Respuestas para INDA CHO SEI

Cando Franco morreu, chegou á recepción do inferno, e preguntoulle o demo:
--Boa noite. Cómo é que se chama vostede?
--Fran Franco, caballerete!
O demo olla con atención o libro dos informes e dos ingresos ao longo duns minutos...
--Disculpe, señor, mais eiquí non aparece ningún Fran Franco. Temos, sí, con letras ben gordas a un tal FRANCISCO FRANCO. Pero Fran Franco non hai.
--Está ben... --dixo don Francisco, revirando o sorriso-- É que o cisco deixeino aló arriba, na España grande e libre.

Que lastima que no venga el mencionado para que les eseñara a ser más respetuoso con los símbolos religiosos y con quien hizo tanto por España.

Paréceme que o Zé das Carvalhas, daquela, máis ben andaría aguzando a fouce alá por Vilarinho das Touzas ou Tuizelo, onde o centeo xa estaría cumprido polo San Xoan. E a nosa Moñuda, polo Patio de Las Escuelas, alá en Salamanca.
O asunto aquel da palleira de Lubián xa acontecera catro ou cinco anos antes...

Aprezado Inda, da quela a fouce nahún facía falta afilala munto costaba bein era nova, munto nova que fuece más nova, más e verdade que a Pita puña os hovos en Salamaca, más o día da discoteta mencionado fuimos na miña mota é quel día os hovos pusenos eu me recordo como que fixen onte, yo amigo Tilisforo que logo se casou con ela por ser militare aquela noute Menosmale que se reunió con la catante pois la Pita istaba por min.

Miúda a miña sorpresa, amigo Telesforo. Claro que daquela inda non nos coñecíamos... Pero eu tamén estaba esa noite na Daniel Boom.
Andaba de parranda cos compañeiros do Coléxio Atlántico despois da cea de fin de curso, e alá fomos parar. Iso quere dicir que a discoteca non estaba reservada para ninguén, xa que os profesores do colexio entramos sen invitación.
A cantante da que vostede fala entrou con nós. Foi a que nos levou alí.
Resulta que a moza vivía na Seca, perto do noso colexio, onde ... (ver texto completo)

Aprezado Inda, parece mentira que nahùn se lembre de min isa noute pasamolo bein a miña Pita Muñuda más eu, totale que tempos aquiles, me recordo como que fixen onte,é verdade que a cantan dixo que na sua coisa mandaba ela, más el sinor Tilisforo nahún se quedou atrás pegou un grito y dixo assín, tú mandarás no teo fandango, pero no meu carallo mando eu, claro eue quero entender al sinor Tilisforo, e posible que nahùn istiber munto contento porque xa entoces gostaba da nosa pita más de aquela estaba eu con ela. ... (ver texto completo)

Agora que van chegando as anduriñas, apareceu tamén polas Carvalhas o Zé, despois de dous anos peregrinando co Padre por Pernambuco.
Din os seus veciños da Moimenta que cando abrazou á súa ex-muller unha vez de volta, fíxolle esta confesión:
--Ai Pitiña, eu sigo a quererte moito, e botaba de menos estar contigo. Alí había mulleres moi bonitas, pero cando chegaba a hora H pensaba en tí e baixaba de encima delas...
E a Moñuda contestoulle:
--Eu tamén aínda te quero moito a tí, pero has de entender ... (ver texto completo)

Aprezado Inda, creo que nahùn debía andar a falar das nosas intimidades, é decer tanto miñas como da miña ex, Dona Pita Miuda, béin eu penso que por el respeito que debíamos ter más que nada al padre Xosé y más, istamos en somana Santa tiempos de rezos y procesiones. Nahún é que a min me moleste más xa digo el padre me dice recemos un par de oraciones por el sinor Inda. Con relazahún a istes sinores tanto el Azadón como el Sinor Carallo me parece que téin ganas de brincadeira.
Unha aperta a tuda ... (ver texto completo)

Agradezco a don Inda esa lengua gallega que pone en mis labios, soslayando hábilmente mi acento extremeño.
Sólo quiero añadir un pensamiento femenino al comentario:
Cuando Dios estaba creando el mundo prometió a las mujeres que todas iban a encontrar maridos perfectos en cualquier esquina de la Tierra.
Pero después hizo el planeta redondo...

Grazas, Camba. Alí estivemos o de Puebla, Guillermo da Gudiña e máis eu. Logo ceamos xuntos preto da praza Maior con tres peregrinos da Asociación de Amigos do Camiño de Ourense e un Hermano dos Paúles.
Falamos de cousas serias; pero tamén houbo tempo para algunhas gargalladas, que para a boa dixestión non hai coma un bo viño e unha ensalada de humor.

Cuando se hace un reconocimiento, bien a una persona o a un colectivo, es porque se lo merecen, debido a una labor que perdura en el tiempo, en beneficio de los demás.

No es fácil el tramo del Camino que pasa por vuestros ayuntamientos.

Tampoco es agradable ver como desaprensivos hacen de las suyas en los albergues, en todas las rutas que la fé lleva a recorrer a tantos peregrinos, que buscan y encuentran en los mismos el calor y un merecido descanso que le brinda la gente de los municipios ... (ver texto completo)

Moi bonita a súa homenaxe ás pedras. Pero mire, señor Camba, con todo o respecto e a miña admiración, eu, para unha desas utilidades prefiro a lampaza.

