Aí, en Barxa, estades nas entretelas dun profundo val. Non sabedes o que é unha bonita nevarada. Aí vos vai unha taciña de neve do alto da serra de Lubián.
Moi lindas as vosas camelias, que se non andan froridas, pouco lles ha faltar. Pero nos 1.600 metros desta panorámica, despois de milleiros de folerpas, a estampa tamén é bonita e refrescante.
Eiquí tamén estarán froridas as carqueixas e mailas queirugas nun abrir e pecha-los ollos.

Os entendidos teñen toda a razón: Xa non neva coma antes nos altos. Pois claro; á velocidade que andan as aspas dos muiños mandan as falepas pras partes baixas; inda onte ví pasar duas, camiño de Cangas.
Pois manda/n.

Mira tí onde carallo foron parar as dúas falepas que nos faltaban!
Gracias pola información.
Xa iremos na súa procura.

Dimite el PAPA. Se me abre todo un mundo de posibilidades de ascenso

Vaia por Dios. Pois eu, nesa xerarquía, non fun quen de pasar de monaguillo.

Nevar, o que se dice nevar, neva algo de cando en vez. Isto, con permiso de Niní, non foi unha nevada; foi unha pequena nevarada, que dicen os galegos.
É nun dos parques eólicos.
Por certo, dicen os máis entendidos ecoloxistas que desde que se instalaron os eólicos, xa non neva coma antes. Manda carallo.

Aprezado sinor Telesforo: Que buen documento de unha buena choirizada, me fixo recordar a miña infacia, adolescencia etc., pois gracias al leitahún, sacaba eu la barriga de misería, que Deus me perdone como diría el padre que tudo lo sabe,ístes parecen chorizos naturales coñecidos como algo de lo mellor del porco, que nahún teñen nada que ver con los chorizos, marranos, penso que o sinor me intende béin, además a buenos entendedores pocas verdades, agora nahún me recordo había outra coisa que aquí ... (ver texto completo)

Esas cousas caen polo seu propio peso?
Certo.
Había en Castrelos un home, chamado Mauricio, con quen lle metían medo aos meniños das Portelas na miña infancia. Era coma o noso home do saco, sempre coa súa burra como medio de transporte. Seguro que o asunto de se-lo noso home do saco non sería pola súa cara bonita precisamente.
Un día chegou á carnicería de Lubián, e atou a burra a un balaústre da escaleira do tío Xico. Éste, non moi conforme coa atadela, queixouse:
--Mauricio: Xa cho teño dito outras veces. Non ate-la burra nese balaústre, que chocaldrea, e vaino arrancar...
--Bueno, carallo, Xico. Tamén os meus cataplines levan para setenta anos chocaldreando, e inda non caeron. ... (ver texto completo)

En mi profesión, cuando los vientos no nos era propicios, si queríamos salvar la nave y llegar a buen puerto, nos uníamos y remábamos todos en la misma dirección.

Inda que eu xamais fun home de mar, levo moito tempo noutro tipo de barco, no que todos vogan na mesma dirección. E vainos bastante ben. Estou moi de acordo con vostede.

Nadal do 2011. Paradoxo: para o lobo foi o fin. Non tería nin un ano de edade, cando acabou a súa vida no enlace de Lubián, saíndo de Galicia. Os seus andares seguramente foron a Veiguiña, a Veiga, as Moás, a Penagueira, Rañalobos, Tuíza, Carqueixal, Caiocarro,...
Algunha vez se asomaría ao cortello? Non tivo tempo.

Dícenme os colegas que esta foto está feita na Vilavella. Supoño que o retratista sería o do Pereiro, o pai do Candil. Será certo?
Eu viña tocando no grupo os seguintes instrumentos: flauta, pandeiro e cornamusa, cando estaba en Zamora. Espalladoira, garapio, gadaña, aixada, fouce, engazo, arado,... cando estaba de vacacións.

si sigue facendo o tempo que facia este fin de semana en Hedroso, sondeos o furador estaremos en condiciois de facer tuneles... de congelacion. por cierto si usted tiene un queso cualquiera y no es feliz porque le gustaria tener un gruyere en sondeos o furador le hacemos los agujeros a su queso

Qué? Cómo vai o negocio dos buracos? Mira que xa hai moitos buracos feitos. Non sería mellor afurracar os atrancados?

