Respuestas para INDA CHO SEI

Desde que pasei a ser un reformado, non fago máis ca os recados da muller.
--Hoxe imos comer caldo, que por aí queda un bocadiño de unto. Vaite ao coiñal, e trae unha verza das máis tenras. Non vaias vir coa máis vella da coíña, que ás veces pareces parvo --mandoume nada máis pór un pe fóra da cama.
Cando xa ía degollare a verza escollida, paroume de súpeto un axente forestal:
-- ¿Tiene usted autorización de Medio Ambiente para podar ese arbusto?
--Isto é unha coíña, carallo, non é un arbolexo! ... (ver texto completo)

Sinor Inda: Para mostra un botahún, depois de leer o seu relato, bueno mellor dito de estudiarlo, se lo dixe al xefe, contestándome de inmediato, cabeza de corzo por qué crees que nunca más le votarei al sinor Marino, home por o que le pasou a íste sinor por o tema da verza me parece demasiado precipitada tal decisiahún,-nahún home nahún por la verza nahún é, intanhón ¿Por qué é? Pois íses funcionarios xa nahún tiñan que istar, so fan meterse cos que traballan,-pero nahún me digas que tudo íso téin ... (ver texto completo)

Pois sí. Hoxe éche un día de parabéns para os culés e para os madridistas, por ese orgasmo do que gozaron os madridistas antonte, e os barcelonistas onte.
Logo hai xente parva, coma min, que non foi quen de gozar ningunha das dúas tardes. Claro que tampouco foron moi grandes os meus padecementos... Só quedei como un pouco insatisfeito... Inda que dormín moi ben as dúas noites.
O que sí resulta un pouco doente é o asunto ese de Merkel 8, Mariano 1.

Sinor Inda, creo que avoçe le pasa un bocadito parecido a min, pasa un bocadito do xogo da bola, más según el meu xefe dice nahún veis cabeza de corzo que o Barcelona tirou a toalla por nahún encontrarse co Madride na final, claro oxe cuando le prefuntei que le pasou al Madride, me deci nahún veis que o nahún istar el Barcelona en la finale nahún téin sentido que istemos nos.
Agora en serio eu desexo que pasen os dois y no fin que sexa Mariano unha ducia y Mermelada 8,

Houbo un tempo na Escola de Lubián no que un mestre prohibiu falar galego aos rapaces,
Daquela cantou o cuco, e dixo: "cu - cu".
O mestre considerou que aquel cuco era un mao exemplo para os nenos, un revolucionario, e mandou escurrizalo desta bisbarra por cantare en galego fora do territorio de Galicia e usare verbas pornográficas.
Cursou unha solicitude á Consellería de Educación "de la Junta", e as autoridades expulsaron aquel cuco mamón de Castela e León para Galicia ou Portugal; e déronlle-la ... (ver texto completo)

Aprezado Inda: Sinor, penso que conta a verdade, más por el amor de Deus nahún diga que Deus istaba rouco y Varela xa istá béin, parece que istubo doente. Le recordo que el representante del fillo de Deus padre na terra é o Francisco pros amigos como é o meu caso, por ser intimo amigo do padre.
Unha aperta.

Amigo Camba: o poema ten que ter autor, inda que non o busquemos. Ese poeta que levou vostede sempre, polo que se ve, dentro do seu uniforme, nas mesmas entretelas, cheo dunha sensibilidade que sabe transmitir moi ben nos seus relatos.
A tranquilidade do seu estado de ánimo queda retratada nesa reflexión lírica.
Qué distinto o estado de ánimo que manaba desta escrita miña, no deserto, cando vivía os vintedous e firmaba como Pintasilgo das Areas. Ten chovido desde aquela. Corría o 1.974.

FARTURA
Farto ... (ver texto completo)

Parece ser que xa choveu, e bastante. Ademáis, non debía de ser precisamente un lugar placenteiro pra sentirse inspirado. Doble mérito.

