Es al revés, contradictorio amigo de los silogismos: antes bajabas al río desde la Tuíza o desde el coto por el camino del molino, perfectamente limpio y transitable, para personas, para animales y para carros; también podías bajar por un sendero más abrupto que mantenían abierto pescadores y bañistas.
Ahora, no. A no ser que bajes reptando por debajo de zarzas, hiniestas y brezos de dos metros de altura.
Tampoco hace falta que te líes tanto con ovillos y silogismos. La realidad de cada instante ... (ver texto completo)

Cando Barxés, de neno, veu á Tuíza con súa nai, o Sr. Prat aínda non saíra probablemente das Extremas Terras. El non coñecéu a Tuíza deica o fin dos anos setenta.
Daquela non sabe Ricardo que naqueles tempos toda a paisaxe do río e dos arredores do santuario andaban máis "humanizados": o couto era un prado limpo de todo: non tiña chopo ningún. As cortiñas e prados entre o couto e o santuario estaban aproveitados, sen o montarral que teñen agora. O camiño do muiño e do Pontón non tiña xestas nin ... (ver texto completo)

De mozo, el andaba un día a gardar as vacas nun prado perto do río Asureira.
A Garbosa érache unha novela mansiña, cunha mirada limpa e penetrante. El ollaba pra ela, garimoso; e ela mantíñalle a ollada, mentras andaba a remoer as herbas frescas daquela fresca riveira.
--Garbosa, carallo: que boa estás!
Ela, veña remoer, allea aos pensamentos xa casi lascivos do seminarista.
--Carallo, Garbosiña, que xeitosiña eres!
Botoulle man aos cornos, colocouna de cu contra a parede do prado, e el encaramouse ... (ver texto completo)

Se se trata do mesmo crego que eu penso, habería que engadir o que sigue:

Aquel mociño, unha vez cura, nunca precisou da "bacinilla". El enchía o depósito, sin derramar unha pinga, directamente coa súa mangueira, que che foi sempre moi milagreira.

O "caballero" sempre toma ponche Caballero. Un cafetiño quente, e despois a súa copiña de Caballero, a pao seco, con ese sabor doce que pega un beizo co outro, facéndote rumiar.
Unha tarde, en lugar da copiña, botáronlle en Casa Tito o Caballero nun copón, cunha pedra de carouxo --tamén chamado xeo--.
El non facía máis que chocaldrear aquel copón de Caballero pra disolver o carouxo: tilín, tilín, tilín... Inda me parece estar ouvindo o soniquete. Bebía un grolo, e o penedo rebotaba contra os dentes: ... (ver texto completo)

Ai, Ricardiño: ti non andarás tendo máis perigo dormido que esperto? Dame que esperto botas unhas cantigas de carallo mentres pedaleas nesa bicicleta dos teus soños.

O domingo vindeiro temos unha pequena viaxe: imos acompañar a nosa Banda das Portelas deica Melón (Ourense), a unha xuntanza de bandas.
A nosa banda xa vai sendo banda: 12 gaitas, un tambor, 2 timbáis, un bombo e 6 panderetas. O repertório xa anda polas 20 pezas.
Xantaremos na Caniza, xa na provincia de Pontevedra, e viremos a pasar o luscofusco na vila de Allariz.

E falando do pago do viño en Padornelo, paréceme que Pablo está ben informado de como foi ese conto. Beberao o outro rapaz, ou será ... (ver texto completo)

Eu pagar, pago de boa gana. Pero a min pedíronmo na casa de Teresa a Cantineira. Un garrafón de viño do Plus. E alí debería pagalo.
Pero si hai que pagalo nunha Silva, non hai problema. Está feito. Aínda que non teña flores, nin moras. Como si hai que pagalo nunha agavanceira... Contade con el.

Na festa de Acibeiros, nunha tertulia na que participaba un veciño eiquí casado, importado de Castrelos, dixo outro de Lubián:
--I este de Castrelos, pagou eiquí o viño?
--Pagou --contestou un galo de pluma moi blanca--. Pagouno, i bebeuno el todo.

