Non teño esa noticia.
Paréceme que, de ser certa, debería sabelo o alcalde.
O precio dos alugueres é unha cousiña privada que vai sempre parella á ambición que reflexaba aquel cantar de cando tí aínda non naceras: "Todos queremos más..."

Cando eu era unha poliña e xa non tan pola, as vacas que non iban pra serra, por estar paridas o pra reservalas pros traballos do brau iban diariamenta a "vicela" ou "bicela" ben pro campo ou ben pros poulos. No diccionario galego non hachei esta palabra.

A palabra que describes é VICEIRA ou VECEIRA.
Refírese a que o pastor cambia. Cada día vai o que lle toca a "vez".
Estas dúas palabras están recollidas polo diccionario de Isaac Alonso Estravís.
Pero fala do gando en xeral: ovellas, cabras, vacas.
No caso do "caudillo" --así se lle chamaba antes aos magotes sen pastor fixo en Lubián. O "caudillo" era o magote veceiro-- en Lubián, por cada ducia de ovellas ou cabras que botabas ao magote, tiñas que ires un día de pastor con todo o magote. A xente ... (ver texto completo)

ZUPALDRÓN
Cando muxía miña nai á Marquesa, sendo eu un cativo espectador que gustaba sempre dun groliño espumoso acabado de saír daquel amoxo, o becerriño mamaba ao mesmo tempo do outro lado.
Ás veces o xato daba un golpe co fociño no amoxo, e tiraba con máis forza da teta.
--Ai, o demo leve o becerro, vaia zupaldrois que da na vaca!--queixábase a Lola.
Algunhas veces agora, para pedir no bar un "chupito", pido un zupaldrón. Pero cando a camareira se vai afacendo á palabra, cambian de camareira, ... (ver texto completo)

-9ºC, tes que ter as orellas azules, ponte un gorro aunque parezas un ruso, más ten coidado que algún gaxo quer tirarte delas. Ispero que cando pidas ô café con leite, más ô xamón que digas que ô queres portugués, digo isto aver si os meus paisanos salen da situazahún que se encontran.
Unha aperta.

Ai, amigo. Olla: Agora xa fica reformado, pero tiven un compañeiro de traballo de Calabor (España) que tamén tiña comercio nese pobo. O comercio era cousa da súa muller. Supoño que agora xa ficará pechado.
Pois no ano 1.975 observei que naquel comercio vendíase café portugués, pero carallo, ¡aos portugueses que viñan de Portelo, de Rabal e de França (unha aldea perto de Calabor)!
Vendía café portugués máis barato que en Portugal. Nestes últimos anos, tomando café na cafetería do instituto, pregunteille ... (ver texto completo)

Un dos tambores da nosa banda estudia na Universidade de Vigo. É un deses lobicáns que hai por aquí (Padornelo + Lubián).
Aí atrás viña pasmado, porque un compañeiro galego non coñecía a palabra CHAIRA, que o noso veciño empregou na conversa que tiñan entre eles.
--Pois non digas "chaira", carallo, dí "llanura" para que che entenda--dixolle o outro.
Esta vez eu quedo abraiado. LLANURA é unha palabra que non recolle ningún diccionario galego. Qué galego falará aquel rapaz de Galicia?
CHAIRA: 1.- ... (ver texto completo)

Falas ahí do Larapio, alen onde eu naci había muntos por aquila epoca, coma montos, tiñas que ter coidado pra non pisar nels, ahora en serio eu creo que oxe a más.
Ahora que podes esperar dos da Gudiña. Que como dice ô conto cada cuatro a unha sardiña.
Unha aperta.

Busquei LARAPIO no Estravís, pero non aparece. Estou cada vez máis seguro de que Estravís utilizou o vocabulario de Lubián que ven no libro de Cortés y Vázquez "El dialecto galaico-portugués hablado en Lubián.