Sr. INDA CHO SEI. Mais ou menos Vd debe ser uns 3 ou catro anos mais novo ca min.
Ala po los anos sesenta e tanto habia bastante ambiente na Vilavella, entoces o lugar donde un se podia divertir e votar un baile era o BAR DO PIDAL, regentado por o Santiago (PARRIÑA) e sua nai.
Os domingos ou festas de guardar solian acudir xentes de pueblos limitrofes, como de Vilanova, Santigoso Pias, a Mezquita e o millor hasta de Lubian,
Contolle esto por si en algunha ocasión vostede foi o baile a Vilavella ... (ver texto completo)

Ao parecer teño unha foto con outros catro amigos ao redor dunha estufa de ferro. Eles dicen que o lugar da foto era o baile do Pidal. Así é que estiven alí unha vez, pero xa tiña que ser o ano setenta, polas guedellas que levo eu no retrato, con dezaoito anos.
Non lembro nada daquel día: seguro que non liguéi.
Probablemente sexan os dous irmáns que me siguen os que coñeceran ben tanto o salón, coma o Parriña, que acaba de irse a outra dimensión.
Gracias.

Con relación ó Santiago, de Vilavella, é mui posible que sí o conozas. Posiblemente
bailaras mais de unha rumba, ou pasodoble, no salón de baile que él mais seus pais
rexentaban en Vilavella, ademáis do bar "Pidal".
Como decía seu primo Manolo, formaba parte do paisaxe do pueblo. Será dificil facerse a idea de entrar na Vilavella e non ver ó Parriña no alto da "rampla"; disposto a saludar con unha das suas bromas. D. E. P.
Un abrazo, amigo Inda.

Teño unha fotografía ao lado dunha estufa de ferro, con dous amigos de Chaos e outros dous de Lubián, e dícenme os outros que foi sacada no salón do Pidal. Tería eu uns dezaoito anos. Foi a única vez que estiven no baile da Vilavella, pero non debín de ligar moito, porque non me lembraba nin do retrato.
Polo que se refire á morte, non debe asustarnos, que xa sabemos que eiquí non imos quedar ninguén. Outra cousa é a pena que dá cando se acaba un ser coñecido e querido, claro.

Non coñecía a Santiago. Pero vexo cómo afectou o seu pasamento a axilidade permanente deste foro. Acompaño no sentimento a todos os afectados.

Chegou o noso grupo de Teatro Matamoura a Rionegro del Puente, convidado pola Asociación Diego de Losada de aquel lugar, e comezou por buscar o mellor recuncho para a súa representación.
--Aquí mismo, en el pórtico del Santuario. Éste es un escenario ideal --opinou o noso director plenamente convencido.
--Voy a buscar al señor cura, para pedirle autorización --contestou un tal Eusebio, daquela Asociación.
O señor crego meneou a testa, engurrou o fociño, e case xemendo preguntoume:
--Oiga usted: ... (ver texto completo)

¡Ah! ¿Pero carallo é pecado? Entonces eu xa teño plaza no inferno de trafugueiro.

Consultados o Padre José máis o Padre Moisés (agora nomeado Trajano), resulta ser só un pecadiño venial. Menos mal, carallo!
O Inferno pode agardar.

El profesor le pregunta a Jaimito:
Hay siete pájaros en un árbol, matas tres a tiros
¿Cuántos te quedan?
Jaimito -Los tres muertos, los demás volaron

--Moi ben, Xaimiño. Eiquí vedes a un rapaz con moito sentido común --dixo a mestra.
E o menino continuou con outra adiviña de colleita propia:
--Nunha terraza hai tres mulleres novas comendo un xelado cada unha. A primeira morde-o, a segunda chupa-o, e a terceira lambe-o. A ver, señorita: Cal das tres está casada?
A mestra rasca unha orella mentras pensa, e logo afirma:
--Pois estará casada... a segunda..., ou a terceira...
--Non, señorita. A que está casada é a do anel!