Alá polo ano 1.973, eu tiña moza en Padornelo. Que bonita era! Casi tanto como agora.
Unha tarde estabamos os dous sentados nunha mesa da Cafetería da Sra. Teresa Cano, cando entraron dous rapaces dirixíndose a min directamente:
--Boas tardes, que dicen os mozos de Padornelo que tés que pagar o viño.
Eu pensei nun garrafón dun cántaro, calculei o seu valor así por riba, e vin que levaba cartos pra pagalo. Así é que contestei a bote pronto:
--Moi ben, pois decille aos mozos que veñan, que o pago.
Eles ... (ver texto completo)

Inda que sexa unha obviedade, como nos teixos, ocurre que hai unha planta para cada sexo nos kiwis.
Se plantas só femias, e non hai un macho perto delas, nunca darán froita.
En Lubián plantaron machos intercalados. Pero parece ser que non fai falta plantar machos. Basta con inxertar de macho algunha galla dunha femia.
Isto dos inxertos víñanos ben aos humanos: Que non che funciona un membro do corpo, ras!, amputas, inxertas un membro novo, e ó carallo.

eu estuve 9 meses nunha guerra. Non matei a ninguén. Ninguén me matou. Pero tiven compañeiros mortos, como un cacho de pan que se chamaba Sarxento Carazo.
¿Onde foi esta guerra?

Unha vez era unha raposa, e fíxose a morta.
Pasaba por alí un carreteiro, e tirouna para o carro.
O carreteiro levaba no carro unha cesta de sardiñas, e a raposa foi tirándoas para tras, e cando acabou de tiralas, tirou a cesta tamén.
Despois apañounas todas e foi lavalas a un pozo do río. Cando andaba nestes traballos, apareceu por alí o lobo:
--Ai, comadre, onde carallo colliche esa cesta de troitas?
--Pois mira: tireime a este pozo coa cesta atada ó rabo, e encheuseme de troitas.
--Me cago ... (ver texto completo)

Talabarterías non habrá; pero albardas aínda van quedando, así coma tipos aos que lle caen que nin pintadas.
Inda vive hoxe un paisano de Lubián que, estando en Zamora, foi mercar unha albarda á rús da Costanilla, nun lugar chamado "El Sayagués", onde se venden chocallos, albardas, sombreiros de palla, fouces,... Hai catro anos inda estaba alí.
-- ¿Y de qué tamaño quiere la albarda, buen hombre? --preguntou o tendeiro, un bon amigo meu.
O lubianés arrugou o fociño, tirou da boina pra tras, rascou ... (ver texto completo)

Do 79 ó 83 tiven a honra de ser alcalde dun concello de Sanabria. En calidade de tal, acudín a unha xuntanza de alcaldes e outros politiquiños xabreses no Mercado, presidida por o señor gobernador civil da provincia.
O gobernador érache un home de proporcións considerables nas tres dimensións. Tanto era así, que non lle colleu aquel inmenso cu entre os brazos da butaca que lle tiñan asignada, e tuvo que sentar nunha cadeira máis modesta. Probablemente aquiel home, na teoría evolutiva, non descendera ... (ver texto completo)

Hai libros vellos marabillosos que só xente amante da cultura, coma o filósofo do IES xabrés, conservan como oro en paño.
Aí vai un SONETO de Don Francisco de Quevedo que figura nun deses libros que só podes atopar na librería de libros extraordinarios de Urueña.

"Primero es el besalla y abrazalla,
y con besos un poco entretenella;
primero provocalla y encendella
para que entre con brío en la batalla;

primero es el por fuerza arrezagalla,
metiendo piernas entre piernas de ella;
primero es acabar esto con ella;
después viene el deleite de gozalla.

No hacer como acostumbran los casados,
más de llegar y hallarla aparejada
de puro dulce creo da dentera.

Han de ser los contentos deseados,
si no, ni dan placer, ni valen nada:
que no hay quien lo barato comprar quiera."

En fin: que isto non é iso de "pin, pan, fuego!" ... (ver texto completo)

A derradeira nevarada, amigo Piño, degallouche o acebeiro da porta. Foi a neve do louxado ó caer en plancha enriba del. Pero quedou moi mal olivado. Vas precisar de cinco minutos para amañalo un pouco, cando volvas.
A neve do meu louxado, fronte a porta do garaxe, non me degallou as orellas, porque inda ando ben de reflexos, e froxei a tempo. Se non, alá van pra o carallo tamén! Ían ter peor arranxo co acebo.
Por certo: teñó debaixo do balcón, ó abrigo do norte e de Padornelo, dúas camelias: una ... (ver texto completo)

