catro días en Coulonge Le Rouge e en Najac nunhas xornadas sobre turismo rural, e outros tres días en Bruselas visitando o Parlamento Europeo na defensa das linguas ... (ver texto completo)

Lin a historia do francés transcrita ao pé da letra por LA CASA DEL PERÚ. É moito máis interesante a historia que a presentación en bloques demasiado longos ao estilo de García Márquez. Esa presentación non te chama á súa lectura.
Certamente daquela había un crego en Verín relacionado con Lubián. Chamábase Santiago Rodríguez, e ata ten o seu nome nunha rúa da vila e aínda se conserva o seu panteón no cimiterio.
Tamén é certo que unha sobriña del tiña unha pousada en Lubián. Chamábase Mercedes.
Xefe, ... (ver texto completo)

Alejandro era fillo de Paco, do irmán de Socorro.

Vigo?
Monsieur, vous n'êtes pas sur le bon chemin. Moi, j'habite sur les grandes montaignes, dans un petit village.
Au revoir.

Bonita palabra. Noutros eidos dícenlle zocos, tamancos ou galochas. Para min sempre foron zamancos.
A min facíamos meu pai. A madeira era de bedulo. Logo púñame unhas ferraduras coma as dos xumentos para que durase máis o piso. E xogabamos ao futbol con eles no adro da eirexa nos recreos da escola. Os dianteiros traguíamos sempre as canelas esfoladas polas couces dos defensas.
Menos mal que de mozos xa non os levabamos para xogar cando íamos á Vilavella, porque se os defensas os calzasen, pobres ... (ver texto completo)

Pois resulta que o médico tamén é amigo meu. Un bó amigo de hai moitos anos.
A ver se somos todos amigos, carallo!

Xa sei que en Barxa non hai lampreas, pero vexo que falades moito delas.
Eu tamén teño un amigo poeta perto de Padrón que sempre me anda a convidar para irmos a Manselle no tempo delas, pero nen arre nen xo. Cando el pode, eu non podo, e cado podo eu non pode el.
Algún día será.

Se este menda quixera mandar unha mensaxe personal, utilizaría un email, unha carta ou unha flor.
¿Ou non lle entra na cachucha que o foro está aberto a tódolos cheiragateiras coma min?

A miña entrada neste foro non é debida ao mensaxe de KDT, senón á invitación do ínfulas ese que pensa que un foro coma este é prácticamente da sús propiedade.
Polas pistas que da o pedante, dame que KDT e máis eu somos amigos de hai moito tempo. E imos seguir amigos deica o fin do mundo, se o mundo tivera fin algún día.
Unha boa aperta, KDT.

Saúdos tamén para ese 25 polos relatos do meu mestre BEN CHO SEY.

Este individuo é polo menos tan individuo coma vostede. Tal vez menos singular, polas ínfulas que a vostede o fan único.
Eu son da CHOZA DE LAGARELLOS, na mallada do mesmo nome, no termo municipal de Porto, onde meu avó vivía cando gardaba a vacada de Lubián polo torresmo, que así se chamaban as especies coas que pagaban os veciños, donos do gando.
A miña choza, que é de todos, non ven tendo escudo heráldico. Pero sirve como alpendre para montañeiros, excursionistas, cazadores e gandeiros, alá ... (ver texto completo)

A min éme moi doado encontrar palabras para expresarme. Pere neste caso de Alejandro, non dou atopado palabra, porque non hai palabras para laiarse de tan grande desgracia.
Sentímolo todos.

É moi doado saber se o lume o prendeu un home ou unha muller.
Se se prendeu cun mixto, foi un home.
Se se prendeu cunha "cerilla", foi unha muller.
A paisaxe dos nosos contornos está diseñada polo lume. É unha desgracia.
Andar polo regueiro que vai de Erosa á Barxa, era como darse un paseo polo Canadá. Iso antes do lume. Agora será como camiñar polo máis fondo do averno.

Eu lin tamén os textos borrados, e non me escandalicei.
Ao millor algunhas personas non gustan das metáforas. Esa parrafada da Pita non é máis que unha inmensa metáfora. ¿Cómo alguén pode ser dervirgado cuns dedís e unha fouce? Falará doutro desvirgamento que nada ten que ver coa entreperna. Falará tal vez do paso de nena á muller, da perda da inocencia, de abrir os ollos a outras realidades...
Pero cada quen que faga a súa interpretación.
Por certo: eu sempre me porto ben, según a miña conciencia. ... (ver texto completo)

A casa de madeira de Lubián, a min tampouco me gusta. Paréceme que estas casas son propias de Finlandia, onde o clima non as castiga con tantos contrastes coma eiquí.
Sen embargo as Normas desta bisbarra falan da madeira, da pedra e da lousa como materiáis nobles, e non prohiben unha casa de madeira cando vai instalada en SUNC (Suelo Urbano No Consolidado).
En Galende e en Vigo de Sanabria, onde a Norma é máis restrictiva polo Parque, hai varias casas de estas.
Así e todo, a min paréceme que o ... (ver texto completo)

