Andaba a publicar a outra tarde no café un entendido na actividade primaria, explicando que na actualidade hai explotacións leiteiras nas que xa non fai falta muxir. As vacas leiteiras levan un chip, ou algo así, que as fai camiñar cara á máquina de muxir cando o pide o amoxo. E a muxidoira leva incorporado un monicreque robotizado que axusta as ubres nas ventosas.
Ao primeiro calaron tódolos ouvintes. Pero non tardou en reaccionar Holofernes da Adreida:
--Pois en Zamora hai un restaurante --dixo-- ... (ver texto completo)

Na soidade dun serán colonial en Dajla, hai xa varios anos, entrei no cabaré. No cabo da barra deserta, un pianista interpretaba unha melancólica habanera. Un macaco pequerrecho daba brincos. Tan pronto estaba no mostrador, como enriba do ombro do pianista, xogando co seu rabo.
Pedín un chivas con carouxo. O camareiro, con cara de aborrecemento, melancólico como a canción, púxome diante, na outra punta da barra lonxe do pianista, onde eu estaba acomodado, un vaso ancho e baixo cunhas pedras de xeo e un groliño de wiskhy.
Antes de o probar, veu aquel moniño correndo polo mostrador adiante, empoleirouse encima do meu vaso, agarrado coas dúas mans ás bordas, e fixo cinco ou seis flexións, mollando os seus collóns diminutos sin ningún disimulo no meu licor, fuxindo logo cara ao piano.
Quedéi abraiado, pero veu de contado o observador camareta, e púxome outro vaso sin rechistar.
Inda non lle dera o primeiro sorbo, cando alá volveu aquel macaquiño, coma un lóstrego, e repetiu as súas flexións cataplinares.
Daquela encamiñeime ao pianista, toqueille nas costas, interrumpindo tanta melancolía, e pregunteille en castelán:
--Oiga. ¿Usted sabe por qué el mono mete sus cataplines en mi vaso de wiskhy?
-- ¿Cómo dice? --contestoume fruncindo o ceño, sorprendido.
-- ¿Que si sabe usted por qué el mono mete sus cataplines en mi vaso de Wiskhy?
--No... Pero si me la tararea...! ... (ver texto completo)

Xa te decia que non estaba no allo. A ver si me entero de que vai. Vaiche boa!

Bubela: Tí, que voas por riba de todos nós; tí, que non sabes de fronteiras, nin de raias nos montes, deberías ve-lo remanso. No outro lado parece haber un plantígrado xa moi cansino que só reflicte vulgaridade.

Aprezado Inda, coidado cos ríos descoñecidos, que de pronto xegue unha crecida, que o mellor nos obriga a cruzalo donde nahún tíñamos pensado, sin ir más lexos a que ver o que pasou por Andalucía.
Unha aperta.

Hai lugares, Vintecinco, onde fixeron as casas no propio leito dos ríos, e os ríos acaban axustando contas.
No Tuela, un día de pesca, crucei para a borda das Valiñas por un lugar onde se pasaba ben. Era un día de babuxa no mes de maio. Despóis botouse a chover de verdade, e cando os pes quixeron levarme á boa beira noutro pasadeiro, non me atrevín polo crecido que xa viña o río.
Tiven que deixa-los pertrechos debaixo dunha "pala" dun fragaredo, e reptar por debaixo das uceiras e das xestas, molladiño ... (ver texto completo)

Xa sabes que son pescador de río. Camiño moitos kilómetros por unha borda e pola outra. Os propios pés, cegos nas botas de goma, saben cando hai que cruza-lo río. O que máis me gusta é visitar ríos descoñecidos, e ás veces sinto ansias de chegar a unha curva ou un horizonte...
Pero no caso do río do que andamos a falar, ben sabemos o que hai do outro lado. O que pasa e que a Bubela non estará no allo.
Nin che paga a pena.