Naqueles tempos remotos nos que vin desempeñando o papel de matemático nun instituto, observei no corcho dunha aula un "collage" feito por un alumno: Había unha extrafalaria figura composta por un torso humano cuberto por unha camisola de bandas azuis e brancas, unha cabeza dun enorme laranxo (chamamoslle así nós as troitas de máis de 70 cm) asomada polo burato da camiseta e unha "potera" de tres grandes anzols cravada na boca aberta da troita-xurelo, cun fío que se perdía no infinito...
Tamén tiña unha mensaxe con letras de diversos tamaños:
"NO SEAS BESUGO. NO TE ENGANCHES AL TABACO" ... (ver texto completo)

Eu fun un pescador de troitas xa tardío. Aprendín a pescar unha vez casado, inda que non teña nada que ver unha cousa coa outra (digo eu).
Non foi o caso doutro pescador máis novo; tan novo, que foi alumno meu nos meus tempos de mestre, tanto na escola como no río. Pois aínda fomos xuntos a pescar un día ó río das Hedradas, onde fixemos unha boa pescata.
Este novo pescador, ao que podemos chamar Chimpabrevas, sendo un meniño de moi poucos anos, atopou un carrete Segarra nun vertedoiro. El mesmo ... (ver texto completo)

Nos meus tempos de político ouvín moitas veces a palabra "demagogia". E casi sempre a empleaban os máis demagogos ponentes. Seguro que non é o caso do señor Prat, inda que dice cousiñas moi difíciles de sacar adiante polos xestores en tempos difíciles, pero que "lle gusta moito escoitar á xente para a que se fala".
Certo que estes tempos son difíciles, pero non son comparables a aqueles outros do pequeno debate. E das personas forman parte o presente, o futuro e o pasado. Eu non teño avós maltratados polos demoños que se citan. Meus avós e meus pais, que eu saiba, viviron tranquilos, sin destacar da maioría silenciosa, durante esa longa noite de pedra (en palabras de Celso Emilio). Pero espántome cando coñezo episodios vividos por xentes tratadas daquel xeito, sexan do bando que sexan. E paréceme que dignificar tantiño a súa pasada existencia forma parte da normalidade que levamos vivindo estas xeneracións de agora.
Un día de 1.983 o alcalde do noso concello, recién nomeado, recibíu unha carta dun descoñecido de Asturias. Nela decía ser sobriño dun home de Hermisende ao que mal enterraran na cuneta por riba da estación. Pedía que o propio alcalde levara a aquel lugar unha flor para seu tío.
O alcalde colleu as mellores rosas do xardín, e levounas, colocándoas nun carballo, alí onde inda están enterrados os ósos de un tal José.
E alguén dixo:
--Mira o noso alcalde, poñendo flores ao Sete Chaquetas!
Era un home pobre que andaba ao xornal polos pobos, e matárono porque ó rexistralo encontraron unha carta en portugués "nunha das súas sete chaquetas", e por ter esa carta, un cantamañanas con camisa azul determinou que se trataba dun espía.
Cando leve rosas a tumba de meu pai, apartaréi unha para o mesmo carballo. Só é suestión de sentimento. ... (ver texto completo)

Gel: noraboa polas túas mensaxes e polo teu galego.
As mortes violentas de tódolos tempos déixannos a alma encollida: guerra civil, tódalas guerras, terrorismo na rúa, terrorismo no lar...
A min chámame a atención o inmenso silencio en Lubián sobre Fábrega Coello, quen por certo era curmán do presidente da Deputación de Ourense daquela época.
Nunca meu avó, xamáis meus pais se atreveron a falarnos deste episodio, ata que o periodista e escritor Xavier López Rodríguez o destapou coa sua novela ... (ver texto completo)

Eche ben certo que o negro resalta sobre o branco. Por iso algunha vez tuve ocasión de decirlle a algunha:
--A túa rosa é máis grande que a roseira.
Pero xa hai tanto tempo, que acho que inda non se inventaran as rosas negras. Tamén é certo que sempre tuve moita fantasía.
Lapaberzas fora coas vacas para a Serica, perto do Churrián, no tempo da sementeira. Naqueles tempos andaba a chocar cunha rapariga do pobo das pitas, e cheiráballe que tamén ela andaría coas vacas nun prado a beira do Leira, ... (ver texto completo)