GARAPIO.
Un nativo de Lubián traballaba hai xa moito tempo na Gudiña. E alí, nunha conversa, saiulle a palabra GARAPIO.
Como el non era galego, e os interlocutores si, de contado viñeron a preguntarlle qué carallo era un garapio, que os de Lubián, cando falamos galego, empregamos verbas que non son galegas.
El explicoulles o que é un garapio, e entón dixeron a coro:
--Ah! O guincho do esterco!
Este veciño decía un día que case non pagaba a pena falar o noso galego en Galicia, porque había quen ... (ver texto completo)

Eu non son Ben Cho Sei. Evidente: Inda estou eiquí.
BEN-CHO-SHEY, que así o escribía el daquela, cando a nosa lingua carecía de normativa, chamábase José Ramón Fernández-Oxea. Naceu en 1.896 en Ourense. Traballou de mestre primeiro, e de inspector despois, e vivíu 92 anos, ata 1.988, ano no que morreu en Madrid.
Foi membro correspondente da Real Academia de Historia. Tamén foi castigado polos fascistas por ser dirixente galeguista, sendo desterrado a Cáceres, cando a guerra incivil.
Sendo inspector ... (ver texto completo)

Piño, a seguir lendo a Rosalía. Ler, é vivir máis veces e máis vidas que unha.
Pero nada de morrer. Inda nos quedan moitas primaveras!

"Qué me importa
se quedo eu soio coa miña muller
e a miña casa
na catedral dos cortellos e das touzas de carballos
eiquí estou quentiño
lonxe das vilas sarcófagas
e antropófagos
lonxe das aglomeracións escarranchadas e vidrosas
lonxe dos aproveitóns
dos renegados ... (ver texto completo)

Felicidade nestas festas, Ballesteros, e tamén en cada intre da túa vida e a dos teus.
Unha aperta.

Boas festas tamén para ti e tódolos teus.
No verán paramos en Monforte os da banda, antes de ir a unha preboda na Casa da Madriña, na estrada de Ourense. Vimos moitos parruliños nun precioso parque. Bonita vila.

Cada dia estaste a degradar mais, xa poño en duda que teñas a educaión, que segun me dixeron tes.

Ballesteros, estou de acordo, a Pita Moñuda, e algo ficticio, coma si fora una alegoría, pero o que tira dos fios da pita, como si fose una marioneta, e o dono da pita, que sigue a ser un porco noxento. Pódense decir argalladas, pero con un pouco de inxenio ou desimuladamente en xeral, nunca pondo a ninguén en primeria persoa, como fai él, e moito menos, espetalas na primeira ringleira.
Ya me mando ... (ver texto completo)

Veño tendo mil caras. Ou somentes tres?
A Pita Moñuda, excelente. Sobre todo na Vilavella, sexa quen sexa. Exquisita, ben falada, tal vez retórica para o meu gusto. Parabéns para este personaxe, sexa home ou muller, ou ningunha das dúas cousas. A mil anos luz dos seus detractores, enzaramallados nunha escrita que non parece ser precisamente o seu.
Ben Cho Shey! Xa quixera eu estar á súa altura! Pero non.
A Bubela da Casa da María do Marcial tamén son eu, coma Ben Cho Sei, e como A Pita. Este personaxe, ... (ver texto completo)

Gracias, amigo do Engazo. Benvindo a este foro.

Naqueles tempos nos que os retretes inda non se inventaran, e para o alumbrado público inda non se creara a luz, el, un viuvo sesentón, xa coñecía que a veciña estaba avizada a escancharse por riba dunha guicha do pontón, e botar as súas deposicións directamente ao rigueiro. Bragas, non sei se levaba. Aposto que non, porque aquela crisis sí que era crisis.
Unha noite que había boa lúa, el decidiu agardala agarvado debaixo do pontón. Alí estuvo perto dunha hora a esperar.
De sopetón apagouse a luz da guicha. Entón el meteu a man por aquel burato, agarrou unhas guedellas e tirou delas con forza.
Carallo! Foi boa! Ela berrou coma unha fera, ao tempo que ciscou un inmenso cagallón que quedou depositado entre o pulso do meu avó e a manga da súa chaqueta de pana.
Cando mo contou, dúcias de anos despóis, dábame a cheirar a bocamanga, e aínda había arrecendo. ... (ver texto completo)

Nos tempos de antes as cousas facíanse doutro xeito.
Tampouco había as esixencias legais que hoxe nos protexen e sufrimos ao mesmo tempo.
Quen se preocupaba daquela das perdices e coellos que cazaba Cándido, ou das troitas que traguía para casa cada día Lara?
Luis era un veciño do Churrián. Faltáballe un brazo. Pero tal falta non era impedimento para que Luis tocara o trombón de pistóns na fanfurriña municipal, nin para ires de caza coa escopeta... Vai ti saber como se arranxaba para utilizala.
Seica ... (ver texto completo)

Outra solucion podia ser.:, A suma de un medio, mais un tercio, mais un noveno non e o total das dezasete vacas a repartir, xa que 1/2+1/3+1/9 = 17/18 de 17, e decir 306/18. Falta 1/18 de 17 - ou sea, 17/18-, que corresponde a vaca do tio Berto. O que se reparte entre os tres hirmous e.: (1/2+1/3+1/9).18 +17/18, que, suma 17.