O xabarín fozaba no patatal da Pía, e non deixaba ir adiante nin aos saínchos.
Ao lado do patatal había un lameiro. Era a parte da horta que xa non se cultivaba.
El, labrego reformado á terapia ocupacional, comezou por leva-la burra a dormir ao lameiro, atándoa nunha estaca espetada no medio. Pero a burra non espantou ao xabarín.
A seguinte iniciativa foi porlle á burra un deses chocallos que eiquí chamamos zumbo, ése que lle poñen os trashumantes aos carneiros que guían o magote. Pero tamén fracasou na tarefa de espanta-lo porco bravo.
Espetou sete espantapáxaros arrepiantes polo patatal adiante. Tampouco.
Foi daquela o fillo, e engadiu un aparello de música a pilas, con cantigas de Isabel Pantoja, a tódalas iniciativas que se ían apondo noite a noite. Certo foi que gastou en pilas máis do que valían as patacas que aínda quedaban na cortiña, pero desta sí houbo resultados:
Ao vi-lo día foron varios os veciños que poideron contemplar o patatal convertido nunha aira... ou millor dito, nunha pista de baile:
Os páxaros danzaban cos espantapáxaros e a burra co xabarín. E non pararon de bailar ata que as pilas feneceron.
Dicen as malas linguas que o baile comezou cos acordes de Panorama na Fontarbela. ... (ver texto completo)

Bonita parábola, Ballesteros, Así me parece tamén a min, inda que o remanso teña tamén o son da cachoeira que cae da preseira. Así é máis bucólico.
A min cóntame do teu lado do río, sexa cal sexa ese río. Poidera ser ata un lombeiro cibernético. Líbrenos Dios da borda trabucada.

Hola a todos.-
En primer lugar quiero manifestar mi reconocimiento a Felipe y toda su corporación Municipal por dotar a los axistentes a la Fiesta de La Tuiza del placer de disfrutar de la orquesta Panorama (La mejor de Galicia) os deso a todos paseis un gran dia. Yo La Tuiza la recordaré simpre, es la Fiesta de Las Fiestas de Las Portelas.-
Un abrazo para todos.-
Pepe.-

Pepe: Graciñas pola loubanza, pero non foi o concello nin a Corporación quen contratou Panorama, senón a Comunidade de Montes de Lubián.
O Concello somentes organiza a propia Romaría, e chégalle ben.

No patatal. Sentado nunha cadeira á sombra da mazaira. Antonte. Onte. Hoxe. Pola mañá. A mediodía. No serán. No luscofusco.
Sempre na mesma postura. O Pensador de Rodin, co sacho na man?
--E logo qué? Andas a mirar como medran os saínchos? Non sería mellor arrincalos e aporca-las patacas en lugar de rasca-la barriga a sombra?
--Cala! Silencio!, que vas espantala...

Daquela baixou o sacho coma un lóstrego. Levantou o cu da cadeira, agachou a soá, e amosou o seu trofeo: unha preta toupeira!.
--Xa ... (ver texto completo)

Bien predica fray Ejemplo sin alborotar el templo.

E vostede non será dos que sempre teñen que poñer algún condimento máis cando o plato xa está rematado?
A min, miña nai sempre me dicía, cando neno: "se foses mudo, rebentabas".
Vostede non andará estourando nunha destas?

Amigo Inda Cho Sei: Perdoa más eu nahún son de letras, quero entenderte tanto a do colo como a do pescozo sahún de cerca de Santigoso, más tú o mellor queres decir cos nenos deben levarse o colo. A outra que pode ser que munto colo más pescozo, mellor gozo.
Aquí facía falta un Santillana que ia munto béin de cachola.
Unha aperta.

Máis saben 25 que un só. Sobre todo se hai que dicirlle so ou xo ao do pescozo. Que os músculos dalgúns pescozos deben ter boa fortaleza para sustentar a cornamenta. Se é un cabeza de corzo, non tanto; mais se a cabeza é de veado...!

Amigo Zé das Carvalhas: Aínda que en galego "colo" e "pescozo" veñen sendo sinónimos, a min paréceme que hai xente con colo e xente con pescozo, e que non é o mesmo.