Cando chega a noite, vexo pouca tele, porque pro que hay que ver... e xa que teño todo o tempo do mundo, sempre que a miña muller me deixa ente trasto pra escribir, pois deixo escapar a imaginación. Non sei como empecéi cua nosa bandeira en febreiro, e sigo cuas miñas noites. Outro día cambiaréi de tema.
Un saludo e perdón

Como ben sabe vostede, en toda-las linguas hai sinónimos. Un concho é unha noz, e unha noz é un concho. Por iso unha nogueira é tamén unha concheira.
Eu sonlle zamorano, de Lubián. Hai galegos que se rín do galego que falamos nós eiquí. Eu calo, pero temos palabras, como GARAPIO, que non son coñecidas para a maioría dos galegos. O garapio é o guincho para arranca-lo esterco das cortes, e aparece no diccionario de galego de Estravís.
É como se nos andéramos a rir dun castelán porque dixese POLLINO ... (ver texto completo)

Gracias por contestarme, e alégrome que seamos casi veciños.
Referente o garapio, alego ignorancia de ese definición do que na Gudiña lle chamamos rastro."Perdón a os madrileños"
Sería o último que se me ocurriría de reírme da forma de expresarse de outra xente. ante todo me merecen o mayor dos respetos.
Eu casi nunca escribo en galego, porque en primeiro lugar, non quero que pareceza que lle estou dando patadas o noso idioma. Pero sí que o escribo tal cual o falamos toda a vida. Mira: Pra decir "muchos" non sei si o correcto e moitos, ou mutos; as duas me parecen correctas.
Entonces, tiro pola calle do enmedio, e imitando a Emilia Pardo Bazán, que na sua novela chamada Insolación, concretamente no cap. XX, pag. 193, describe o castellano-andalúz con a sua peculiar armonía, que non deixa indiferente a que o lee.
Alégrome que a RAG, conte con xente de Zamora.
Un abrazo ... (ver texto completo)

Burguillos non era o seu primeiro apellido. Para min sempre foi o Capitán De las Heras. Procedía tamén da tropa, como Romerales. Foi el quen me meteu naquela oficina que de tantos barrigazos polas dunas me salvou. Era segoviano, do pobo de El Espinar, e conocía ao comandante Vicente Tomás, de Lubián.
Eu tamén o vin entretenido varias veces, furgando co rotulador e o cartabón na "Escalilla de Oficiales". Pero nunca me atrevín a darlle conversación, se lle daba por estar calado.
Dictábame os escritos ... (ver texto completo)

Sinor Inda: Iso que le pasou o sinor no exercito, istá a pasarme a min cuasi todos los días dibido a mi falta de ortodoncia, claro eu recurro al xefe,éste depois de enxerme a cabeza de cabeza de corzo, me dice si a pergunta e relacionada con los acentos, pon dous outres por línea que por ahí debe andar a coisa, sí se trata que a dubida é de b ou v, me dice cuando teñas dubida pona grande nahún sexas miserias, totale que assín o fazo, claro que depois quéin sempre me dice a verdade é o santo do padre, ... (ver texto completo)

Ai o tempo! Vaia ración de auga. Non deixa de chover. E por riba, botas unha ollada á ventana para ver se deloura un intre, e o que ves é pasar un enorme camión con este letreiro inmenso: CABREIROÁ!

Ai o tempo! Tes razón Inda, que palabras tan sinxelas como deloura, intre, utilizas, como gran mestre que eres a pesares desa xubilación, sempre seguiremos aprender de ti tantas cousas.
Polas Rias Baixas hoxe non delourou nin un nin dous nin tres intres, haber se estes dias deloura uns intres polas terras de Barxa e o amigo Inda fai un anaco de tempo pra tomar un grolo de viño e unhas frevas de xamón.
Unha grande aperta amigo.

A ver, apreciado Zé das Carvalhas, vas ter que independizarte do padre José. Será mellor que exerzas de sancristán como autónomo, ou que cambies de parroquia se quixeses aforra-la cuota empresarial.
Nunca exerceu o sacerdocio Don José en Medina del Campo?
Dame no fociño que este crego teu vai ter algo que ver coa polémica desatada hai poucos anos alí coa obra escultórica do zamorano Ricardo Flecha "Cristo en brazos de la muerte".
Encargan a escultura para un paso, e logo cuando o sacan en procesión, ... (ver texto completo)

Aprezado Inda Cho Sei: Nahún home nahún, o que pasa que Dn. Xosé con tudos los respeitos, exerció o sacerdocio cuasí sempre en el mesmo sitio, es decer en la parroquía Xerezana, alén en istás fechas sahún munto parroquianos, quero decer munto creyentes, pois a cofrades por tudos los sitios debido a las fechas tanhún señaladas, claro y tú como bon narrador descrebes o teu caso, que él coitado viuno desproporcionado. Este padre nahún téin nada que ver con íse que tú dices, pois él é munto moderno, ... (ver texto completo)

Daquela vai ser agora, que teño máis tempo, cando visite a praia de Barra. Poreime en porretas nun lugar destacado e ben visible para eses voyeurs tan ben pertrechados, e así poderán gozar a feito deste tipiño irreverente que Deus me deu, con tódolos seus atributos abertos no escaparate da natureza.