Xa non me da mais de si a cabeza, nin botando mau da cresta.

Sra. Bubela: Chapeau! Certamente se trata de iso. A suma das tres partes non chegan a unidade (18/18). Sumamos os quebrados, e da dezasete dezaoitoavos. Ese foi o procedemento utilizado polo mestre.
Non hai máis misterio.

As vacas dela na Agrela. Un día cortiño de inverno cheu de sol, pero inda así, frío.
Alá vou. Collo o atallo da canada das Corgas, e pola ponte nova, Devesa arriba, póñome alá, onda ela, no aire do demo. Dareille unha agradable sorpresa.
Alá está, no cimo do prado, ó abrigo da parede e tapada co mantón. Home, vai frío, pero tampouco é para tanto! Vaia sorpresa vai levar! Vou cos zamancos de puntiña por tras da parede, facendo menos ruido ca os chocallos e as esquilas. Encarámome silandeiro na parede, ... (ver texto completo)

¿Capullos?
Te digo que "capullos" es como nos llamáis a los socialistas.
A mi no me ofende.
El día que tengamos ocasión de conocernos
llevaré como señal
un capullo rojo en el ojal.

Carallo! Ata me saíu un pareado!

Señor da Casa do Perú: ¿Non será vostede un entusiasta do esperanto?

Aquel neno de aldea galega, cando na escola usábamos pluma, paliller e tinteiro, ao facer os exercicios de caligrafía, botou un borrón e dixo:
--Me cago no mundo, esgallóuseme a pluma!
Entón a mestra deulle unha labazada e reprendeuno:
--Eso no se dice, blasfemo. ¿Entendido?
--Sí, señorita. Me cago no mundo. Perdoe. Xa sei que non se debe decir "esgallóuseme".

Un idioma sirve para comunicarse con máis ou con menos personas. ... (ver texto completo)

--Fai pixa, boi; fai pixa, boi,...
Así lle decían a el, cando levabas unha vaca ó novelo, e había que darlle ánimos. O crego da película "Sempre Xonxa" bisbeáballe. É outro xeito máis piadoso de aguilloar ao semental.
A ti, Piño, non imos decirte igual. Pero se hai que aguilloarte, aguilloámoste.

Trabúcase o noso novo amigo da Casa do Perú ao botar man de mensaxes propagandísticos propios de Intereconomía, ou da Gaceta esa...
¿A quen pensa mancar vostede?
Se non é político de cargo, tal vez nin de militancia, ¿a qué ven ese fanatismo?
Eu teño amigos en todo o espectro político. Deixeinos en todas as institucións e centros de traballo polos que pasei. Ningún deles anda con trapalladas dese xeito.
Vostede pode ser amigo en potencia, ou de feito; pero deixe de tocarlle os perendengues aos ... (ver texto completo)

Eu nacín nunha casa da Milla. Xa non está. Esborrallárona pra facer unha parte doutra casa nova os novos propietarios.
Nesa casa vivín deica os oito anos, cando nos trasladamos á Cachifra. Pero a pesares de tér tan poucos anos de vivencias nela, son moitas as lembranzas que conservo daquela década dos cincuenta do século pasado.
Esta é unha delas:
Miña mai andaba a barrer a escaleira, e eu de rabo dela.
Entonces apareceu a nosa veciña, Irene, pola rúa abaixo, cun sobre na man.
--E logo de ónde ... (ver texto completo)

É moi doado saber se o lume o prendeu un home ou unha muller.
Se se prendeu cun mixto, foi un home.
Se se prendeu cunha "cerilla", foi unha muller.
A paisaxe dos nosos contornos está diseñada polo lume. É unha desgracia.
Andar polo regueiro que vai de Erosa á Barxa, era como darse un paseo polo Canadá. Iso antes do lume. Agora será como camiñar polo máis fondo do averno.

Arre!

Piño: Ben sabes que para encontrar un día para a seitura tivemos que aplicar logaritmos.
A min paréceme que a cousa tiña que comezar con Barxés convidándonos a unhas magras de xamón na súa adega, ou no garaxe, que o mesmo ten. Logo... Deus dirá.