Pola miña porta pasa a xente de paseo tódolos veráns, máis alá do luscofusco.
E xa máis tarde, pola media noite, sempre pasa a bo paso un octoxenario, roxo de carraxe, cara ás Casas Vellas. Será se cadra para baixa-la cea?
Ca. Eche boa! Non é iso. Tiven a afouteza de seguilo na máis absoluta escuridade dunha noite sen lúa, e isto foi o que pasou:
Ao chegare perto do Rebouzo, fíxose a luz ao seu carón, cun estouro arrepiante.
A min brincoume o corpo cara atrás, e escapóuseme un alarido involuntario.
--Pero ... (ver texto completo)

Das Carvalhas, non sei. Pero o máis alto segador, que ten unha grañeira na man, eche da Francia. Apoleirou en Lubián e veu sendo esta seitura a primeira da súa vida con grande perigo para os seus longos dedos sin dedís: non doblaba a palla coa man esquerda, para tras da fouce, antes da segada, e aquela fouce subía pola palla arriba de tal xeito que ben crin que o seu maimiño ía aquel día para o carallo.

Bueno tendriamos que verlo, los dos paraisos existen, uno comienza antes y el otro le sigue.

Que así sexa. Amén.

Ja, ja, ja, humor non te falta; pero que sepas que esa é a disculpa que poin os homes que non queren cociñar, non entendo como os millores e máis grandes cociñeiros do mundo son, precísamente, homes, non mulleres.
Tamén é verdai que non se pode ser bon en todo e tú xa eres bon alcalde, bon maestro, bon amigo, bon home... Así que dedícate ahora ó que queiras que xa o teis ben ganado.
Saludiños a tod@s.

Nunha novela de KING ("El misterio de Salem Lot", creo lembrar) dicíalle o padre Calaham? a un profesor:
"Un buen maestro, como una buena esposa, es una perla inapreciable".
Eu teño o título de mestre, pero o de perla inapreciable non hai xeito de obtelo en ningures.
Pero sí teño unha perla inapreciable na casa. Iso sí.

O Paraíso comeza tantiño antes.

Home, vai, ¿e non te ofreciche a sustituila un anaco, pobriña? ¡Qué pouco solidario, sorpréndeme en tí!:-) É broma. ¿Qué tal levas esa jubilación? Aparte de observador da labranza de Lubián, ¿descubriche algún arte secreto no que ocupar este tempo que ahora xa non dedicas a enseñanza pública? Espero que disfrutes de este merecido descanso. E, polo menos, teraslle a comidiña feita a Tere cuando chegue do seu curro, ¿non? Qué menos...
Unha aperta pra tod@s, os ocupados e os desocupados.:-)

O traballo de espantapáxaros ben podería ser unha ocupación alternativa, se ben cabería a posibilidade de que os páxaros pousaran en min e me deixaran os ombreiros coma o pao dun poleiro.
O da comidiña xa che ven sendo outra cousa, que tanto a muller coma min somos inda precavidos dabondo contra a posibilidade de envelenamento.
Tamén é certo --non o negaréi-- que se hai que cortar unha freba de xamón sonche ben capaz de cortala.

Amigo Inda, polo que vexo (leo) estás estrenando a "reforma", e felicítote por chegar a ela, a ver se todos temos a misma suerte, xa que non se pode perder a "esperanza" pra sempre.
Espero que ó dispor de mais tempo nos acompañes mais seguido nos foros da contorna.
Saludos.