Aprezado Inda: A pitizahún del padre Xosé, pois él o que dicta, pero bueno usted que parecía un home de principios,é coa que nos véin en simana santa, por el amor de Deus Padre, perdonales que no saben lo que hacen, qué más le poño padre,-ponle uns pendientes nas orellas,- ¿Por qué, en las orellas padre?,-agora creo que o xefe téin razahún cuando dice que nahún entendes nada, nahún veis que en outro sitio nahún le fai falta.

Houbo un tempo no que as casas estaban cheas de xente, as cortes cheas de vacas e de res, as pallaregas cheas de herba, os currunchos con sequeiros de leña e palleiros de ramallos, as leiras aradas, as cortiñas todas cheas de patacas, verzas ou millo, e os camiños cheos de bulleiro.
E naqueles tempos había no pobo tantos Josés e Josefas, que a xente houbo de botar man das nomeadas para poder distinguilos.
Estaban o José da Salvadora. o José da Casavella, o Pepe da Joaquina, o Pepe da María Rosa, ... (ver texto completo)

¿Como no me va a gustar leerle?... Un salud para todos los Pepes del mundo, nombre que nos habla de la sencilled del hombre trabajador, responsable ante la vida y sus deberes.

Felicitaciones por su relato
Blas

Telesforo: De novo, fun coa miña muller e os meus fillos a varias praias do Morrazo. Limens, Nerga, Menduiña,...
De solteiro, estiven na de Mogor.
Na de Barra nunca piséi. As aventuras que mencionas sonche de meus irmáns, que andaban en porretas por eses mundos de Deus. Seica apareceu un labrego cun sacho e deulles unhas lombeiradas co mango, cando andaban eles a empurrar unha cirila que patinaba na area. Son cousas que pasan. Máis nada.

Amigo Inda, vexo que coñeces mui ben as praias do Morrazo, aunque che quedarón por nomear muitas entre elas a do Loureiro en Bueo e Aguete en Marin.
De novo eu tamen as visitei todas os fins de seman, agora tamen de cando en vez dou unha volta por elas coa familia. Razón teis que antes os labregos fai anos cuando as cirilas ou calquer outro coche da epoca quedaba enterrado na area, os nudistas non podian pedir axuda as xentes do campo senon se ivan desnudos podian recibir unhas lombeiradas. Agora ... (ver texto completo)

Cuando empecei a ir o colegio da Mezquita con 6 anos, tuven unha profesora estupenda que se chamaba Doña JOSEFA e que me durou dous cursos, era de Pías. Despóis, tocoume en suertes outra profesora estupenda, chamada Doña PEPITA, de Vilanova, outros dous cursos. Pra mín foi todo un descubrimento cuando soupen que Pepita e Josefa eran o mismo nombre e a miña cabeciña infantil non acababa de entender por qué eran o mismo sendo tan diferentes. En fin, cousas da infancia. Logo xa viñeron Doña Rocío, de ... (ver texto completo)

Sinor Inda: Nanhún teño párabolas para usted, co béin que conta el día del padre, más alén na aldea donde eu nací, había constumbre de felicitar os Xoses y tambéin os padres de familía, totale que como quéin nahún quere a coisa había un homito que se xamaba Atanasio, le facía a laboura o sinor cura, un tal Dn Arturo, más claro iste homito tiña un fixo numha tal Amanda, pero que pasaba, o referido era un retrato do padre Arturo, claro a mocedade falta de circo na aldea, xente nova y con ganas de brincadeira, ... (ver texto completo)

O Padre José sabe máis deses peixes ca nós. Daquel non quedou máis co cangallo, a pesares de ser descoñecido para Romerales.
Aquela espantada non foi máis ca unha escena teatral de Telesforo. Logo volveu, cuadróuselle ao camareta, e faloulle deste xeito:
--Tráigame a mí otro igual, por favor. Hagámosle así un homenaje gastronómico al soldado desconocido.

Señor Inda Cho, haga el favor de reportarse. En lugar de contar a su manera aventuras de pescados, ¿por qué no cuenta los pecados de sus aventuras en la playa de Barra, tan cerquita de ese recorrido por la península del Morrazo?