Ela era veciña miña. Non direi cantos anos me levaba, pero sí que era a noiva dun camioneiro.
¿Era Pita? Poidera ser. O que sí tiña era un impresionante moño, e non precisamente enriba da testa.
Nunha daquelas tempadas nas que se puña de morros co do camión, entretúvose en pintar de azul celeste a fiestra pola que miraba as saídas e chegadas do noivo fixo discontínuo.
A min, en lugar de Cho como me chamaba todo o mundo, ela chamábame Chochín. E chamoume unha tarde soleada de inverno para que tivera man da escada na que se encaramou para rematar a pintura do marco da ventá por fóra.
--Chochín, ollo con que se me mova a escada, que non quero levar unha pincha-carneira.
Ao mirar pra riba foi cando me decatei daquela especie de moño. ¿Seréi eu Ricardo Prat i Prat?
--Non mires pra riba, Chochín. A ver se te despistas e imos alá escada e máis eu.
E abría as pernas todo o que lle daba o palitroque da escada.
Cando foi baixando, detúvose a medio metro dos meus fociños...
--Bótame unha man, que me caio!
E boteilla, pobre de min, onde cuadrou... Quedouse queda coma unha cadeliña acariciada. Non sei se ela pensaba no camioneiro. Houbera sido millor que fora o camioneiro, porque abríu aínda máis as pernas e... eu fun aquela tarde o seu "mingitorio".
Existen orgamos-inundacións?
E por riba di que son máis corto cas mangas dun chaleco! ... (ver texto completo)

Un dos gaiteiros aprendeu un cantar pola súa conta, pola partitura. Cando se incorporou á banda, tocaba a peza sin esquecer corchea algunha. Só houbo un pequeno problema: 11 gaiteiros tocaban unha marcha, e un gaiteiro, unha cumbia, e coa mesma partitura e a mesma melodía. Sonche cousas do ritmo. O problema non pasou a maiores porque aquel gaiteiro someteuse de inmediato.
Coas mensaxes deste foro pasa o mesmo. Cada un as interpreta ao seu xeito, cuestión que o fai máis divertido.
E digo mal inda ... (ver texto completo)

Sr. Prat: Cíngase vostede a realidade e deixe a linguaxe metafórica para os cervantes deste mundo. Canda unha señora dice que mexa, é que mexa. ¿Ou é que vostede non o achou salgado cando o probou?

Vai a cousa de xerundios. A Señorita Pita, que sempre pita cando chega a curva, foi quen sacou este novo tema, celosa con Gerundina.
Ela pensou sobre todo no xerundio do verbo "fernar", e trabucouse. Non porque non exista tal verbo, que non existe; o que pasa é que, ao meu parecer, quixo poñer "pingando".
Señora ou señorita Gerundina: Cando o pisador perdeu o coñecemento, como quedou a súa tensión? Comprobouno? Era de alto, medio o baixo voltaxe?
E de que afeitadela fala a Moñuda? Vostede ten moño, crencha ou "perrera" (que así lle viña chamando miña nai ao "flequillo". Só é por curiosidade. ... (ver texto completo)

Iso é cuestión de opinións. A min non me gustou nunca pasarme. Pero inda así, quen sabe. Ó millor coa señorita Moñuda, con quen creo que aprendín que non só hai pelos na cabeza, nin dei chegado ao punto que ela quixera. Pero tamén pode haber quen pense que, en cuestión de pascuas, algunhas veces teño chegado a de pentecostés.

Carallo, esta Pita, que non é María nin ten unha praza na Coruña, é mooñuda de verdade. Ábate non defaga o moño, se nos desmelene, e se nos esparrame por riba do "prado".
(Por certo: "ábate" é unha palabra de Lubián que ven significar "só fai falla que...". Non está nos diccionarios, pero a min dame o mesmo).
Será ela a mesma Pita Moñuda da miña infancia? Imposible. Era a súa nomeada. Pra ela era un insulto, e inda chegou a correr detrás de min por cabreala chamándolle así.
Agora, medio século ... (ver texto completo)

Hai xa anos. Eu ía entrar no bar, cando o xefe provincial de producción animal (inda gobernaba UCD) preguntoume desde a fiestra dun carro oficial:
--Señor Cho: ¿Sabría usted decirme, por casualidad, y si hace el favor, dónde encontrar a su hermano?
Botei unha ollada cara a porta da casa, e alí andaba a xogar Paula, filla de meu irmán e sobriña miña, claro está. A cativa comezaba daquela a falar, pero xa o facía polos cóbados.
--Paula, bonita: onde vai o papá?
--Anda cazando moscas!
Os funcionarios ... (ver texto completo)