Así é, Ballesteros. Comprendo que nos tempos que corren, xubilarse aos sesenta co 100% da base reguladora é un privilexio. Mais non teño porque rexeitalo. Eu viña disfrutando do traballo nos 37 anos e sete meses de docencia, e ata cabe a posibilidade de que moitos dos alumnos tamén disfrutaran das miñas clases, a pesares das matemáticas. Así é que dei o paso o 31 de agosto, así como... prorrogando as vacacións..., e non extraña-los alumnos e o bó ambiente no meu instituto.
Pero sempre hai cousas que facer. Penso que nunca aprenderei a aburrirme. Por iso, cando un foro comeza a aburrirme tantiño..., dou media volta, e busco outro entretenimento, inda que só sexa afilar un guizo. ... (ver texto completo)

Tienes razón, la loca del tango, la pita moñuda o la desplumada, todas son la misma persona, las usa para hacer reir, pero sería más ético, que no usase ninguna.
Saludos

Velo. Aí está o Multivarela en acción.

Xa non son as cousas como andamos a lembrar ao falarmos da sementeira. Eiquí xa non hai unha vaca, nin xiquera unha burra peideira.
Os "reformados", que diría O Zé das Carvalhas, cavan as cortiñas á gavia para botar unhas pataquiñas, unhas fabas, algún tomate que ven madurar por este tempo, cando xa andamos fartos dos que vende o Delfín, unhas leitugas que non damos comido antes de saírense e uns pementiños...
Certo é que hai quen ten unha mula mecánica, máis perigosa ca o demo, e tamén que o ... (ver texto completo)

Que la distancia jamás sea obstáculo para compartir nuestras vivencias.
Aquí siempre serás bien recibido, así como en Hedradas, localidad perteneciente a este municipio.
Unha aperta de todos nós.

Muy ben Inda. Decrua en Maio, bima en San Juan e colleras pan. O de embelgar cos guizos do esterco tamen o faciamos nos, pero antes o arrancalos na corte como salpicaban latigazos de bosta a cara e a roupa dos labregos. Acordome tamen da impresionante vision das estrelas camiño da leira. Ben definidas todas as contelaciois e como meu pai me ensinaba o nome delas. Nunca mais as volvin a ver tan clariñas, igual tamen e porque as miraba cos ollos de un neno e a mirada e mais limpia.

Ai, bubela! Pois os níus de bubela inda cheiraban peor ca o esterco dos porcos nos renovos!

Moi ben esa sementeira.
Menos mal que a decrúa maila bima xa as fixera eu diantas coa Corala e a Macarena.
Eiquí as embelgas, para sinalar ata onde se botaban os mangados de grao, facíanse cos garamuxos do propio esterco, co aqueles guizos que aínda quedaban do estrume xa podrido, espetados por ringleiras.

Me consta que eres muy amigo, de poner refranes y alegorias, por eso te dedico algo me llegó al fondo del alma y es una gran verdad.

EL PLATON DE MADERA

Un señor de edad fue a vivir con su hijo, su nuera y un niñito de cuatro años de edad.
Las manos del viejo ya estaban temblorosas, su vista empañada de cansancio y sus pasos vacilantes.
La familia comía reunida en la mesa. Pero, las manos temblorosas y la vista falla del abuelo lo traicionaban a la hora de comer. Los granos rodaban de su ... (ver texto completo)

Así me gusta, Manuel. Unha parábola como Dios manda. Que conste que se coincidira contigo en calquer lugar, por min, se fixera falla, comerías do meu mesmo plato, fose este de ouro ou de madeira. Meu pai, entre outros oficios, tiña o de carpinteiro.
E que bó está o polbo neses platiños de madeira!

Sí, home, sí. Hoxe é a Noite do Cortello. Haberá contos, año asado, e unha grande orquestra. Ese famoso conjunto musical só ten un elemento: o home-orquestra.
O teu "conjunto", Manuel, ten máis elementos, pero é máis disonante tamén. Deberías afinar tantiño máis para millorar esa polifonía.

Quero dende eiqui felicitar o nosos grande amigo Inda Cho Sei, por esa entrevista na TVE. Pero mais ainda por a entrevista na revista Interviú donde as suas declaraciós como sempre cheas de pragmatismo e verdades, nos deixan satisfeitos, da sua laboura como cargo publico.
Cuantos terian que copiar de ti.
Unha grande aperta gran amigo Inda Cho Sei.