... xa, pro cando se está nun apreto...

Un saludo.

Grazas polos seus parabéns, don M. V. Supoño que o di polo recoñecimento dos peregrinos a tres alcaldes. Creo que todos os alcaldes do Camiño son merecentes desa homenaxe.

Fui a ver a la familia en Ourense y de casualidad le vi en la Tv Galllega
creo que muchos políticos tenían que mirar a personas como usted.
FELICIDADES

Leva calado moito tempo e non aparece por ningures. Claro que el nunca foi moi falador.
Agora estou a lembrar aquela batalla nunha cociña de cantina dunha aldea da que xa esquecín o nome...
Cando eu vin de permiso dende o deserto, Telesforo colleu vacacións para vir comigo e visitare de paso a aldeia de súa nai. Era inverno. Vindo do Sahara, nestas serras apetecía máis a cociña ca rúa ou os camiños.
Na aldea da nai había unha cantina rexentada por unha solteirona moi lozana, pero máis brava cun ... (ver texto completo)

Prezado amigo Inda Cho Sei: Unha vez lida anecdota do Sarxento Romerales non podo por menos decir, que o demo armas en calquer lugar, dende logo o Sr. Romerales viña do deserto un tanto salido... e con esas cousas na aldea de súa mai deberia haberse cuidado un pouco mais... sobretodo alonxandose da cociña económica. (Aunque ela se deixara querer) millor noutro lugar...
Tamen estou con bostede no asunto que o que estaba a ollar pola fiestra seria o ZÉ das Carvalhas, e non o seu xefe nin o santo do ... (ver texto completo)

Amigo Blas: Laredo é un pobo extraordinario da provincia de Santander, á que hoxe lle chamamos Cantabria, como comunidade autónoma uniprovincial.
O seu alcalde viaxa cada tres meses a unhas reunións da Federación Española de Municipios e Provincias, nunha Comisión na que é colega meu.
Sendo eu gaiteiro, moito me fixo rir ese alcalde cando nos dixo que Laredo é o municipio máis musical do mundo: LA - RE - DO. Tres notas musicais.

Estimado Inda; junto con felicitarte por ser uno de los grandes defensores do Galego como lengua y animarte a continuar con esa batalla; quiero agradecer tu participación en este foro que ha costado bastante "reverdecer" -como dice el himno Gallego- y ojala LAREDO, sea como dice su alcalde, pues música debe ser la que necesita nuestra hija en su corazón, ya que Fé, voluntad y valor le sobran, para Ella a Dios solo le pido; la refresque en el calor, la abrigue en el frío y que no le falte el pan nuestro ... (ver texto completo)

Daquela era Don Telesforo un recio mozo, máis ruzo que preto, que só levaba os galóns de sarxento na guerreira, mentras aquela cachola súa ía amoblada con moi superiores coñecementos universitarios para tan pouca divisa.
E todo por ter clavado un orelludo a un carballo cos rebolgóns das ferraduras dun cabalo...
O tempo aquel pasou coma un lóstrego, mais non podo sacar da testa o día que me suplicou que lle botara unha man para irmos pedir a da súa primeira muller: a filla do capitán da nosa compañía.
El ... (ver texto completo)

Sinor Inda, de vez encuando dou unha ollada por iste foro, pois le tengo munto cariño que tanhún bein me tratarin sendo garato, pois como dixen otras ocasions munta palla cortei, depois de leer o seu mensaxe, perdón mellor dito de estudiarlo, vexo co sinor sempre foi un gran amigo do sinor Telesforo, sendo íste un gran militare demócrata donde los haya, me parece que las pasou canutas cuando oir la determinazahún del capitahún de las Heras, menos male que depois de darle a fecha da boda, ficaría ... (ver texto completo)

Claro que nunca me viches polas Hedradas. Desde os 11 aos 20 anos, interno en Zamora, e nas vacacións había tantas rapazas, tamén bonitas, en Lubián..., polo que non saía do pobo no que había que facer ademáis a sega da herba, a seitura, acarrexa, mallas, sementeira, ramallos.... Logo un ano traballando en Pontevedra e... naquel verán apareceu unha mociña na Tuiza, desde Padornelo, que ocupou todos os pensamentos desta cachola. Logo a mili no Sahara, e voda aos 23. Non se pode estar en dous lugares ... (ver texto completo)

VAMOS A DECIR MAS BIEN ¡COMO SE PASAN LOS AÑOS! Estaría escribiendo dos horas para contestarte Felipe, porque en tu corto relato y haciendo referencia a esas juventudes de aquellos años guapos y feos y feas y guapas, que es lo de menos creo que a los 20 años todo se ve bonito, describes muy bien lo que, porque el que mas y el que menos no disponíamos de esa libertad, de la que hoy disponen los jovenes, teniamos obligaciones que sabíamos había que cumplir, tu fijate en tu corta juventud todo lo que ... (ver texto completo)

Claro que o señor YO SOY AQUEL é gay. Toda a súa vida o ben sendo: GAYTEIRO!