E ben que os sacou adiante. Mira qué ben educado che deixou o maridiño nas túas mans. Eu xamáis lle ouvín palabra disonante algunha. Nen un só carallo, que xa é decir.

Amigo Inda: Pensome que o bazar existe, é o lado do peirao de Cangas pero agora a señora xa e mui maior e quen rexenta o negocio e unha filla casada (mui ben casada) quen por certo tamen se chama Amor, que xa ten fillos mociños. De quen non puiden conseguir información foi do carteiro.
Un saudo pra Inda, Piño, Candil e todos os foreiros de voa bontade.

Barxés: O mestre é de Coiro, alá en Cangas; pero o bazar do que falo estaba neste lugar de Lubián. É curioso que outra Amor tivera tamén un bazar no peirao de Cangas. Cousas que pasan.

Baixou un día desde a Escola ao bazar que había no pobo, para mercar algunhas cousiñas que farían falta no centro.
Cando voltou, acercouse a min con cara de non saber se contarme ou non o seu segredo. Por fin decidiuse:
--Inda, mira unha cousa... A señora de bazar é viuva, non si?
--Ë viuva, si.
--E o carteiro?
--Manuel? Non. Manuel está casado coa María. É o pai do Niní.
--Pois... enténdense. A señora do bazar e o carteiro... enténdense.
--E logo por que dices tal cousa? --preguntei, escarallándome xa coa risa.
--Porque entra no bazar, o carteiro, e xa por dúas veces o observei... Dícelle
con moito xeitiño: "Hola, amor".
--Claro, home. O carteiro sempre foi moi xeitoso no falar. E a señora do bazar chámase Amor. ... (ver texto completo)

Eu tamén quero lembrar á Rosalía, como Varela. Pero a esa Rosalía máis desconocida. Á Rosalía feminista, na que mallaba o seu marido, o erudito Manuel Martínez Murguía, coma o máis bruto gañán.

"Xan vai coller leña ó monte
Xan vai compoñer cestos
Xan vai a poda-las viñas
Xan vai apaña-lo esterco

E fai o leito i o caldo...
Xan en fin é un Xan compreto
Deses que a cada muller ... (ver texto completo)

¡Hermano ojala sea asi porque ya cansa y aburre tanta tonteria y temas sin ningun sentido parecen guiones de malas peliculas y pesimos actores que se vallan todos al carajo ¡FUERA ¡un abrazo saludos a Manolo Pidal

Kyna, permíteme estas palabras, pedíndoche perdón por adiantado se fose necesario:
A min sí me divirten algúns dos relatos destes foros, por desatinados, insensatos e absurdos que nos parezan.
Fíxate en "El Quijote". Cando era novo, sempre me pareceu unha parvada que nos querían obrigar a ler. Hai uns dez anos lin ese libro con verdadeiro pracer, e ben que me serviu para preparar irónicas intervencións como voceiro nun parlamento ao que pertencí, e ata en algunha voda no concello.
"La Conjura ... (ver texto completo)

Varela me alegro por que tu hermano se mejore, recuerdo que en el pueblo cuando yó tenia 16--17 años todos le llamábamos el CHILE, o el PEPE da CLOTILDE, un amigo de verdad y mejor persona, espero poder verle pronto. Bueno, que pasa con todos los buenos foreros de VILAVELLA con los que se pasaba un rato agradable leyendo sus mensajes, AMADOR, PEPITA, M PIDAL, O CANDIL, comprendo que muchas veces se te quitan las ganas de escribir por culpa de mucha jente que no merece ninguna atención, pero aqui ... (ver texto completo)

Os tratos entre cabaleiros non precisan documentos nin rúbricas. O da nosa gaita xa se rixe polo Dereito Consuetudinario. Tocándoa tan ben como a tocas, tanto é túa como miña.
Unha aperta.