O alcalde agradece os parabéns. Pero tamén che gustaría velo tocando a gaita, rodeado de mulleres espidas. Menos mal que saíu vestido, que se sae espido, agótase a revista en tódolos quioscos. O expresidente do Barça, nada que facer ao seu carón.

Unha muller de certo volume, pesando perto dun quintal sobre os seus xeonllos e nocellos trenqueleantes, veuse achegando cun inmenso sacrificio ao xardín circular do castiñeiro.
Daquela guindou unha ollada observadora para cada punto cardinal, sen esquece-lo noroeste, e non vendo mouros pola costa, cunha axilidade insospeitada, arrincou dun só tirón un exuberante xeranio vermello, e acochouno na voluminosa faldriqueira.
Logo, dando unha reviravolta, alonxouse trenquelendo camiño da súa casa co ... (ver texto completo)

Esa xuntanza pode ser o día 17 de agosto, venres, a partires das oito da tarde no Cortello dos Lobos de Lubián.
Alí haberá unhas trescentas personas, 20 cordeiros asados, bebidas, contos de lobos, e unha brincadeira co Home Orquestra.
Estades todos convidados. De decirlle-lo ao alcalde xa me encargo eu, que me levo bastante ben con el.
Será unha noite especial: A Noite do Cortello, como tódolos anos.

Estoy a punto de terminar la que sera un exito en toda Europa, se titula no me urgues entre as pernas, que me descojono de risa. Tomensela en serio.
Saludos pives

Mira a ver se che vale esta cuarteta:

Non me furgues entre as pernas
que desperta o durmiñón
nin andamos nas cavernas
nin son xa un garañón.

A mí me parece, Fernando, que ahí sí hay alcaldes. Yo he leído por algún sitio que el Alcalde de Buenos Aires es un gran opositor de la Presidenta de Argentina.
¿No hay ayuntamientos o municipios en tu país?
Para más información sobre tus orígenes envía un email a aytolubian@telefonica. net, a la atención del alcalde, y podré darte datos personales a través del correo electrónico.

Tenía razón O Candil. Mª Encarnación Lubián Álvarez, hija de José y de Felisa, y hermana de tu abuela Mª Dolores, nació en Lubián el 2 de julio de 1.894.
Era la tía Encarnación, y yo no me daba cuenta. Ya no me acordaba de sus apellidos, y no me parecía que se apellidase Lubián. La encontré a partir de la fecha de nacimiento de tu abuela.
La "tía Encarnación" (aquí le llamamos "tío" o "tía" a las personas mayores) se casó con el tío Domingo (Domingo Blanco Álvarez) el 28 de noviembre de 1.929. ... (ver texto completo)

Sí, Piño, pero eu pouco o podo axudar, como ben sabes. Eu tiña esperanza de que o Inda lle poidera votar unha mao a quén sabe se non será seu parente arxentino, polo menos, o apellido sí o comparte; pero, como está tan liado ca gaita, pasou polo foro voando, pra mín que nin tempo lle deu a leer ese mensaxe. Así que, se vos encontráis por aqueles camiños, fai o favor de contarlle o caso de palabra que, como tamén él é tan servicial, algo lle axudará.
Bicos pra tod@s.

A primeira vista non podo axudar, porque nunca ouvín falar de Mª Dolores Lubián Álvarez, nin das irmás Pilar, Claudina ou Encarnación, inda que meu pai era Lubián Álvarez.
A min morreume unha tía avoa en Buenos Aires que se chamaba Dolores Lubián Domínguez, sen descendencia. Pero non ten nada que ver.
O noso apelido non é precisamente o máis abundante en Lubián, polo que se a avoa de Fernando era de Lubián, seguramente sexamos da mesma familia.
Datos de nacementos só temos desde 1.871. Dinlle ... (ver texto completo)