Hermenegilda era unha mulleriña que vivía hai anos en Acibeiros. Para subir á casa había que facelo por un escalón, casi escada, amañado de calquer xeito por algún chambón.
Na casa non había electricidade.
Unha noite, ao encontrase doente a boa velliña, unha veciña chamou por telefóno ao doctor Cano, que saíu axiña co seu maletín cara Acibeiros.
A veciña, en chegando ao fondo do escalón, pensou que precisaban a axuda dunha linterna ou dun farol, polo que lle dixo ao menciñeiro:
--Aguarde un momento, ... (ver texto completo)

Amigo Barxés: O cura de Lubián vive, e vivía daquela, á porta da eirexa, na Casa Rectoral. No ano 60 do século pasado usaba alpargatas todo o verán, sobre todo se só tiña que cruzar a rúa para dar a misa. O da caspa... xa é outro cantar, porque é de supoñer que debaixo da sotana levaría polo menos unhas cirolas. (Isto é pra darlle entrada a quen el sabe, por aquelo dos xemelgos.)

Aquel cura érache de sotana. Coma todos os cregos da miña infancia. Non coma os de agora, que algunhas veces ata parecen os "churros" da serra.
Despois da misa, el andaba a quitarse as vestimentas de complemento: casulla, estola, alba,... A todas lle ía dando un beixo.
O monaguillo que lle axudaba naqueles traballos na sacritía érache un pillabán ao que non se lle escapaba unha.
--Señor cura --preguntou o cativo coa súa inocencia inmaculada-- Vostede ten pelos nos "güevos"?
--Arrenégote, Satanás! ... (ver texto completo)

Dirixido á persoa que desexa vivir nun lugar ermo por perfeizón:

Na choza de Lagarellos pode vostede acomodarse, restaurándoa ao seu antollo. Alí pode xogar a ser anacoreta ou asceta. Non haberá teta de vaca, nin talladas de touciño; pero pode alimentarse coas raíces das abriotas, estofado de grilos, ensaladas de acedas con saltois, asado de serpe con crema de borea de charrela e outros manxares tamén naturáis.
Ao cansarse de tal eremitaxe, baixe á miña casa, como amigos que somos, e papámonos ... (ver texto completo)

Es al revés, contradictorio amigo de los silogismos: antes bajabas al río desde la Tuíza o desde el coto por el camino del molino, perfectamente limpio y transitable, para personas, para animales y para carros; también podías bajar por un sendero más abrupto que mantenían abierto pescadores y bañistas.
Ahora, no. A no ser que bajes reptando por debajo de zarzas, hiniestas y brezos de dos metros de altura.
Tampoco hace falta que te líes tanto con ovillos y silogismos. La realidad de cada instante ... (ver texto completo)

Cando Barxés, de neno, veu á Tuíza con súa nai, o Sr. Prat aínda non saíra probablemente das Extremas Terras. El non coñecéu a Tuíza deica o fin dos anos setenta.
Daquela non sabe Ricardo que naqueles tempos toda a paisaxe do río e dos arredores do santuario andaban máis "humanizados": o couto era un prado limpo de todo: non tiña chopo ningún. As cortiñas e prados entre o couto e o santuario estaban aproveitados, sen o montarral que teñen agora. O camiño do muiño e do Pontón non tiña xestas nin ... (ver texto completo)

O "caballero" sempre toma ponche Caballero. Un cafetiño quente, e despois a súa copiña de Caballero, a pao seco, con ese sabor doce que pega un beizo co outro, facéndote rumiar.
Unha tarde, en lugar da copiña, botáronlle en Casa Tito o Caballero nun copón, cunha pedra de carouxo --tamén chamado xeo--.
El non facía máis que chocaldrear aquel copón de Caballero pra disolver o carouxo: tilín, tilín, tilín... Inda me parece estar ouvindo o soniquete. Bebía un grolo, e o penedo rebotaba contra os dentes: ... (ver texto completo)

Ai, Ricardiño: ti non andarás tendo máis perigo dormido que esperto? Dame que esperto botas unhas cantigas de carallo mentres pedaleas nesa bicicleta dos teus soños.