Sinor INDA CHO SEI, dice usted unha verdade como un templo, pero ahí o amigo Manuele se refiere autro carallo que algunha vez nos dice a él y amin que somos gay, claro que nahún entendo que o Manuele se sacara un apellido, aunque me imagino, detudas maneiras eu penso que nahún sahún, o Manuele quero pensar que tampouco, más como decía Jacinto Benavente en un librito de íses que escribía él con tanta sabiduría que muntas veces que se nahún había más omoxesuales era por nahún comenzaran, que si nahún ... (ver texto completo)

O Frieirés (e que me perdoen todos os frieireses das Frieiras) é un cara de carallo, que non fai outra cousa que esgaravellar na horta despois de sementadas as patacas.
E falando de patacas, decíalle un cativo a seu pai, en Lubián, sesenta anos atrás:
--Papá, eu quero patacas fritidas! Cando nos fará a mamá patacas fritidas?
E contestáballe o pai que, por certo, chamábase Xe coma o Ze:
--Ai, Fillo... Nós, na casa, comeremos patacas fritidas cando o carballo da Agrela dea olivas...

Sempre mo ... (ver texto completo)

La paciencia es la más heroica de las virtudes, precisamente porque carece de toda apariencia de heroismo. Dicho esto usted no se como se las arregla pero siempre nos cuenta historias bonitas. De usted y de otras personas de este foro se aprende.

O ano pasado mordeume o sapo, e este ano inchoume o papo.

Sinor Inda, nunca debemos confudir un sapo con un muneco de trapo.

Agora en serio me istá a gostar el foro, deu sinilas de vida o meu amigo Manuele, logo o sinor Otorroal istá munto animado, además el nahún cincidir en unha soa idea me parece que enxendra riqueza, hasta eu terminaré escrebendo mellor el castellano, todo marcah a sobre rodas.
Unha aperta.

Ai, o aixadón dos torgos e o seu mango!
Hei de decir que na casa de meus pais nunca fixen ese traballo de arrancar torgos. Desde os 11 anos para adiante marchei a estudiar, logo a mili e despois o meu propio traballo e o casamento... No tempo de arrancar os torgos eu non estaba en casa.
Nembargantes estando xa de mestre no meu pobo, quixo un día o enfemeiro, que era de Marín, ir arrancar uns carretillos deles. Así que collín dous aixadóns en casa de meu pai, e alá fomos á unha arroxa á beira da ... (ver texto completo)

Sinor Inda, disas que usted conta teño muntas, un día fora eu de todo día arrincar pra un amigo pra gañar 75 pts. totale que me deu unha buena merenda, levaba unha buena bota de viño, presunto, chourizas a farta y unhs bullotes, totale que depois de comer aquilo parecia un arraile, menuda música, pero o peor foi que as calzas xa nahún debía andar munto finas, abriren por la parte de atrás que pra ir pra casa menosmale que me puse la albarde del burro para que nahún se viran as miñas partes intimas. ... (ver texto completo)

Don José era o crego daquel pobo. Un bendito de Deus, inocente, coma se todo o ano fose vinteoito de decembro.
Pero unha tarde ao querer empardecer, cruzouse na rúa co menciñeiro --que non pisaba na igrexa-- e, ao darse as boas tardes, o médico botoulle unha man polo ombro e faloulle deste xeito:
--Mire, Don José. Nin eu paso pola igrexa, nin vostede pisa na miña consulta. Pero ese bandullo tan abultado que nunca lle vira deica hoxe non me ten moi boa pinta. Veña mañá pola mañá, que lle botamos ... (ver texto completo)

Aprezado Inda: Nahún teño ningunha dubida do que o sinor contar, más o caso íse foi un bocadito más imbaixo,é decer como o sinor o conta parece como si fora meu pai, pero nahún é assín, de tudas manerias no ramo dos padres debe haber de tudo como hombres que sahún, pero en el caso do santo del padre Xosé que me acompaña casi sempre é un santo foi inganado como eu, por facer un ben a parrocaia puso no seu día o diñeiro en bon recaudo,é decer nas famosas letras do tesouro que o sinor Ruiz Matos no ... (ver texto completo)

Isto faime lembrar os meus tempos de mestre en activo, porque eu mesmo contei aos alumnos este conto varias veces, inda que deste outro xeito:

Chegou un día o inspector á escola dun pobo moi lonxe. Lonxe de todo o mundo.
Despois de botar unha ollada pola pioca daquela miserable aula rural, andou a preguntar unha cousa a un rapaz, outra cousa a outro... e todos ían respondendo de xeito axustado, ata que chegou onde un rapaz espigado e moi ben parecido e mantido:
--Dígame usted, buen mozo: ¿Quién ... (ver texto completo)

Aprezado Inda: Íses raparigos que o sinor comenta, de cultura istaban incluyendo el mestre y el inspector como eu, menosmale que le preguntei al padre Xosé, explicándome éste, Zé, el Quixote lo escribió un tal Miguel de Cervantes, claro eu nahún sey si o de Cervantes era de apellido, ou é que él era de alén, de tudas mareiras o sinor intenta ilustrarnos, pois según el padre é un pozo de sabiduría, más los raparigos que andamos por ca pomos pouca atenzahún,é verdade que se algún comenzando por min ... (ver texto completo)

Non sei. Nunca fun especialista nesta materia. Eu limítome a reproducir o que teño ouvido por aí: "A augardente é mellor, canto peor é o seu irmán viño."
Unha noite de verán, alá pola unha da madrugada, deulle por cantar ao meu teléfono. Do outro lado estaba unha irmá miña, que traballaba nunha Casa Rural do pobo, e quería saber como se prendía unha queimada.
--E porque me chamas a min para unha cousa coma esa? --díxenlle todo pasmado.
Pois chamárame, manda carallo, porque me vira de mestre de ... (ver texto completo)

Dei por descontado que sendo parentes se lle podía aplicar eso de “de tal palo tal astilla”, pero eu tampouco entendo moito destes asuntos. Meu pai, que sí era entendio, xa decía que darme a min un bo viño era como botarllo na amata a un burro. Que cousas tiña!
O día memos pensado darémos unha voltiña por Barxa.