Levo unha tempada lonxe dos foros, atarefado noutros mesteres de todo tipo, sobre todo relacionados coa gaita. Qué esclava é a vida do artista!
Mil gracias polos parabéns. As cousas saen ben cando os veciños vogan todos a favor. Se non, non hai xeito.
É certo que levo de alcalde desde 1.979, agás unha lexislatura na que non me presentei. Pero hai que decir tamén que en tantos anos este concello non gastou un só céntimo na paga do alcalde. Sempre hai quen non o cree. Os interventores e os concelleiros ... (ver texto completo)

Pois moi ben

Moi ben, don Illo. Esta avoa ata podería ser testemuña en Betulia da borracheira dese xeneral, e da súa decapitación.
Probablemente teña como totem un león cavernario. Claro que o meu é a burra de Xervasio.

Creo coñecer aos tres irmáns.
Pero o saúdo que nos dá o pequerrecho ten o seu aquel. Valía para saúdo militar a un mal sarxento que tiven eu en seu día.
Que non cunda o pánico.

sí, home, sí.
Pregúntalle á Pita Moñuda polo Señor Diván.
Primeiro Roma. Despois Puerto Banús. Cada vez eres máis cabeza de corzo. Non andarás xa por venado?

Díceme Holofernes da Adreida que el ten traballado, montando estructuras, polo mundo enteiro, desde a Adreida ata o Lombo do Muiño.
En Vetusta (Oviedo) ten ata dous amores, pero ningún deles é muller dun maxistrado.
Pero en Betulia inda non traballou nunca, por se Judith aínda anduvese por alí.

A viaxe a Roma botada a perder nesa redundancia cíclica faime lembrar un deses chistes anónimos que eu gusto de arranxar a modo de contos.

Un alto político dun dos abundantes parlamentos españois, pola súa actividade parlamentaria, tiña que facer moitas viaxes.
Normalmente, cando as viaxes non eran en avión, ía acompañado da súa señora, quen disfrutaba daquelas permanentes excursións. Pero cando había avión... o medo a viaxar neste medio podía máis co placer que experimentaba viaxando.
Tendo que asistir a unha convención en Roma, o parlamentario, sabedor do pánico aos avións que padecía ela, planificou de inmediato a compañía desa querida --agora dícese amante-- que parecen tér tódolos políticos, según as malas linguas.
Pero a muller, ao enterarse da viaxe a Roma, esqueceu o pánico ao aparello voador:
--A Roma vou, cariño. Xa sabes das ganas que teño de visitar o Vaticano. Esa viaxe non ma perdo por mal que o pase no avión. Será un sacrificio que pagará a pena. Poder bica-la tumba de San Pedro!
--Pero muller... Mira que logo te vas arrepentir. Lembra aquel ataque de ansiedade na lúa de mel, cando fomos á Tenerife, que querías baixarte en pleno voo. Paga a pena pórse a morrer por beixar unha tumba, aínda que sexa a de San Pedro?
Ela empezou a dubidar. Debatíase entre a ledicia de conocer Roma e as desagradables lembranzas daquela agonía no avión...
--Non che paga a pena, cariño, pasar outra vez por ese tormento. Podemos facer outra cousa: Eu tráigoche unha reliquia de San Pedro, tí aforras ese intre tan malo do avión, e despois podes bica-la reliquia tódalas veces que che apeteza.
E a muller, que sempre fóra moi doada de conformar, deu por perfecta a proposta do marido.

Ao regresaren de Roma, xa co avión a aterrizar, el lembrouse de sopetón de que esquecera a reliquia.
--E que fago agora?
--Qué che pasa, amor?
--Que esquecín o demo da reliquia!
--De que andas a falar?
Explicoulle o asunto que tanto o angustiaba, e entón ela meteu a man pola súa cintura, apartou un anaquiño o tanga, e arrancou catro ou cinco árbores do seu monte de Venus.
--Toma. Lévalle esta reliquia.
El non comprendía nada. Tivo que explicarlle-lo todo con pelos e señais. Aqueles suaves cabelos ían ser unhas barbas de San Pedro. Só habían de envolvelos en papel de regalo cos ornamentos axeitados.