Senteime para xantar, un día xa do pasado remoto, co señor Romerales nun restaurante de Cangas, camiño de Moaña. Era a semana do Teatro Cómico e Festivo do lugar.
Eu pedín peixe. O peixe que fose, dábame igual. Bastáballe con sere un peixe fresco da ría.
Cando me trouxeron o prato co aquel peixe marabilloso deitado nel, Romerales preguntoulle ao camareiro cómo se chamaba aquel peixe.
--Pois non sei decirlle cómo se chama, señor. Élle simplemente un peixe fresco. un peixe da ría.
Romerales levantouse ... (ver texto completo)

Sinor Inda, pero home usted debe coñecer mellor ca eu o sinor Romerales, más debía saber que con tudos los respeitos que me merecen ístes, al ser militares nahún se suelen sentar según con que peixes, como usted béin sabe falando dos mencionados a que ter cuidado sobretudo por culpa dos colores, tratándose del sinor Romerales me parece que adoctó la pustura más correcta, claro vendo desde la xerarquía militare. Por qué digo ísto, según el padre que suele levarse munto béin con los militares, pois ... (ver texto completo)

Claro que Guti era ése, Barxés. Sempre gustou dos eventos. Ata dos enterros. Era fillo dunha cadela mastín e dun can de caza. Daba risa velo de mostra ata cos saltóis, a pesares do seu corpachón.
Vai sustituilo un cachorro mastín leonés. Este chamarase Karín ou Mou. Sonche cousas dun dos meus mozos, que é moi culé.

Inda cho sei, sinto muto o do Guti, xa sei que apareceu, así polo menos podeis enterralo, que era moi triste non saber qupe fora del.

Doulle o pésame os familiares do Gabriel, inda que ahora non caigo... D. E. P.

Saludos pra tod@s. (Pepita, gracias por o piropo do sol, pusécheme colorada; tú sí que eres un sol, e rubia como él;-).

Jesuíta, como ROQUE LUBIÁN.

Aprezado Inda: Según el padre Xosé foi un bon gaxo, más claro fai tantos anos que deixou de istar ca, claro que para aquel entonces tibo unha vida regular, nació en 1707, en Lubian (Zamora), dando cuenta al sinor en Italia en 1781.

Unha aperta.

Como jesuíta, deberá conocer a vida e obras de ROQUE LUBIÁN, de Lubián.

Aprezado Inda: Según el padre Xosé, que por certo le une unha gran amistade, dice que ssín, más o sinor istá a falar del sinor Roca de fai uns 200 y tal de anos.

Unha aperta.

CONFIDENCIAS NAS ALTAS ESFERAS
--Mira, So Rayita, hay que estudiar a ver si nos querellamos con el Bar Cenas.
--Espera, Jefe. Hay que consultar con las arenas que todo lo lavan.
--Sí, sí. Cautela, mucha cautela. Y si no dan resultado las arenas, a ver qué puede hacer media villa.

Depois de estudiar a sua mensaxe, perguntar o xefe, consultar con el padre Xosé, que iste último con lo educado que él é, más oxe so fai rezar, o finale me dice Zé pareces tonto, nahún veis que el sinor Inda so quer que vexamos duas burras, unha más grande y outra más piquena,-más qué quer decer padre,-nahún veis que cando dice só, nahún se refiera a que a burra grande pare, sinahún que ande y que estudie como facer pra encerrar o páxaro,-más onde veis tú o páxaro, eu desdelogo nahún o vexo por ningún lado,-pero Zé que ignorante xegas a ser, se refieren o amigo do xefe,é decer o dono do restaurante Bar Cenas,-Eu nahún istou de acordo co sinor Inda, pois o sinor Marino dixo que ísta es abobada do Istado, perdoa istos últimos dias nahún oigo munto béin o mellor quixo decer que andaba en istado, detudas maneiras xa istá béin tudo el mundo anda facer leña claro con tanta neve, perdón xa se me foi a cachola o tempo. ... (ver texto completo)

El non é máis que o centrocampista que repartía... o xogo, con balóns en profundidade. Pero non nos engañemos, porque non foi nunca o capitán, nin o entrenador, nin o presidente. Cada quen ha ser responsable do que lle toque na derrota deste partido.