A min este acontecimento na choza da Viña tenme chegado de lonxe, en máis dunha ocasión, e non sei se tódalas fontes son de fiar. Sobre todo se naquel tempo eras un cativo ou andabas inda a navegar polo forro dos perendengues dos teus devanceiros.
Ela, a amorosa, érache a Galdina, procedente do norte da Lusitania.
O emprendedor de tal negocio na choza non foi outro que un "lozano" señor que, entre outros empregos, foi tamén o secretario da Cámara Agraria Local daqueles tempos.
Daquela cabe deducir que o servicio da Galdina poidera ser de balde para tódolos socios da Hermandade de Labradores con necesidade de apuntar a rella, acrebuñar a gadaña, afilar a fouce, endereizar o timón ou suavizar a chabella.
Así que non sei se o negocio sairía moi rendible. Do que casi estou seguro é de que ese día, na choza da viña, producíronse máis cantidade de lácteos e outros fluxos corporáis, que cántaros de viño deu a viña ao longo de tódolos tempos. ... (ver texto completo)

Quero anunciarvos que no foro da páxina oficial do concello hai uns recortes de prensa de 1.911 e de 1.934 con noticias de Lubián que ben paga a pena darmos unha volta por alí e opinar. Trátase de Lubián como centro dunha intentona de Restauración da monarquía portuguesa, e máis tarde, dun veciño que recibía cartas dun falanxista que chegou a ser ministro do Réximen.

Un tal Quesada, nun deses libriños da editorial O Moucho, debuxaba unha bonita estampa de usos e costumes que ben poideran axeitar cos ancestros de malladadacimapolapaladosalbard eiros. Enfoquémola no Churrián, barriada que imos pór de moda a partires deste medio:
Unha mazaira, ao medrar nun horto, rente a casa doutro veciño, penetrou pola porta carral da corte, seguíu a medrare, e saíu pola porta do balcón, ofrecendo as mazanciñas ao dono do horto tódolos anos.
Cando o señor Prat voltou de Cataluña ... (ver texto completo)

Eu prefiero a explicación dos vagalumes facendo o amor, inda que só é a femia a que ten órganos fosforescentes. Iso leva á conclusión de que se trataba de dúas femias lesbianas de vagalume xogando á brincadeira.
Por certo: os vagalumes tamén son chamados "luciérnagas", lucecús, lucernas, vermes de luz, vellas das papas, vacalumes e cagalumes.
Probablemente os lucecús do Churrián sabrán das vosas pescas nocturnas, pero tamén das aventuras daqueles Templarios dos que dice proceder Malladadacima.

Para todos, amigos e amigas, un ditoso aninovo 2011. Que traiga con el unha boa carrada de felicidade, desas carradas que lle sacaban ó eixo aquel son tan marabilloso, hoxe tan lonxe dos nosos ouvidos. Nós inda o ouvimos tódolos anos o día do Carro Enfeitado (8 de setembro), apretándolle as terraxas ata as mesmas entretelas.
Paz, tranquilidade e boa sorte para todos.

Amigo Barxes: Aí che vai un anaquiño dun CANTAR DE REIS a modo de felicitación:
"... I eu tamén digo que vivan
i eu tamén digo que vivan
os señores desta casa
e mai-la súa familia."

Que o novo ano veña cunha boa carrada de boas novas, que boa falta que fan.

O noso viaxe a Ourense é de traballo, de adestramento, en compañía de outras dúas bandas: Toda a mañá e toda a tarde, de ensaio e convivencia.

Manda carallo! Este leñador, ou ten moito tempo disponible para os rachos, ou é un constructor frustrado. Probablemente tire de cinta métrica e lapis de carpinteiro antes de acelerar a motoserra.

que fraile, carezco de la formación técnica adecuada para valorar los contras que están surgiendo.
Tal vez sería mejor disminuir la dimensión del proyecto y de los rebaños, porque la idea parece bonita y romántica, pero dicen los entendidos que habría que darle un toque de pragmatismo.

La AECT Duero-Douro (Asociación Europea de Cooperación Territorial) está integrada por varios municipios de Zamora, Salamanca y Portugal. Lubián es uno de ellos. El día 18 irá a la Asamblea Celestino, porque el Alcalde estará con la Banda en Ourense, e irá acompañadopor los alcaldes de Puebla y Hermisende.
Si ese proyecto en el que se está trabajando saliera adelante en un futuro, en Lubián iría uno de los rebaños, si lo aceptan los vecinos.
Sin embargo las asociaciones agrarias españolas no apoyan ... (ver texto completo)