--A que esqueciche-la reliquia de San Pedro, cariño? --foron as primeiras palabras da muller mentras o apertaba chea de ledicia, nada máis entrar pola porta.
--Non cariño. Toma.
Ela desenvolveu aquel paquetiño con impaciencia...
--Pero isto qué raios é?
--Son unhas barbas de San Pedro, muller.
Entonces ela empezou a comer a bicos aquela reliquia tan esperada.
--Pero se cheiran a bacallao! --berrou cos ollos fuxindo das órbitas.
E o home, que tiña sona de recursos oratorios nos debates daquel parlamento, respondeu a bote pronto:
--Agora te enteras tí de que San Pedro era pescador? ... (ver texto completo)

Non, home, non. Pero non quita que sexan parentes.
Este da Adreida casa máis coa Vetusta de Don Leopoldo Alas Clarín, cidade na que andaba a traballar precisamente estes días de atrás, se ben el non viste sotana, nen se namora de Regentas.
Ainda que... vaia vostede a saber...
Polo de agora a súa testa inda anda a cabalo do seu pescozo.

Holofernes da Adreida non se chama así. Pero existe. É un home de Lubián, traballador, aforrador e vividor da súa vida, moi conocido en toda a contorna, sobre todo por non tér papas na boca.
Sendo el casi un cativo, alá polos derradeiros anos setenta do século pasado, foi o padriño dun sobriño en Verín. Como el inda non ganaba cartos dabondo, foi o seu propio pai --avó do bautizando-- quen lle meteu mil pesos daquela no peto para poder exercer de padriño tamén na sancristía.
Ao ver as cinco mil "pelas" na man, dixo para el:
--Carallo, mira por onde isto de ser padriño vai permitirme botar unha cana ó aire coas sobras.
Rematada a cerimonia bautismal na eirexa de Verín, o padriño entrou na sancristía acariñando coas xemas dos dedos no seu peto aquel bendito billete, pensando luxuriosamente na volta, unha vez pagado o sacramento do afillado.
--Ave María Purísima.
--Sin pecado concebida. Entra, hijo, entra.
--Que venía a preguntar cuánto es lo del bautizo.
--Mira hijo. Lo del bautizo..., --falou sacando pola cachola aquela impoluta alba-- ya ves cómo está la casa del Señor, con goteras en el tejado,... Son muchas las necesidades de la Iglesia. Son cinco mil pesetas, hijo.
Holofernes agarrou con forza dentro do peto aquel xa ventureiro billete, dubidou un intre, e levantando a testa cara ao tellado da sancristía, falou deste xeito:
--Muchas gracias, padre. Voy a por el dinero. Espere un momento, que ahora se lo traigo.
E saíu por aquela porta da sancristía primeiro e polo pórtico da eirexa despois, encamiñándose a bó paso cara o restaurante do convite, sen soltar nin un segundiño do puño aqueles mil duriños.

No baquete da comunión do afillado, oito ou nove anos despois, co crego de Lubián na mesa da casa, a conversa andou deiquí para alá, ata que a avoa de Verín do cativo, lembrouse de súpeto de algo esquecido, dirixíndose ao consogro:
--Ai, mire, consogro, agora que dou tino. ¿E logo vostede non pagara o bautizo do neno en Verín?
--Paguei. Levou Holofernes cartos dabondo para pagar... ¿Ou non o pagaches?
--Paguei. --afirmou o padriño-- Mil duros custou a broma.
--Pois o señor cura xa mo ten pedido a min ducias de veces..., como se non o cobrara daquela --dixo a coitada da avoíña.
--Carallo. Pois eu ben que lle paguei na sancristía. Mil pesos. Ata adiviñou os cartos que me deras.
-- ¿Seguro?
E cando Holofernes xa quería empezar a tatexar, pensando en tér que regurxitar aquelas dúas caniñas tan ben botadas perto da vila de Verín, foi Don Anxo quen rematou tan desagradable conversa:
--Los curas a veces tenemos muy mala memoria, y más si no apuntamos las cosas. Si el chico dice que pagó el bautizo, es que pagó el bautizo.
Amén. ... (ver texto completo)

¿Alguien puede decirme cuáles son los días y el horario en el que se puede llamar por teléfono al Ayuntamiento de Lubián? ¿Sabéis si es correcto el número de teléfono del Ayuntamiento de Lubián que aparece en la web del Ayuntamiento? Gracias y saludos a todos.