Ese era precisamente, amigo Vintecinco, o menciñeiro que che racionou o viño, cando saía da consulta.

Aprezado Inda, o menciñeiro que me recionou o viño, nahún era íse, pois él nahún bebe viño.

Unha aperta.

Amigo Vintecinco: Non esqueza vostede que os chuvasqueiros nunca se levaron ben coas fouces. Nin coas pallas, pallotos, palleiras, cornellós, coaños, espigallas, triganas e lericas.
Vostede máis ben se preservaría daquela, embutindo os atributos nun cabazo, coma se de unha pedra de afiar se tratase.
Unha aperta de buxo.

Aprezado Inda: Teño as miñas dudas das suas aclarazahúns,é decir entendendo no sentido da segada dun gran seitureiro como era eu, me parece correcto más cuando le expliqué o acontencido al bueno del militare sinor Telesforo, ahí nos referiamos a tácticas militares, que claro istá atancando por la rectoguardia, nahún creo que fose o mellor un cabazo grande, pois do contrario sería meterse coa miña ex, nahún creo que teña tahún grande refuxio pro mencionado xuvasqueiro, espero que nahún se enfade, ... (ver texto completo)

Acertas, miña Raíña, cando desexas aprender a lingua dos pais e máis do avó. Non esquezas que o galego foi o manancial do portugués, e que a lusofonía alcanza máis de douscentos millóns de falantes.
Polo que se refire ás miñas barbas, non as teño por lindeza. Sempre fun un pouco lacazán, e non as afeito por preguiza. Tamén é certo que, grazas a esta tacha miña, levo aforrados moitos cartos ao longo da vida en coitelas de afeitar. Se lle engadimos o que teño aforrado en tabaco, podería montarche ... (ver texto completo)

Aprezado Inda, meiuda leuzahún o sinor nos pega de galego, claro o voçe o escrebe béin más nahún obligue a miña ex, pois ela sempre adubo por el mundo fora, entón se le pegó más el castejano y el frances, claro o mellor tambéin sabe el ingles.

Grazas pola boa sesta que me desexa, anxelical señora, pero eu non gosto de dormir polo día. E polas noites, cun ollo aberto, non sexa que o mago Montoro faga desaparecer os concellos pequenos, deixando aos veciños sen montes e os servizos no quinto carallo.
Xa vexo que España tamén lle gañou á Arxentina. É un xogo. Pero o deporte e o patriotismo, cando se trata da Selección, van ben collidos da man.
Alí, no meu pobo, falan todos: os das dereitas, os das esquerdas, e os medio pensionistas. Ata ... (ver texto completo)

Che Inda te habras dado cuenta que bien falo O Galego, mi abuelo era Gallego y mis padres tambien, poco a poco he ido chamullando un poco ¡no es cierto! referente al afeitado, sigue teniendo esa inmensa barba, le queda bien linda.
Que por cierto no disimule, a que quiere invitarme a su huerto, dicho de una manera romantica. Un beso pillin

A verdade é a idade da calentura porque desde que se me foi a regra parezo un horno sento moito calor. Referente á politica dejeme que lle diga que xa non creo nin en dereitas nin esquerdas a miña proximo voto sera en branco. Despues xa veremos como se comportan porque o que é agora é unha autentica verguenza. Reciba un forte abrazo.

Por certo, teño curiosidade por saber como vai o asunto da "bacinilla" na Vilavella. Non será La Loca del Tango a que bota o ouriñal pola fiestra...
En Chaos tivemos un problema similar, que houbo que arranxar hai uns trinta anos. Inda podemos asesorar ao voso rexidor, bó amigo meu, para acabarmos co lanzamento á rúa do dourado contido do penico.

O meu apreciado forero Inda eu creo que o caso bacenilla non teño a menor idea, pero si faise anos como desde o balcon da súa casa o abuel da miña muller meo a todo o mundo porque non lle deixaban durmir foi soado o caso e fíxonos reir a moitos.

Home, Varela, e non che da un aquel facer este comentario, tanto como amas esa outra patria túa?

Y si es España es la mejor, que vamos hacer los Argentinos, esperar otra oportunidad. Otra cosa SR. Indachosei que tiene que ver el deporte con el patriotismo. Otra cosa los comentarios son libres en Democracia. Que ocurre en Lubian solo hablan los de Izquierdas. Que tenga una buena siesta, falta le hace.
Un abrazo.

Pensabas de rapaza que As Muradellas eran de Castrelos?
Mira, Duli: eu cando vou de pesca desde Castrelos a Lubián, vou aos poucos río arriba, e inda nunca tropecei coa raia esa que separa Lubián de Castrelos. Vexo lavancos voar río arriba, río abaixo, e son todos iguais, os de Lubián e os de Castrelos. O mesmo me pasa coas troitas. Para os paxaros, para min e para as troitas... as raias só existen na cachola dos homes, que andiveron sempre esgaravellando nos mapas, coma as pitas na terra do galiñeiro.
Cando ... (ver texto completo)

Gracias por ese recorrido que me has hecho hacer por el rio, nombrándome todo lo que te vas encontrando, sobre todo esa gran variedad de árboles... a las truchas ya no sé si imaginármelas pues pocas quedaran.
Los habitantes de " As Muradellas " ¿de donde se sentirían? Yo siempre me los imagino extendiéndose por a Veiga de Castrelos con su lino y su ganado... ja, ja, ja, ¡Lo que es la imaginación!