No me acuerdo de D. Federico. Yo nací en el 52. Pero sí oí hablar de él, tanto en casa, como en el pueblo.
No sabía que había venido desterrado. Hoy me dijeron algunas personas de más edad que coexistieron dos médicos en un tiempo: el doctor Camba, que era el titular del partido, y D. Federico, que vino como médico de la empresa MZOV o Cachafeiros, que estaba construyendo el ferrocarril.
¿Estás seguro de su parentesco con Federico Rubio y Galí?
He oído varias veces que algún hijo de nuestro Federico ... (ver texto completo)

Lonxe de ahí. Aquí, es muy típica la frase "la Puta i la Ramoneta". Son varias las interpretaciones que se le dan. La más antigua dicen que proviene de principios del siglo XX de la gente establecida que tenían dos mujeres, una formal y la otra informal. Ahora está muy de moda entre los ciudadanos de a pie para hacer referencia a la clase política por eso de que son un teatro, que por medio de las redes sociales los conocen a todos, como,"embolica que te harás fuerte", una forma de enredar las cosas. ... (ver texto completo)

Perdón polo lapsus. O autor de "La Tuta i la Ramoneta" é Llorenç Vilallonga. Nós tiñámola en galego, na colección de teatro da Escola Dramática Galega. Este teatro de vanguardia facíamolo eiquí non anos setenta e oitenta. Sempre pensamos que o título tiña moito que ver coa espresión que ti dices, Pablo.
"Si fer la puta i la Ramoneta equival a jugar amb foc, deixar de fer-ho seria fer foc nou. Més clar, l´aigua."

Aquela obriña de Xesús Pisón, "O Pauto", onde había un bispo doente e choricas, levouna o grupo Matamoura ao pobo de Milla de Tera, xunto con "La Tuta y la Ramoneta", de José Luis Vilallonga.
Eran obriñas de media hora cada unha. Primeiro representouse "La Tuta y la Ramoneta" con xente como Pingadelo e outros e outras que non participan no foro. Unha das actrices era unha mociña morena, casada ela, de uns dezanove anos. O seu marido acompañaba aos cómicos, e estaba sentado entre os espectadores.
Ao ... (ver texto completo)

Amigo Varela: Me alegraría que dieras buenas noticias, sobre la enfermedad de Pepe.
Un fuerte abrazo

Creo que todos desexamos as mellores noticias, aínda sen conocer ao doente.

Sinor Romerales: Eu tambéin istou de acordo co amigo Piño, menuda comida, más le recordo que leven coidado, por la Ley de protección de animales, de ser verdad los lomos del oso tendrían una buena multa. Agora según me dice o padre, parece que el sinor debe de ser de los nuestros,- ¿Por qué padre?-Munto sencillo, nahún veis que el sinor Romerales es militar,-iso xa o sei,-pois él igual que nos os curas sempre nos gustou comer béin,-qué pensas que eu me quedo atrás,-xa o sei Zé, pois tú sempre o tibeste ... (ver texto completo)

Pois sí, señor Zé das Carvalhas. O oso debe de estar protexido. Pero algunha excepción hai que facer ás veces.
Un día houbo un xantar na "Casa do Cura" de Hermisende con xente da cultura galega, promovido pola Universidade de Vigo. Eu fun o encargado de encargalo.
Entre os comensais ía estar o premio nacional de literatura, Méndez Ferrín, quen hoxe é presidente da Real Academia Galega.
Sabendo cánto lle gustan as troitas de río, e sendo as do Tuela extraordinarias, pedinlle ao restaurador que ... (ver texto completo)

Piensa mal y acertaras, en este caso su equivocación es notoria, este Sr que usted piensa, me imagino quien es y claro es un gran amigo, solo quise dar un toque de atención a esta persona. Solo y en ultimo momento "Judas" traiciono al Mesias, negandole muchas veces. El Sr dentro de su poder le perdono, pero solo el se condeno.