Secretaría: 980 624003
De luns a xoves de 15:30 ás 19:30. O venres de 15:30 ás 18:30

Alcaldía: 639 751533
25 horas ao día e 8 días á semana. Se non contesta, insístase moito máis tarde, que non hai quen o saque do seu paso, con perdón.

O verán ven de camiño. O Verán Cultural vai xurdindo das súas cinzas. Vai consultando EVENTOS na páxina do Concello.
E a ver se arranca isto!

Cuando en Chile recien estamos intentando con plantas Aeoliticas, Uds. ya estan recibiendo premios. Felicitaciones a todos y teneis un gran Alcalde; felicitaciones Don Felipe.

Don Blas: Gracias por sus felicitaciones, que traslado a todos los vecinos del municipio, vivan en él o en otras partes del mundo.
Sabrá que las inversiones están hechas por empresas privadas para tener beneficios. Lógicamente la implantación de esas empresas en un municipio significa puestos de trabajo, impuestos municipales de gran magnitud y canon para los pueblos afectados.
Sabemos que en Chile se está desarrollando esta energía. Precisamente una de las empresas que tramita inversiones en ese ... (ver texto completo)

Pois a única cousa que non se pode facer en galego é un francés.

Se poidera ser, non estaría mal que os que anden floxos de ventre, antes das deposicións fixeran por levanta-la tapadeira da cubeta.
Apertas de cinturón.

Pois eu, coa Moñuda. Tamén estou a preferir un maletín cheo de expresativos, usados ou sen usar. Un daqueles que lle pedía un traballador dunha contrata ao boticas de Lubián, despois de mercar dazasete paquetes de aspirinas, xa que cada vez que penetraba na farmacia, estaba a boticaria. E pedirlle-los a ela era como pecado mortal.

Vexo noutro foro da contorna que andan a falar de Pontevedra. Eu vivín alí no curso académico 1.972-73. Traballaba de educador no Colexio Atlático, na rúa Padre Fernando Olmedo.
Unha tarde festiva tropecei na plaza da Estrela cun conocido que xa non lembro de que pobo era. Mais casi me atrevo a decir que ben poidera ser deste pobo de Barxa.
El andaba en Figueiredo de recluta e conseguira daquela un pase pernocta.
Fomos celebra-lo encontro aos bares e tabernas da rúa San Sebastián e alrededores. ... (ver texto completo)

Zamora, 4 may, EFE.- La Asociación Empresarial Eólica ha otorgado el primer Premio Eolo a la localidad zamorana de Lubián por tratarse de un municipio modélico en lo que al desarrollo eólico se refiere y a su integración en el mundo rural, según ha informado esta asociación en una nota de prensa.

Para la Asociación Empresarial Eólica, Lubián es "un claro ejemplo de un pueblo abocado a la desaparición por su población envejecida y la emigración de los jóvenes a otras zonas con más trabajo, que ... (ver texto completo)

Señor OCARBALLO: Graciñas polo que me toca, pero debo confesar que nós temos tido moita sorte. Foi onde primeiro viñeron as empresas. Foron os primeiros parques da provincia en tramitarse. A Junta de Castilla y León aprobounos, tanto as concesións Industria, como os impactos ambientais Medio Ambiente.
Nós, o que procuramos, foi esparexe-las inversións por tódolos pobos do concello, para evitarmos tér Comunidades de Montes con recursos, e outras sen eles, así como a contratación de traballadortes ... (ver texto completo)