Sí, ho, sí. El castejano de poniente!

Aprezado Inda, depois de darlle voltas a cachola, penso co sinor o referirse a poniente, pensaba na Cruña, posto que por alén se pon o sol, béin claro iste castejano me recorda cuando el sinor alcalde de la mencionada cidade, decía La Coruña, béin me istou a enrolar demasiado, espero que o sinor me entenda, mentras nahún mellore o castejano.

Grazas a tí, e mailos compañeiros que trouxeches, por compartires con nós o máis enxebre dos eventos. Este acto xurdíu como reacción á negativa de LA JUNTA a declarare Ben de Interese Cultural ó noso cortello.
A garrafa de viño do Porto veu de Portugal, das partes baixas do río Tuela-Tua, coa intención de facer con el unhas sopas de burro canso. Pero non tivemos a afouteza de facelas, polas crianças que nos acompañaban, e porque dezanove graos son moitos graos para unhas sopas.
Ollo con padre ... (ver texto completo)

Sinor Inda: Penso que si la Xunta nahún quería declarar un ben de interes cultural ó cortello, nahún sei que poden istar a pensar, eu sahún quizás la persona menos indicada para falar del tema por mi ignorancia, más penso que las historias de los pusblos sahún lo más bonito para recordar, más cuando pasarin tantos anos, detudas maneiras eu la fiquei munto agradecido y xa nahún digo el xefe y el padre, que con el viño del Porto nahún vexa como ian, dice o sinor da miña ex, más el seu marido sinor Romerales penso que tamen ian béin arreglados, pois había para tudos a farta, nunca na miña vida y xa teño anos comin un cordeiro tahún béin perparado.

Unha aperta. ... (ver texto completo)

Carallo, non sei se ían para cincuenta e tres anos que non pisaba a volta polo noso pobo, cando Federico Martín Bahamontes levaba nove minutos de adianto, e dicen que parou no alto de Padornelo a tomar un pikolo, porque tiña medo de baixar sen compaña.
Onte apoleiráronse nas bordas da estrada ata os máis vellos do lugar para ver pasar coma lóstregos aos tipos das bicicletas.
--Viche o maillot? --preguntoulle Tito ó Alfredo.
--O amalló? Miña naiciña! Cómo lle poideches ver os amallós coa ostia ... (ver texto completo)

Amigo Inda: Gracias por estar deseguido arrancándonos sorrisos. Eu estiven o outro dia na meta no monte da Groba en Baiona e tamen que casualidade que tamen estaban dous paisanos decindo o mesmo, un chamabase Florencio e o outro Narciso e dille Florencio a Narciso "carallo"ese non chega a meta leva os "amallós" desatados. Por certo alí mirabanse ben porque era costa arriba
A candil botamola de menos na festa do cortello xa estou enterado da sua convalecencia, quero desexarlle dende eiqui unha pronta ... (ver texto completo)

Onde queda esa leira que temos que desbrozar?

Xustiño por debaixo do Pub Chic. Cruza a Portela que te espero. Saludos

O Miguel tamén era algo meu. Non sei realmente o qué. Pai? Irmán? Amigo?
Inda sen ser familiar, sentirei a oquedade que deixa, a pesares dos vinteoito anos de diferencia, pola súa proximidade, a súa conversa, a súa ironía, a súa amabilidade e o seu sorriso.
Pero ese viaxe sempre haberá que facelo, e a el tocoulle baixarse xa deste tren da vida.
Así que, amigo Zé, eu mesmo son quen de agradecerche as túas verbas, no nome da súa familia que probablemente non as vexa neste medio.

Aprezado Inda, nahún me quedan parábolas para ractificarme no seu comentario, posto que como o sinor sabe era un gran home, pra min eran outros tempos, desdelogo quizás más defíciles cos actuales, cuando por circunstanzas da vida coñecin al sinor Miguel Sotillo.
Munto obrigado sinor Inda le fico munto agradecido.

Unha aperta.

Ese portugués meu, amigo Zé, só é unha copia literal sacada do facebook, compartida con outro amigo portugués.
Quixe compartila cos foreiros, porque describe, sen marrarse sequera nunha vírgula, a situación que se está a dar tanto no seu país coma no meu.

Aprezado amigo Inda, nahún me cabe ningunha dubida al respeito, penso que o sinor que lo vió de iguale maneira que lo vimos algún más, eu penso que tanto Ispaña como o meu querido Portugale al pasar a formar parte de los paises ricos da noute pra mañán, más tarde, más temprano traería cierta descompensazahún. Claro sí a ísto le sumamos los 5,50 nahún vexa.