¿Que es un cinico? Uno que conoce el precio de todas las cosas y el valor de ninguna.
En la vida todo el mundo comete equivocaciones, pero Dios los quiere humildes, esta ... (ver texto completo)

Carallo, Don Moisés: o que negou tres veces ao Señor ao que se refire vostede foi Pedro, non nengún dos Xudas. Unha cousa é vendelo, e outra negalo.
Nós imos poñerlle a vostede esta penitencia: facer un cursiño de Historia Sagrada, inda que sexa por correspondencia.

Estes son datos reais, contados un por un:
Concelleiros: 68.462
Deputados no Congreso: 350
Senadores: 266
Deputados autonómicos: 1.218
TOTAL: 70.296, que son bastantes menos de 400.000.
Non conto aos conselleiros comarcais de Aragón e Cataluña (1.810) porque xa van contados entre os concelleiros, así coma os rexidores e mailos deputados provinciais (1.409).
Os ministros e conselleiros autonómicos, salvo raras excepcións, son deputados dunha ou outra institución.
Xa sei que tamén hai outros ... (ver texto completo)

Mejor que no tenga nada, referente a lo lenguistico, tengo que comentarle que yo la lengua tambien la uso, para hablar y otras cosas. ¡Es usted un pillin! Las lenguas de doble filo, me dijerón ayer que usted tambien sufre algo de próstatitis, es una persona de Lubian; pero me dijo no digas nada que me escaralla.

Manda carallo! Parece ser que hai no meu pobo quen sabe máis ca min da miña saúde.
Teréi que facer unha analítica, non vaia se-lo demo que haxa adiviños.
Gracias pola información, Manuel.

Hay algo que sobra y es decirle a mi amigo "Lacazán" que pasado al Castellano es holgazán o hombre siempre sin hacer nada, no me parece justo, mi amigo es un gran trabajador y claro que le gusta el ocio; pero como a todo el mundo. Creo que esta vez, se paso en su interpretación linguistica.

De acordo. Eu sempre creín que todos somos un pouco preguiceiros.
Agora ben, se a ti che parece un insulto, e sabes tamén de qué conselleiro se trata, non se diga máis: ese conselleiro non é un lacazán, que o dice Varela.
Pero por se acaso, a el sí que lle digo aquelo de que lle limpen a dentadura coa mesma ferramenta, mentres se vai enterando do que é un "recurso lingüístico". Non será un lacazán, pero sí un camorrista pueril sen vergonza, coa mente ofuscada pola cansina tontería ésa do oso.

Yo no se si sobra; pero si es asi, disculpe mi torpeza. Espero que este año se alivien sus males próstaticos, yo lo sufro desde hace mucho y la verdad yo lo mantengo bien. Dentro de unos dias pasare otra ITV y a seguir que son dos dias.
Ahora entiendo, cuando era un niño y los viejos decian, ¡ese se mea en los zapatos! lo que es la vida.

Non se preocupe, Varela. O da "miña doenza prostática" non foi máis ca un recurso lingüístico. Graciñas.
E non se deixe mal aconsellar polo outro lacazán.

Sr. Indachosei, solo con un análasis de sangre y otro de orina le pueden decir algo sobre su PSA. Y si tiene dudas hagase que le pinchen la próstata y de esa manera el dictamen es mas claro. Hay otra probabilidad, pero es muy cara.
Referente a las faltas en las cual usted dice con recochineo. Le contare que yo solo soy dueño de un personaje (La loca del tango) que por cierto, todo el mundo ha disfrutado de sus correrias. Que me dice de los seudonimos que usted tiene.
Y no se disculpe, nos conocemos ... (ver texto completo)

Sobra unha cousiña, Varela. Sobra a palabra "recochineo".