Hoxe anduvemos en 1º co tema "Descomposición en factores primos".
Non fun quen de evitar un sorriso pensando na miña compañeira de Lingua, Pepita, ou Pita, e no seu xeito de encandilar ás boas xentes deste foro.
DESCOMPOSICIÓN EN FACTORES PRIMOS. ¿Cómo interpretaría este tema o escatolóxico e honorable señor Vicuña?
Podría chamarme porco, e eu tería que interpretalo coma un halago, dado que ó millor porco significa simplemente "todo aproveitable".
Peor sería que o venerable anciano interpretara ... (ver texto completo)

De cando en vez doume unha volta por eiquí. Unhas veces vivimos na realidade, e outras facémolo de maneira virtual.
Hacho que cada quen ten o seu xeito de valorar e interpretar os relatorios que van aparecendo. Hainos ben divertidos. Tamén os hai estriñidos. E hainos máis propios de correos privados amparados pola confidencialidade, que dun foro aberto ás máis impúdicas olladas. Pero isto non é máis que a miña humilde opinión.
O que non dou atopado é a pornografía da que fala algunha boa persona. ... (ver texto completo)

Cada quen é moi ceibe de identificarse ata co seu ADN, se así o desexa. Eu non o preciso, e ademáis opino que se andásemos espidos polo mundo adiante, as partes máis íntimas perderían a maior parte do seu encanto.
O que fai falla é que a xente se exprese sen ofender, que para irmos de frente non é preciso levar o nome na fronte, coma no monte: PADORNELO.
Ben cho sei eu: hai centos de foreiros que sabe de min ata o DNI. É outro xeito de ver as cousas cun mangadiño de morbo, coma un pemento picón ... (ver texto completo)

Manolín: non lle fagas moito caso a ese xornal. Ao mellor confunde os adxetivos ECOLÓXICO e CINEXÉTICO, aínda que ás veces poideran ser compatibles.
No caso de Padornelo priva o cinexético. Ata o letreiro no cimo dos Cimarallos non é outra cousa que un cazadeiro de coellos.
Debe quedar ben clara unha cousiña: Hoxe en día naide impón plantacións, polo que a Xunta de Padornelo non impedíu plantación ningunha.
A min, dito todo isto, gústame o resultado desa inversión. A Xunta de Castela e León debería ... (ver texto completo)

Arre!

Barxes: Algún día será, pero si botas unha ollada en "eventos" na web deste concello de Lubián, verás que vai ser imposible. Ademáis hai outras tarefas que non aparecen aí, como algún casamento que hai que facer, algunha actuación cultural no castelo de Puebla, acompañando coa gaita a lectura dun escritor de San Ciprián de Hermisende, máis outras obrigas que me condicionan.
Aparece ti por eiquí se podes, que unha adega non ha faltar.
Unha aperta de buxo.

Piño: Ben sabes que para encontrar un día para a seitura tivemos que aplicar logaritmos.
A min paréceme que a cousa tiña que comezar con Barxés convidándonos a unhas magras de xamón na súa adega, ou no garaxe, que o mesmo ten. Logo... Deus dirá.

Ela era veciña miña. Non direi cantos anos me levaba, pero sí que era a noiva dun camioneiro.
¿Era Pita? Poidera ser. O que sí tiña era un impresionante moño, e non precisamente enriba da testa.
Nunha daquelas tempadas nas que se puña de morros co do camión, entretúvose en pintar de azul celeste a fiestra pola que miraba as saídas e chegadas do noivo fixo discontínuo.
A min, en lugar de Cho como me chamaba todo o mundo, ela chamábame Chochín. E chamoume unha tarde soleada de inverno para que ... (ver texto completo)

Un dos gaiteiros aprendeu un cantar pola súa conta, pola partitura. Cando se incorporou á banda, tocaba a peza sin esquecer corchea algunha. Só houbo un pequeno problema: 11 gaiteiros tocaban unha marcha, e un gaiteiro, unha cumbia, e coa mesma partitura e a mesma melodía. Sonche cousas do ritmo. O problema non pasou a maiores porque aquel gaiteiro someteuse de inmediato.
Coas mensaxes deste foro pasa o mesmo. Cada un as interpreta ao seu xeito, cuestión que o fai máis divertido.
E digo mal inda ... (ver texto completo)

Sr. Prat: Cíngase vostede a realidade e deixe a linguaxe metafórica para os cervantes deste mundo. Canda unha señora dice que mexa, é que mexa. ¿Ou é que vostede non o achou salgado cando o probou?