Esta casa foi a primeira escola na que entrei ao cumplir os seis anos. Once de febreiro de 1.958.
Lémbrome da cartilla aquela de "amo a mi mamá", a pizarra e mailo pizarrín tapando aquel pupitre que tiña un gran letreiro feito a navalla (porque non paso a creer que algúns rapazolos levaran formón e martelo á escola): NICANOR.
E que esgarrios botabamos ás veces naquela louxa con marco para borrar...!
Tamén quedei pasmado do sitio que ocupaba un compañeiro que fora á escola dous anos antes ca min: ... (ver texto completo)

¿DRACULIASIS?
Eu, cando éramos nenos, ouvín ás veces que os cabelos longos de muller non se podían botar na auga, porque se convertían en serpes.
Paréceme que era unha crenza, un credo dos vellos, transmitida pola tradición oral.
Ao medrar, esquecinme por completo do que sempre me parecera unha andrómena.
Pero hai uns anos, de pesca no Tuela, no lugar da foto, nunha charca entre os penedos vin un fío que se movía, con vida propia, como se fora un cabelo dunha marabillosa mociña loira. Estaba ... (ver texto completo)

Hubo un tempo no que había escolas en tódolos pobos. Naqueles tempos felices, inda que máis pobres, as casas andaban cheas de xente: abós, pais e fillos... e as cortes cheas de gando. Por iso estaban tamén cheas de cativos as escolas.
Para amañar un problema xurdido na escola de Padornelo, a señora mestra, o pedáneo de Padornelo e mais o alcalde maior de Lubián viaxaron no tren a Zamora, recibidos en audiencia polo Delegado Provincial de Educación.
O viaxe pagouno o concello, e o señor alcalde ... (ver texto completo)

Eu xa estaba eiquí. Levaba cincocentos vintesete anos sen compañeiros. Viña ás veces unha luz divina, e apañaba catro noces e un canastro de castañas. Os días catro de cada mes viña máis xente con gando, e facían unha feira. Foi daquela cando me naceu o ollo. E foi así como mirei a malladadacimapolapaladosalbard eiros dar pinotes contra outro castiñeiro que xogaba de defensa. Mancouse e... que negro tiña aquel pé! Logo houbo tamén unha brigada de traballadores facendo unha zanxa moi profunda na que ... (ver texto completo)

Amada Clementina: Ti sí que sabes. Ésa é a verdadeira historia deste xa famoso cuadrúpedo. Só marras nunha cousiña: As especialidades deste xumento sonche Tocoloxía e Obstetricia. Eu convivín con el catro anos nunha alta institución. El érache o voceiro nunha Comisión, e non vexas como orneaba.
Según dicen os que millor o coñecen, daquela orneaba presumindo de ser o castelán que máis farragachas de muller levaba contempladas.

Aquel xumento, cando Holofernes perdeu o interés pola cabalgadura, adoeceu dunha depresión menopáusica de cabalo. Ben é verdade que opositou para funcionario..., pero non lle chegou a vida até o día das probas: Foi un día de excursión a Patís, na compaña do pai de Holofernes, e alí, atado a un piorno, perdeu o cu, que llo paparon os lobos, e del non quedou máis que a transmisión.
E todo por non facerlle caso a un farraguas de can de carea que pasou a noite a ladrar sen descanso.
Os que estaban ... (ver texto completo)

Don Teolindo viñera da guerra con tres estrelas de seis puntas. Era un dos homes máis importantes do lugar, e inda hoxe a súa memoria e unha das máis respetadas pola xeneración dos máis sabios do pobo (Sabios, por aquelo da edade, que sempre é un grado, inda que non teña ese grado nin estrelas, nin puntas, nin rebolgois)
Por iso podedes imaxinar a vergonza que pasei cando, ao dar a volta ao penedo, ouvín xemer á miña esquerda, e vin aquela estampa imposible: Don Teolindo asubelando nunha burra!
Dei unha reviravolta coma un alustro, e fuxín coas punteiras dos zamancos, na procura de non ser mirado nin pola burra, nin polo honorable Don Teolindo.
Hoxe inda teño unha grande dúbida: aqueles xemidos... eran da burra peideira ou daquel admirado home? ... (ver texto completo)