Agradecido polo servicio do voso famoso oso. Xa me viña facendo falta unha boa rectoscopia, á vista de certo exceso na PSA.
Podería eu moi ben desexarlle que ese plantígrado lle limpara os dentes coa mesma ferramenta ao garabito, pero non o vou facer.
Unha falta de ortografía, Varela, cometémola calquera. Eu lin o que vostede dice sobre esa falta de ortografía. E non vexo ningún tipo de desprestixio, nen motivo de enfado por ningún lado, dado que O Candil expresouse daquela con educación e confianza, como colegas do mesmo foro que se van coñecendo.
A min paréceme que se eu lle digo que esa mesma falta a sigue vostede a cometer frecuentemente, e outros varios autores tamén, a mesma falta... (que é o que me da pé para pensar nun só autor), non teño que pedirlle discupas.
Quen debería pedir discupas é aquél que, co asunto do oso, manda a tomar polo cu a todo quisque.
Pero non o faga. Que andamos afeitos a tales ultraxes, e xa non ofenden.
Voume, que me esperan os compañeiros de gaita.
Se en algo ofendín a alguén con estas verbas, pido disculpas. ... (ver texto completo)

Navegables, o que se dice navegables, xa o veñen sende uns afluentes do Tuela aí nas Frieiras e mais en Barxa, según os relatos de Romerales e do 252525. Menudas batallas navales!

Nos meus tempos mozos, coma tantos outros e outras, fun actor de teatro. Nunca esquecerei aqueles tempos, aqueles ensaios na Casa do Pobo, aquelas funcións no noso pobo e noutros pobos da bisbarra...
Unha das comedias das que hoxe me lembro é "O Pauto", de Xesús Pisón. Había un bispo doente, deitado no leito, con tres menciñeros danzando ao redor, na procura dun diagnóstico.
O bispo era este servidor. Vestía un camisón longo, xa que estaba no leito, e un gorro de dormir, e non paraba de queixarme ... (ver texto completo)

Hace tiempo uno Gallego pequeñito, se cepillo a esta clase ladrona, pero claro ya decir esto queda feo.
El unico que puede hacer cambiar estos comportamientos es el pueblo. Hay que hacer tal follón para poder mandarlos a la mierda.
TIENES RAZÓN ES UNA AUTENTICA VERGUENZA

Iso do "gallego pequeñito" non cho coñecíamos.
Non vou facer un comentario máis longo. Creo que somos máis os que sabemos que viñeron tempos mellores que aqueles. Manda carallo!

Home, carallo. Os mestres somentes somos mestres, e nunca estivemos tan ben valorados como acreditamos, pero sempre cobramos algo máis que un policía e que un bombeiro, sen desmerer a ninguén. Informarte, por exemplo, que un mestre é un funcionario do grupo A (A-2), e os outros do grupo C. Os do grupo A cobran tantiño máis que os do B ou C.
Tampouco é certo que un policía ou un bombeiro precisen bacharelato. Bástalle co Graduado da ESO, de momento. Ata hai catro días, co Graduado Escolar.
Por outra banda, en España hai moitos concellos pequenos, coma o meu, onde non cobra un só can nen o alcalde, nen nengún dos concelleiros. Non van por aí as cousas da crise. Suprimindo concelleiros e concellos, non van aforrar unha perra.
Aínda non te enterache que o maior dos nosos problemas é o endeudamento privado sen control pola burbulla inmobiliaria?
Os bancos españois piden créditos ao 1% ao B. C. Europeo. Con eses cartos compran deuda pública española ao 5 e pico por cento, en lugar de dar créditos aos emprendedores. O diñeiro do BCE é público. Tamén dos españois. E por riba hai que sanea-los bancos con máis diñeiro público. Ese é o noso problema, e non os 120.000 "políticos" que traballan de balde polos seus pobos, entre os que me honro en pertencer desde hai 33 anos.
Tampouco é certo que un diputado cobre 30.000 ao mes. Dame que andan polos 6.000, que xa lle chega ben.
O falar vai dos queixos. A realidade é moito máis sinxela, pero fai falla moito sentido común nos que mandan, e xa hai tempo que ese sentido é o menos común de todos.
Non gusto de falar da política. Perdón polo comentario. ... (ver texto completo)

Hija mia cuanta hipocresia hay en el mundo. Reza para que Dios te perdone tus pecados. Hablas de bondad, de ayudar, de paz, de trabajo y alguien un dia te dio su mano y le metistes la puñalada.
Oremos, que Dios se apiade de ti, pecadora.