Vai a cousa de xerundios. A Señorita Pita, que sempre pita cando chega a curva, foi quen sacou este novo tema, celosa con Gerundina.
Ela pensou sobre todo no xerundio do verbo "fernar", e trabucouse. Non porque non exista tal verbo, que non existe; o que pasa é que, ao meu parecer, quixo poñer "pingando".
Señora ou señorita Gerundina: Cando o pisador perdeu o coñecemento, como quedou a súa tensión? Comprobouno? Era de alto, medio o baixo voltaxe?
E de que afeitadela fala a Moñuda? Vostede ten ... (ver texto completo)

Iso é cuestión de opinións. A min non me gustou nunca pasarme. Pero inda así, quen sabe. Ó millor coa señorita Moñuda, con quen creo que aprendín que non só hai pelos na cabeza, nin dei chegado ao punto que ela quixera. Pero tamén pode haber quen pense que, en cuestión de pascuas, algunhas veces teño chegado a de pentecostés.

Carallo, esta Pita, que non é María nin ten unha praza na Coruña, é mooñuda de verdade. Ábate non defaga o moño, se nos desmelene, e se nos esparrame por riba do "prado".
(Por certo: "ábate" é unha palabra de Lubián que ven significar "só fai falla que...". Non está nos diccionarios, pero a min dame o mesmo).
Será ela a mesma Pita Moñuda da miña infancia? Imposible. Era a súa nomeada. Pra ela era un insulto, e inda chegou a correr detrás de min por cabreala chamándolle así.
Agora, medio século ... (ver texto completo)

Hai xa anos. Eu ía entrar no bar, cando o xefe provincial de producción animal (inda gobernaba UCD) preguntoume desde a fiestra dun carro oficial:
--Señor Cho: ¿Sabría usted decirme, por casualidad, y si hace el favor, dónde encontrar a su hermano?
Botei unha ollada cara a porta da casa, e alí andaba a xogar Paula, filla de meu irmán e sobriña miña, claro está. A cativa comezaba daquela a falar, pero xa o facía polos cóbados.
--Paula, bonita: onde vai o papá?
--Anda cazando moscas!
Os funcionarios ... (ver texto completo)

E logo que pintan as ruinas dun 4 L azul no medio do río?
E nas poldras, paréceme que falta unha. E hai alí unha pedra de xeixo moi resbalona, tramposa ela, que che pode botar a remollo.
Parabéns a Barxa, que aínda é quen de conservar unhas señoras poldras feitas e postas á conciencia.
Recibiume unha egua preta, pequena e regordeta, atada á borda do regueiro Ribeiriña. Ollou moito pra min; pero xuro que non son eu o culpable do seu estado.

Hermenegilda era unha mulleriña que vivía hai anos en Acibeiros. Para subir á casa había que facelo por un escalón, casi escada, amañado de calquer xeito por algún chambón.
Na casa non había electricidade.
Unha noite, ao encontrase doente a boa velliña, unha veciña chamou por telefóno ao doctor Cano, que saíu axiña co seu maletín cara Acibeiros.
A veciña, en chegando ao fondo do escalón, pensou que precisaban a axuda dunha linterna ou dun farol, polo que lle dixo ao menciñeiro:
--Aguarde un momento, ... (ver texto completo)

Amigo Barxés: O cura de Lubián vive, e vivía daquela, á porta da eirexa, na Casa Rectoral. No ano 60 do século pasado usaba alpargatas todo o verán, sobre todo se só tiña que cruzar a rúa para dar a misa. O da caspa... xa é outro cantar, porque é de supoñer que debaixo da sotana levaría polo menos unhas cirolas. (Isto é pra darlle entrada a quen el sabe, por aquelo dos xemelgos.)

Aquel cura érache de sotana. Coma todos os cregos da miña infancia. Non coma os de agora, que algunhas veces ata parecen os "churros" da serra.
Despois da misa, el andaba a quitarse as vestimentas de complemento: casulla, estola, alba,... A todas lle ía dando un beixo.
O monaguillo que lle axudaba naqueles traballos na sacritía érache un pillabán ao que non se lle escapaba unha.
--Señor cura --preguntou o cativo coa súa inocencia inmaculada-- Vostede ten pelos nos "güevos"?
--Arrenégote, Satanás! ... (ver texto completo)

Dirixido á persoa que desexa vivir nun lugar ermo por perfeizón:

Na choza de Lagarellos pode vostede acomodarse, restaurándoa ao seu antollo. Alí pode xogar a ser anacoreta ou asceta. Non haberá teta de vaca, nin talladas de touciño; pero pode alimentarse coas raíces das abriotas, estofado de grilos, ensaladas de acedas con saltois, asado de serpe con crema de borea de charrela e outros manxares tamén naturáis.
Ao cansarse de tal eremitaxe, baixe á miña casa, como amigos que somos, e papámonos ... (ver texto completo)