Aprezado Inda: Con relazahún al partido, eu penso que forin muntos os que se xogarin, más como sinor explica o cemtrocampista era o mesmo, o negro foi levado por o branco pra un bon recaudo. Agora o importante sería que trouxeran outra vez o que levarin, más xa verá como por ser un asunto que se facía certo tempo con tuda normalidade do mundo mundiale,é munto posible que resulte prescrito. Como sempre as culpas pro do pito.
Unha aperta.

Este partido está no minuto cinnco da primeira parte, de momento están especulando e estudiando cada un ó seu contrincante. Pero dame que pode ser un partido bronco, con patadas na rodilla (tipo Arbeloa) ou en calquera parte do corpo, incluida a cabeza (tipo Pepe). O xogo será embarullado; un toma e daca de ida e volta, co xogadas prá confusión. Esperemos que funcione a pouca xusticia que nos queda e que non apareza un árbitro e faga das dél, como nos ten acostumbrados. "Sobre" este partido seguiremos falando.
Saludos.

Por certo, nese Bar cenas creo que poñen uns chourizos ben grandes e picantes. ... (ver texto completo)

Distinguido amigo Inda: Efectivamente cenei unha vez nese bar en Madrid, o que si me estrañou e que solo dera cenas non xantares"Bar Cenas" comiase ben e non era caro, o que pasa e que o dono era un forofo do Madrid terrible... e sempre estaba falando de facenda e de Suiza porque este tabarneiro o cal gañaba muitisimo diñeiro, pero era mui bondadoso sempre repartia cos pobres... pero o que non repartia, deixaba tallada prel o solomillos das vitelas...
Un saudo Inda

Si envías tu correo electrónico al Ayuntamiento de Lubián (aytolubian@telefonica. net), yo mismo te la mando.
La planta sí se llena de los insectos que dices, y florece en primavera/verano.

Preciosa la foto. La pondré en un cuadro. Muchísimas gracias.

Sirva esta foto coma homenaxe á desaparición de Guti, o meu querido can de palleiro, que dormía tempo atrás no palleiro que había á miña porta, e tamén na mesma porta da casa. Ladraba polas noites, e metía respecto aos visitantes, a pesares de ser amigo de tódolos humanos.
Estamos a extrañar os seus ladridos e a súa presencia en tódolos eventos. Onde quera que descanse, descanse en paz, como pacífico foi nos seus dez anos de vida.

Apreciado amigo Inda, sentin tamen eu a desaparición do te can, lembro na festa do Cortello o lado teu e meu ainda o acariciei era un can noble, o cual gustabanlle ben os osos do cabrito e se tiñan algo de carne mellor, supoño seria aquel can grande pinto. O que me chama atención tamen é esta foto muitisimo del na sua cama no palleiro, da palla non da herva.
Respeito o analise que fixestes da sacaprada, Piño, Duli, e mais ti estou completamente dacordo, pois as vacas pastaban orredor dela e sempre ... (ver texto completo)

Don Telesforo contou moi ben case todo o que alí aconteceu. Pero non estou de acordo co remate.
O que realmente fixo Romerales foi aplicar unha das técnicas de autodefensa, como se se tratase do enemigo, levantando aquela muller uns centímetros, e caendo enriba dela cun xeonllo nos peitos, quedando totalmente inmovilizada.
Saíron todos en estampida, a non ser Madriles e máis eu, que tivemos que parar a un lexionario cunha cicatriz a modo de cortafogos nas barbas da meixela esquerda, que saíu do ... (ver texto completo)

No sé a qué talla te refieres, camándulas.
Mira. La primera mujer con la que yací, mientras hicimos el amor, se comió una bolsa de pipas.
La segunda, también mientras lo hicimos, estuvo tricotando, y compuso una bufanda fabulosa.
Las mujeres, como ves, son capaces de hacer dos cosas simultáneamente. Los hombres carecemos de esa facultad. Pero nunca digas que Romerales no da la talla en ese aspecto, con la resistencia que vengo demostrando.

Piño: Paréceme lembrar que un día me dixeste que non sabías cual era a SACAPRADA. Vela eiquí. As vacas pacen ao redor desta herba, pero non a tocan co fociño. De comela, produciríalle cirrosis hepática.
Na nosa cultura tradicional hai unha lenda sobre esta herba. Nunha pelexa entre un vibirón e unha donicela, ela envorquillábase de cando en vez na sacaprada. Dicen que cando o vibirón a mordeu, morreu el, e non ela. Algúns vellos cóntano como se eles mesmos fosen testemuñas. Pero iso é un mito. Desde ... (ver texto completo)

O ver esta planta na foto, si me dou conta de atopala varias veces nos prados máis nas cortiñas, pero non sabía cual era o nombre, e' curioso as vacas o precavidas que son, a donicela tan astuta como sempre. Total, que coa planta hai que guardar distancia, a non ser que leve un o Camiño do vibiron. Carallo pra saca parada!.
Gracias por a información.