Holofernes da Adreida era un neno dos anos sesenta do século pasado. Sempre andaba dacabalo dun burro, tanto para ir coas vacas, como para ir tapar a iauga aos prados. Bueno, creo que para ir á escola deixaba aquel xumento na corte.
Un día daqueles, nas vacacións do verao, falaba un curmán do rapaz, que andaba nos estudios na capital, co pai de Holofernes da Adreida, labrego moi estimado en todo o concello:
--Querido tío: ¿Y qué será de mi amantísimo primo Holofernes el día de mañana, sin estudios, ... (ver texto completo)

Eu o Día da Tuíza ando todo o día a cabalo dunha nube. Tanto é así que, este ano saín do recinto para facer un recado e, cando voltei, vin a muller nun grupo de xente polo rabiño do ollo. Acerqueime e boteille a man por riba do hombreiro, decíndolle "hola".
Ela contestou tamén "hola, qué tal..."; pero ao ollar para a súa sorrisa, comprendín que me equivocara de grupo e de muller. Foi un deses intres nos que desexas que che trague a terra...
O seu home resultou ser un amigo das Frieiras que con ... (ver texto completo)

Como vexo o teu gusto polos contos tradicionais, envíoche unha páxina onde podes disfrutar dunha carrada deles, casi todos dun tal Portospiño:
"www. ayuntamientolubian. es"
E despois picas en "foro"
Saúdos deste amigo virtual

Don Avelino era o crego da aldea. Levaba aquel sotanón que lle chegaba desde o pescozo as negras alpargatas.
Bicábaslle a man, e sempre había un caramelo cando a abría, despois do beixo.
Un día díxolle o monaguillo na sacristía:
--Ai Don Avelino, vostede ten pelos nos "güebos"!
O crego ficou abraiado ante verbas tan demoníacas...
--E ti, pillabán, porque dices iso?
--Pola caspa que leva nas zapatillas --rematou o preguiceiro e observador axudante.

O Carrabouxo está no mostrador da cantina fronte a unha cunca de bon viño.
O camareta, para ben vender o producto, afirma como se falara por autoparlante:
--Ollo, que éste eche de alta graduación.
Daquela, o Carrabouxo dá un pulo, e facendo un teatral saúdo militar, berra:
--Susórdenes!

Dicen que lle tocou a primitiva a dos amigos en grado sumo do cubata, da xinebra, do Whisky, e demáis graduadas beberaxes.
--E onde ivertimos estes cartos?--dixo un deles.
--Nun bar! --sentenciou o outro afortunado.
--Carallo, nun bar! E se nos vai mal?
--Se nos vai mal, abrímolo ao público!

Eu son pescador de troitas, inda que cada vez menos.
E como pescador, son moitas as tardes que teño pasado en Barxa. Inda existía aquela pasarela de grosos arames cun piso quizáis de bidóns recortados, que viña a ser unha temeridade pasala, alí preto dun muiño, onde sai a auga por un buraco que fixeron para desviar o río.
Aquela tarde deixara o meu Horizon diesel na estrada, por non baixar polo camiño, que andaba un pouco estragado polas choivas.
Ao chegar onde se xuntan os ríos do Tameirón e ... (ver texto completo)

A outra tarde tiñan soalleira o Miguel e o Baltasar. Eu acerqueime, porque sempre é agradable lembrar cousas do pasado tan ben contadas por esa xeneración.
E andaba Baltasar a describir a seguinte estampa:
Un mozo de pé, firme, cun arado ó lombo. Unha moza de pé, firme, cun cántaro de auga enriba da testa. Os dous levan nesa postura un rato longo, roendo a orella. E dice el:
--Maio cabrón: Inda non nace o sol, e xa se pon!

Carallo, Amancio. Manda carallo na Habana! E a noiva non tiña tataravoa?

O impulsor da dieta mediterránea! O mesmo. Érache o home do saco doutras bisbarras.
De el decían en Puebla as mozas:
--Que feo es ese tipo, pero que pelo más bonito tiene!
Polo menos iso contaba el. A min aquelas guedellas rizadas casi me metían medo.

Nos meus tempos de labrego tiven ocasión de vivir acontecimentos e anécdotas que só se dan nesa vida de vagar, onde o tempo ía pasando despacio, mentras regresabas montado no carro, pola Rozada arriba, de volta dunha xeira de sementeira, guiando desde atrás aquelas vacas cargadas de pachorra...
Tiñas tempo ata de ver desde Valdiores o espantallo de Pingadelo danzando unha muiñeira cunha corza na Veiga Forcado, antes da queima.
Por riba dos bebedoiros do Sotelo alcanzounos o Maurilio de Castrillos, ... (ver texto completo)