--Pai, eu preciso fazer un trabalho para a escola! Posso te fazer uma pregunta?
--Claro, meu filho, qual é a pregunta?
--O que é política, pai?
--Bem, política envolve povo, governo, poder econômico, classe trabalhadora e futuro do pais.
--Nâo entendí, dá para explicar?
--Bem, vou usar a nossa casa como exemplo: Sou eu quem traz dinheiro para casa, entâo eu sou o poder econômico. Sua mâe administra e gasta o dinheiro, entâo ela é o governo. Como nós, ela e máis eu, cuidamos das suas necessidades, ... (ver texto completo)

Sinor Inda: Emprimer lugar teño que decirle munto obrigado por lenvrarse de min, logo por el fondo del seu relato, que desdelogo nahún téin desperdicio, o sinor escrebe el portugués munto béin, además le da unha entonazahún munto pecularie, parece como sí istibese de profesor en algunha academía portuguesa. Tambéin le digo, que como dice o sinor practicando portugués, sei que nahún ha mala fe más si nahún como dice el tópico, el meu quedaría como cagancho en toledo.

Unha aperta.

Ben sei que a cousa nada ten que ver co Padre José, nin co Mosén Pachi. Pero nun pobo da bisbarra, hai xa bastantes anos, apareceu grávida a máis beata das viuvas da parroquia.
Falábase de que o sancristán, cando tiña que té-los ollos pechados, viu como aquela pecadora, para confesárese, penetrara dentro do confesionario.
Como chegase o ruxe-ruxe ao pazo episcopal, o bispo mandou vir ao sacristán para abrire un expediente informativo co aquel primeiro interrogatorio.
--Y dígame usted, señor sacristán. ... (ver texto completo)

¿Son los perendengues instrumentos musicales? Dal igual. Si no son musicales, al menos tienen algún parecido con las castañuelas.
Fue al consultorio médico de su pueblo, don Inda, un buen hombre con unas rozaduras muy molestas en esas castañuelas. Y cuando el médico le preguntó por la dolencia, hallándose presente una enfermera con hábitos de monja, empezó a tartamudear:
--Tengo una molestia muy grande en los co..., quiero decir que tengo unas rozaduras en los co..., ¿cómo quiere que le diga?...
--En ... (ver texto completo)

Carallo, amigo YO SOY AQUEL, no meu pobo aparellábamos aos burros, que cabalos non había. Mais aparellar ao mestre..., déixame o coiro de pita, polo que me toca.
Xa sei que non queres decir que lle pondes os arreos, porque non sei que tal lle quedaría unha albarda a un mestre pequeno e regordete, coma min.

Sinor Inda, pero home de unha cana, ahí o sinor nahún sei aquel, dice tudo iso en sentido figurado, nahún vei que é a sua maneira de expresarse, bueno ísto mo dixo o padre que se vei que coñece a tudos los más competentes nisa zoa.

Sinor Inda: Teño que decirle que me fixo reir, nahún tanto assín o padre, logo me dixo leva coidado con íse,-por qué padre,-nahún veis que iso é mentira,-eu nahún podo dicer íso, o mellor foi certo, claro que o clarinete era más corto.
Teño o xefe munto cabreado, so fai dicer quéin fai caso o Pedro J, si éste é un cambía xaquetas, más o meu amigo istá a perder los papeles, oxe di unha coisa mañán outra, assín quéin se aclara,-coisa que aporbeitei eu pra decirle o mellor iso é o que pretende,-totale ... (ver texto completo)

Carallo, Pocholo, claro que este foro é cacheiro. Pero, home, tí sí que eres cacheiro e traballador: dunha soa tacada conseguiche escribir 146 mensaxes na Vilavella, 9 en Lubián e 2 en Chaguazoso.
Menos mal que o comandante Telesforo anda ocupado no estudio da mazacuca, que se non, bota man da súas estratexias de espionaxe, e sácanos miles de historias sobre o teu bar ése de Fuengirola. Máis vale que non se entere.

Muchisimas gracias por la contabilidad, es usted un buen chaval, esta invitado a Fuengirola. En ese pueblito hace mucho frio y aqui gozaria de lo lindo. Ahora mismo tengo en el comedor varios comensales de cerca de usted (Puebla) y me dicen que en cualquier pueblo de Zamora casi tienen la calefacción hasta Agosto y despues ya siguen. Que disfrute de la vida, que es muy corta. Un abrazo

Esas "Juntas Vecinales" nada teñen que ver coas nosas, pois os montes delas non están clasificados como veciñáis en man común. Decataivos que na reportaxe anterior non aparece Galicia, rexión onde máis abundan os montes veciñáis en man común.
En toda Castela e León só hai 13 montes veciñáis en man común, e deles hai 2 en Lubián, 1 nas Hedradas, 1 en Chaos, 1 en Hedroso, 1 en Acibeiros e 1 en Padornelo.
Os outros están nos concellos de Cernadilla, Mombuey e o de Cional en Villardeciervos.
A Lei ... (ver texto completo)

Gracias pola aclaracion.:-)

Aprezado Inda: Nahún entendo como o sinor deixa tanhún clra ísa evidencia, logo le mal interpreta a parábola,é decer o gaxo dice cachondo y o sinor interpreta cacheiro, meu Deus, penso que o sinor cholo eu agora dixera que tiña un hovo sólo pois nahún se parece, más rima, claro espero que o gaxo que téin un gran sentido de humor nahún si enfade.