Vaia por Dios! Eiquí está, ata eiquí chegou o Multivarela coas súas esmolas e un dos seus 27 e pico personaxes.
Lembra, compañeiro foreiro, que xa che dixemos nunha xeira que "tu mano izquierda no sepa lo que hace la derecha".
Bota fóra de tí esa cousa que te fai rexeitar aos mellores.
Porque O Candil é dos mellores, eiquí e onde queira que estampe unhas letras.
Ninguén está contra ti. Porque esgaravellas contra a mellor xente?
Que o ano que vai comezar veña cun pan debaixo de cada brazo para ... (ver texto completo)

Na Escola de Lubián hai mañá un evento sobre o Nadal no que participan os 15 alumnos de tódalas edades (3 - 10).
A Directora pasou unhas invitacións ao concello, ao Centro de Saúde, ao Cuartel,... Como recadeiros viña unha parella de cativos.
Concretamente, ao C. de Saúde foron Selena máis Aarón, non sei se de primeiro de primaria.
Recibiunos un operario que vive en Zasmora, preguntándolles quén os mandara.
--La Señorita Directora--contestaron a dúo.
Como queira que o operario sabe que a directora ... (ver texto completo)

Inda; traeme o teu humor e historia a la memoria a meu tio Marcial (marcialon), un home de 1,92 de estatura y con un humor y gracia para contar as cousas que contagiava alegria en su sencillez.
Felicitaciones por tu estilo es muy grato leerte. (cuida o can que fala ben do amo; por lo inteligente)
Saludos

Moitas graciñas, Blas.
O Señor Gutiérrez leva desde o sábado sen pisar na porta, polo que non podo darlle lembranzas de vostede. No café explicoume o señor alguacil que o can anda polo barrio da Caralicha, onde hai un cadeliña á resolta, e parece que estes días Guti aliméntase de recendos (olores agradables).
En tódolos pobos hai un Marcialón. En Lubián, ata 1.976 chamábase Tío Perfeuto, que era meu avó materno. Xa me gustaría a min saber cuntar as cousas coma o facía el. Xubiléime con 60 anos ... (ver texto completo)

Eu teño un can de palleiro sobradamente coñecido. Chámase Señor Gutiérrez, Guti para os amigos.
Non hai xuntanza de xente que non presida o meu can. Nos concertos, en primeira fila. Nas bodas, bautizos e enterros non entra na eirexa porque lle pechan a porta nos fociños.
Con isto das obras do tren raio, anda o lugar cheo de camións e camioneiros, e tódalas casas alugadas.
A outra tarde, coa terraza do bar ata os topes de cerveceiros, todos foron testigos de cómo perseguía un dos obreiros do AVE ... (ver texto completo)

Ai, Piño, que case fúche-lo Pío da Gel! E logo tí non andabas cunha pucha na testa apañando as castañas?
Contaba un día no xogo dos bolos de Lubián o tío Manuel do Selmo, con aquela retranca, tanto da súa fala coma dos seus andares, que el fora de mozo somatén, destinado en San Ceprián de Hermisende.
E unha noite tiveran que levar para casa a un paisano de alí, con máis viño no seu bandullo co dun pelexo máis un pipote xuntos.
Ao chegaren á casa daquel borrachín, dixo que era mellor entrar pola ... (ver texto completo)

Parecíame estraño que, ao longo dos séculos desde que o mundo é mundo, o asunto da propiedade non se houbera arranxado millor. Os que tiñan terras convertíanse en escravos delas, mentres os que non as tiñan convertíanse en escravos dos terratenentes.
Cando neno, xogaba con bullacas perto da leira mentres contemplaba cómo meu pai araba con dúas enormes vacas xunxidas coas cornais. Miña mai andaba de diante, conducindo aquela parella; meu pai seguía detrás, guiando a rabiza.
El, cos ollos cravados ... (ver texto completo)