O domingo vindeiro temos unha pequena viaxe: imos acompañar a nosa Banda das Portelas deica Melón (Ourense), a unha xuntanza de bandas.
A nosa banda xa vai sendo banda: 12 gaitas, un tambor, 2 timbáis, un bombo e 6 panderetas. O repertório xa anda polas 20 pezas.
Xantaremos na Caniza, xa na provincia de Pontevedra, e viremos a pasar o luscofusco na vila de Allariz.

E falando do pago do viño en Padornelo, paréceme que Pablo está ben informado de como foi ese conto. Beberao o outro rapaz, ou será ... (ver texto completo)

Eu pagar, pago de boa gana. Pero a min pedíronmo na casa de Teresa a Cantineira. Un garrafón de viño do Plus. E alí debería pagalo.
Pero si hai que pagalo nunha Silva, non hai problema. Está feito. Aínda que non teña flores, nin moras. Como si hai que pagalo nunha agavanceira... Contade con el.

Na festa de Acibeiros, nunha tertulia na que participaba un veciño eiquí casado, importado de Castrelos, dixo outro de Lubián:
--I este de Castrelos, pagou eiquí o viño?
--Pagou --contestou un galo de pluma moi blanca--. Pagouno, i bebeuno el todo.

Alá polo ano 1.973, eu tiña moza en Padornelo. Que bonita era! Casi tanto como agora.
Unha tarde estabamos os dous sentados nunha mesa da Cafetería da Sra. Teresa Cano, cando entraron dous rapaces dirixíndose a min directamente:
--Boas tardes, que dicen os mozos de Padornelo que tés que pagar o viño.
Eu pensei nun garrafón dun cántaro, calculei o seu valor así por riba, e vin que levaba cartos pra pagalo. Así é que contestei a bote pronto:
--Moi ben, pois decille aos mozos que veñan, que o pago.
Eles ... (ver texto completo)

eu estuve 9 meses nunha guerra. Non matei a ninguén. Ninguén me matou. Pero tiven compañeiros mortos, como un cacho de pan que se chamaba Sarxento Carazo.
¿Onde foi esta guerra?

Talabarterías non habrá; pero albardas aínda van quedando, así coma tipos aos que lle caen que nin pintadas.
Inda vive hoxe un paisano de Lubián que, estando en Zamora, foi mercar unha albarda á rús da Costanilla, nun lugar chamado "El Sayagués", onde se venden chocallos, albardas, sombreiros de palla, fouces,... Hai catro anos inda estaba alí.
-- ¿Y de qué tamaño quiere la albarda, buen hombre? --preguntou o tendeiro, un bon amigo meu.
O lubianés arrugou o fociño, tirou da boina pra tras, rascou ... (ver texto completo)

Do 79 ó 83 tiven a honra de ser alcalde dun concello de Sanabria. En calidade de tal, acudín a unha xuntanza de alcaldes e outros politiquiños xabreses no Mercado, presidida por o señor gobernador civil da provincia.
O gobernador érache un home de proporcións considerables nas tres dimensións. Tanto era así, que non lle colleu aquel inmenso cu entre os brazos da butaca que lle tiñan asignada, e tuvo que sentar nunha cadeira máis modesta. Probablemente aquiel home, na teoría evolutiva, non descendera ... (ver texto completo)

Hai libros vellos marabillosos que só xente amante da cultura, coma o filósofo do IES xabrés, conservan como oro en paño.
Aí vai un SONETO de Don Francisco de Quevedo que figura nun deses libros que só podes atopar na librería de libros extraordinarios de Urueña.

"Primero es el besalla y abrazalla,
y con besos un poco entretenella;
primero provocalla y encendella
para que entre con brío en la batalla;

primero es el por fuerza arrezagalla,
metiendo piernas entre piernas de ella; ... (ver texto completo)

A derradeira nevarada, amigo Piño, degallouche o acebeiro da porta. Foi a neve do louxado ó caer en plancha enriba del. Pero quedou moi mal olivado. Vas precisar de cinco minutos para amañalo un pouco, cando volvas.
A neve do meu louxado, fronte a porta do garaxe, non me degallou as orellas, porque inda ando ben de reflexos, e froxei a tempo. Se non, alá van pra o carallo tamén! Ían ter peor arranxo co acebo.
Por certo: teñó debaixo do balcón, ó abrigo do norte e de Padornelo, dúas camelias: una ... (ver texto completo)