Bueno como sabrán onte a selezahún Ispañola demostró lo que es. Les comento o meu xefe lo vió en el campo, el padre más eu en el apartamento, más la sorpresa ... (ver texto completo)

Amigo Zé das Carvalhas, non sei se xa pariu a cabra do Paco.
O que sí sei é o que che vou contar. Podía facelo por teléfono, como dice o comandante, pero é esta unha anécdota verídica que pode escribirse ata na porta dunha letrina do cuartel de Romerales, sempre que a pluma non sexa o meu dedo, nin a tinta a pasta que está máis á man.
Viña hai moito tempo o Xico co seu cabalo, coas alforxas cheas de rixelos comprados en Hermisende, para a carnicería que o home tiña daquela en Lubián.
Pasando ... (ver texto completo)

Aprezado Inda, que lastima co sinor nahún o sepa se parió la cabra del Paco, eu más que nada era porque se tibera parido pro mes de Agosto comermos o cabrito, claro istá pagando, tambéin le digo que eu fai tempos que nahún paso por Vilavella, además o meu amigo Paco o mellor xa nahún téin cabras, detudas maneiras a min se me recordou iso porque el otro dia nuestro común amigo le mandaba sachar las patatas al mencionado claro que terminaba la frase deciendo que era broma, entonces eu quería contribuir ... (ver texto completo)

Así que unha máquina de facer cartos... que seca mal os billetes. Seica hai desas máquinas na Grande Bretaña e na Inmensa Norteamérica, que os sacan ben sequiños e ben pasados ao ferro.
Pero nestes lares dos amigos do teu xefe, seitureiro Zé, máis abundan as de embutir. Por iso hai tanto mondongo circulando por aí.

Sinor Inda, pero home de Deus, con xinitas, voçe sempre a pensar nos fillos da Gran Bretaña e na inmensa Norteamérica, téin razahún as chourizas fanse do mondongo y nahún debemos de entrar en sus deribados, logo sempre pode istar el listo de turno pensando que tendrá que ver unha coisa coa outra. Claro que ter teina más nahún istá a altura de tudas las miras.

Unha aperta.

Carallo co das Carvalhas! Reloxo de ouro, iate, Marbella, Ibiza...
E todo iso saíu daquela fouce ferruxenta e desdentada coa que viñas á seitura?
Me dá no nariz que esas amizades co xefe e mailo Padre José, e esas vacacións tan longas en Pernambuco, dan máis de si que aquela fouce de xuventude.

Aprezado Inda: Parece que o sinor interpretou a mensaxe como o contou a Loquilla del Tanga, es decer una de mis ex, además aunque fose da maneira que ela o contou, debe ter enconta que eu xa teño muntos anos, claro istá fixen muntas más coisas. Le dou unha pista o meu xefe era munto amigo do Bar Cenas, totale que cada pouco eu tiña de levar o mercedes do mencionado a Suiza, alén tiña que deixar a Mercedes y tracer a Agustina no audi, a min en ístes viaxes a parte de pagarme béin me daban groxeta, ... (ver texto completo)

Este das Carvalhas nunca dá puntada sen fío. "Os ruinseñores xa se fartaron de facer o páxaro".
No. Eses non se dan atalagados xamáis de seren uns páxaros de coidado. Eses sonche todos da familia dos córvidos.
Ben sabe vostede que o camarada Romerales non quixera comparanzas entre a Pitiña e os corvos.
Ao páxaro cantor de trinos tan agradables ao que se refería Telesforo chamámoslle en Lubián rixinol. Así lle chamaba, polo menos, meu avó. Noutros eidos dícese reiseñor, e tamén rousinol.
Que siga ... (ver texto completo)

Aprezado Inda: O sinor me merece tudos los respeitos deste mundo mundiale, más de ahí a istar de acordo co sinor nahún, dice o sinor unha frase feita según el padre, pois béin pra min la sinora Pita me merece munto respeito, por ser unha gran sinora, el sinor Romerales tres cuartos de lo mesmo, agora nahún me male iterprete as miñas parábolas, pois o sinor dice ahí que los páxaros que se refería Telesforo que le xaman rixinol, reiseñor, eu penso que íste último debe ser o xefe, aunque penso que se esqueció dun tal rexidor, pois sería el que animaba a paxaragada, de tudas maneiras nahún teña inconta munto as miñas expresiahúns por carecer de gramática.

Eu istou más preocupado por lo que le escutei al padre y al xefe, claro que eu nahún entendo nada, pero nahún vexa como se puserin, el xefe a defender al seu amigo, un tal Blasa y el padre a decirle que debía funcionar mellor a xusta, pois que sempre la mencionada defendió al Istado encambió desta vez no, endefinitiva le decia el xefe nahún veis como el sinor Gallardo que istá de acordo con la fiscalía, nahún me quero errolar más, además le será dificil entenderme pois le conto lo que oin, además no istaban cerca.
Agora que vivan los páxariños y coidado con los páxarracos. ... (ver texto completo)

Pois agora, nesta España do euro e da señora Merkel, a conversa que poidéramos escoitar entre un avó moi velliño e o seu neto vinteañeiro sería deste tenor:
--A ver, Manoliño, que cando eu tiña a túa edade xa andaba farto de traballar na vía, e tí sen dar un pao na auga!
--Xa, meu avó. Mais eu terei que traballar cando teña a súa edade.

Estimado Inda; un agrado tenerlo por meus lares. Eu penso que o avó mais ben diria,... que aproveite, que aproveite que pa traballar tempo non le faltar; mais o pai diria... ¡o carallo! non foi o que me enseñaste.