A cousa foi certa, inda que arriba quedou moi resumida. Era no tempo do Reinado, e o billete, máis falso que un caldeiro de plástico para coce-la caldeirada, pasou do bar á Casa do Pobo, co seu sedal, xa noutras mans con máis xoldra nas súas uñas por aquelo da edade.
Os mozos portugueses apareceron nunha "carrinha" e estiveron na barra da casa do pobo. E foi alí onde un daqueles mociños reatou os amallós e marchou tan contento co seu tesouro para Portugal.
A miña vida, Estrella, case sempre foi ... (ver texto completo)

Hai xa uns trece ou catorce anos (e mentira parece), na publicidade que mandaba aos concellos unha axencia de viaxes do Levante español viña un billete de pega de 10.000 ptas: por un lado era billete, e polo revés era unha oferta de 10.000 ptas para o organizador da excursión, se lograba completa-lo bus, ademáis de dúas plazas de graza.
A cara do billete mesmo parecía auténtica.
Así é que dobleino ben doblado, para que ninguén mirase a outra cara, e metino no peto para ir toma-lo café no bar do ... (ver texto completo)

Ojala yo pudiera hacer esas faenas, lo mio ya esta en decadencia, ahora me doy cuenta cuando era un niño y sentia a los viejos decir, fulano de tal ya se mea en los zapatos, yo claro no lo podia entender, ahora lo entiendo.
Para estas cosas tenemos al oso marchoso y ese no deja ch...... sin pelar.
Saludos

Meu avó materno, que finou no 76, era un home moi falador. O mellor contacontos do lugar, sen dúbida. El, para falar deses problemas da pirinola, ríndose de si mesmo, decía así:
--Estou moi contento coa miña miringalla. Cada vez mexo máis alto. Hai un tempo mexaba na punta dos zamancos, pero agora xa mexo nos xeonllos.
Tamén decía que o home tiña que ser coma o castiñeiro. Que unha galla vai vella, zas!, córtase de "cuajo", e bótase un inxerto de máis calidade. (Isto último xa non sei se o decía o avó ou o neto.) ... (ver texto completo)

Yo soy apolitico, voto en blanco, aunque me inclino a la derecha y.. un chiste es un chiste, como si pones una caricatura, es para reir, dile al padre José, que no se enfade, sigo pensado igual que él
Picos

Perdoe, señor Chicho, o meu atrevimento por opinar sen ser chamado a facelo. Dice vostede que é apolítico, e tal e que sei eu... Permítame que poña nome á súa filiación política, tal e como está a falar:
VOSTEDE É DE CENTRO-DEREITA MODERADO.
Un cordial saúdo.

Inda. Non son quen tu pensas que son. Fasme moito baixo de estatura intelectual si sigues pensando que son este persoaxe. Saudos a todos os foreiros e o meu preferido que o señor 75. Adeus.......

Bubela: Non sei quen eres, nin imaxino que sexas un personaxe como dices. Dios me libre de tal cousa. É todo máis sinxelo: non teño nengunha idea de quen poidas ser, pero o asunto da cantiga de Valderrama vai en clave de humor. Non penses que leva dinamita. Simplemente ouvina cantar aquel día (despois de ouvila centos de veces), e nunca apreciara a mensaxe. E como a cousa ía de cantigas, pois prestoume inmortalizar tan enorme disparate. (Tampouco estou moi seguro de que sexa exactamente así a letra).

A cresta vai caindo, Xa non se me levanta todo o que eu quisera. (vai vella) Vin os bonobos outro dia na TV. Que maravilla. por de diante e por detras. parecian que estiveran escoitando a cancion: "De rodillas ante mí, es como te gusta a ti, de rodillas por detras, es como te gusta mas". Ohhhhhhhhhhh

.

Para canción linda, pola mensaxe que acarrexa, aquela de Juanito Valderrama dos teu tempos mozos:
"Me voy a hacer un rosarioooo...
con tus dientes de marfil".

Ai Bubela! Ben seguro que as bubelas fan o amor unha sola vez ao ano, e gracias. Nós ímolo facendo cando cadra, inda que non tanto coma os bonobos.
Que se che ve a crista, bubela!