Y es que en esta España del Euro y de la Sra. Merkel: donde se piensa prolongar el tiempo de trabajo, aumentando la edad para jubilar (idea que ronda acá en Chile también); pareciera que el tiempo para trabajar va a sobrar. Habría que ver si las ganas también.
O hasta cuando soportamos, ... (ver texto completo)

Había hai tempo no foro de Lubián un tal PINGADELO, que fora alumno meu no ciclo superior da EXB e máis tarde compañeiro actor en Matamoura Teatro, alá pola década dos oitenta. Os seus relatos naquel foro foron os mellores, sen dúbida. Pero agora leva máis dun ano tan mudo coma o irmán mudo de Groucho.
Pingadelo falábanos unha vez da inxeniosa técnica que se viu obrigado a utilizar cun home vello e moi devoto que lle viña birlando tódalas noites a auga nos prados de Carnatiño.
Pensaba Pingadelo ... (ver texto completo)

Istando eu de criado nun pobo das Frieiras, mandoume o patraón a regar era unha noute munto oscura, a min acompañaba un caun tahún grande como un lobo, además era da mesma colore, totale que cuando xego o prado andaba un gaxo regando, pero él se quedará dormido no mesmo prado, totale que eu ía preparado para aguantar tuda noute, dirán voçes por qué digo ísto, pois munto sencillo o patrahún xa ficera o gasto, fixérame un bocadillo de touciño que mandaba carallo, entonces empecei a darle a cachola, que fazo da miña vida, de pronto se me veo unha idea, tornei a agua tuda xunta pra donde istaba deitado o sinor y de camiño le dei un cacho de touciño da quel amarelo o caun tirándolo pronde istaba él, totale que despertou de inmediato, acoisa funcionou, pois o gaxo patas que te quero pra casa y eu quedei tuda noute regando, claro él nada más despertar ver el caun tahún grande do colore do lobo o pensaría fodase íste viña por min. Aprezados foreros quero explicar que el mencionado touciño comia con pahún centeo feito na casa istaba mellor que oxe o mellor queixo, meu Deus como le cambiaron los tempos al Zé. ... (ver texto completo)

Coidadiño coas canelas, non te nos aleixoes, que na toñada tés que face-la sidra!

Si Dios quere, hay que chegar en plena forma pra temporada da sidra, este ano si non cambia o panorama (unha xeada) materia prima habrá abundante, as mazairas están mui cargadas de flor, o día que embotellemos, teremos que acompañar a sidra con algo máis é facer unha merendola na bodega.

Efectivamente.
Díce o meu fillo que vive en Lavapiés que el mesmo viu o pasado sábado pasear velozmente á Pita Moñuda pola rúa do Tribulete, coma unha fragata, levando ao seu carón ao comandante Romerales, como se fose unha chalupa.

Sinor Inda: Agora me aclaro, grazas o sinor me entero de con quéin foi a comer íste día o meu xefe, pois él por cuestiahún de negocios, como é de sobrás coñecido viaxa a menudo a Madride capetale del Reino da Ispaña, claro cuando veo foi que me dixo, istube a comer cun militare amigo teo y a tua ex. O que eu nahún sabía que comerin tahún barato, me dixo comimos a farta y a base de marisco, claro le dixen eu intahún nahún comistéis en tus restahurantes,-nahún comimos en el congreso de los diputados ... (ver texto completo)

Amigo Zé das Carvalhas: Certamente nas guerras fanse cousas do demo. E naquela que se chamou civil, peor inda.
E máis cando as relixións andan polo medio.
Neste noso país sempre houbo sotanas metidas na política. Agora mesmo está a ocurrir. Estanse a facer contrarreformas ao dictado das sotanas púrpuras.
Eu sei dunha alcaldesa da zona que, hai uns oito anos, nun problema nunha romaría, cando o crego do pobo dixo que da porta para dentro do santuario mandaba el, ela tivo a afouteza, por non decir ... (ver texto completo)

Aprezado amigo Inda: Istou de acordo co sinor, as guerras nahún tiñan que existir y entre xermanos menos, más Deus nos libre dun xa foi como dice el padre Xosé, que éste poño eu as mans no fogo por él, nunca iste home le faría mal a un semellante, digo pra que o sinor vexa que los curas nahún sahún tudos iguales y nahún me refiero a la istatura, claro na guerra da Ispaña pasaría como en la de Agonla, pois se cometerin muntas atrocidades, más xa béin se explica o sinor que parece el espasa, béin ísto ... (ver texto completo)

Querido amigo: Cando fuches o meu xefe, primeiro puxécheme ao fronte da Academia de Analfabetos. Máis tarde, cando fuxiron de alí tantos funcionarios civiles, deixáchesme ao cargo da dirección de tódalas escolas con mestres militares, inda que tal destino retrasou en oitenta e seis días a miña incorporación á vida civil, ata que rematou aquel curso académico.
Hoxe quero devolverte aqueles favores de hai trinta e sete anos.
Como ben dixo Khalif Gibrán, "para menospreciar hay que ser poco". Tés que ... (ver texto completo)

Allí estaré, señor Cho. Primero me explicará qué es una mazacuca, pero cuente con mi desinteresada colaboración en el desarrollo del proyecto. Eso sí: este servidor vivirá donde le dé la real gana, permanecerá empadronado donde está, escribirá donde le pete, y ya no desea construir pirámide alguna. Ahora tengo un icosaedro colgante, con veinte ventanas al mundo, en determinado viaducto. Nunca había gozado de observatorio tan estratégico.
Hasta mañana, camarada.