Esta foto es única, merece ponerla en un cuadro; porque no se puede compartir, sino ya lo hubiera hecho. Un saludo.

Por se iso fose pouco, ás dúas da mañá, un grupo de componentes da banda foi atracado a punta de pistola por un encapuchado na cafetería do hotel de Mérida, onde pernoctamos.
Pero mira tí por onde resultou que o do bombo, aplicando técnicas de defensa como profesional dun corpo militar, desarmou ao atracador --axudado de inmediato polos compañeiros da banda--, e retuvérono, inmovilizado, ata que chegaron varias patrullas da garda civil para levalo detido.

Menos mal que todo tuvo un final feliz. Hoxe salís como unhos verdadeiros héroes no periódico a Opinión de Zamora e en algunhos máis, muy valientes todos, pero o do bombo actuóu cos cinco sentidos y ese outro que temos de repuesto. Enhorabuena.

Estes días tivemos traballo dabondo, xa que fomos tocar a Olivenza (Badajoz), e entre ensaios, preparativos, viaxes... non houbo tempo para entretenimentos doutro calibre.
O Guti non apareceu. Como andaba moi doente, que nin quería comer, pensamos que morrería no monte. Preto da casa, non, porque temos todo ben buscado.

Muy valientes los componentes da Banda as Portelas, no les da miedo hacer Km. Por otra parte, tiene mucho mérito el ir a conquistar a tierra de conquistadores (Extremadura.)

Ola, Vintecinco! Do señor Suero gardo lembranzas moi boas. Viaxei un día con el nun aparello militar, polo ar, de Villacisneros ata As Palmas. Faloume coma un irmán, e as súas verbas ían moi cargadas de sabiduría. Falamos naquel infernal avión e máis no aeroporto de Gando, agardando outro vóo para Barajas. Despóis xa non, porque eu continuei en clase turista. El non.
O señor Romero tamén é un home moi culto, con máis estudos do que eu. Aquela hostia tan ben dada, como no caso dos consellos de Suero, ... (ver texto completo)

Sinor Inda: Logo a muntos que dicen que el fin nahún xustifica los medios, quero pensar co sinor Telesfori fixo de buen fe, agora entendo, sobretudo cuando dicen que una guerra entre hermanos nahún tiña razahún de ser, más claro si pensamos que é por un mal menore, podemos xustificarla, intahún debemos rezar un padrenuestro por el que morreo de morte naturale.

Romerales, a cousa está ben contada, salvo un par de minucias nas que mintes coma un vellaco. Se se chega a enterar Suero, que terá agora sesenta e seis anos e sabe Deus qué graduación...
Tí non eras oficinista, nin o recadeiro ocasional do teniente. Ese era eu. E tí era-lo causante da miña escolleita por Suero para a SOE e para algunhas maniobras. Suero era un oficial de academia pouco maior ca os reclutas, culto, e totalmente incapaz de dar unha labazada a ninguén que non fose o enemigo. Viñera ... (ver texto completo)

Sinor Inda: Creo que se istá a pasar con Tilisforo Romerías, de maneira que usted agora pon al tal Suero por culto, intilixente, incapaz de pegar a ninguéin, qué quere decer sendo culto xa nahún pegaban, pobre Romerales, claro colleu a fama desde que fixo de negro no xogo da bola, logo a tal Conchi puños a tudos de mala maneira, era debido a sua constituzahún, que nahún tiña nada que ver cua que istán a vulnerear en algunha parte da Ispaña.

Unha aperta.

A ver, Vintecinco: Saúdos para o pater. E dille que ata o de agora teño pasado por irreverente, e chégame ben. Dille tamén que para sermos herexes, antes temos que ser da súa corda. E non temos nin cordel, carallo.
Aí, no Brasil, co calor que fai, seguro que o pater non gasta nin calzóns. Levántalle a sotana... a ver qué panorámica encontras. Craro que agora xa non se lle levanta a casulla ao alzar...

Sinor INDA: Creo que debemos ser un bocadito más respetuosos, tanto o sinor como eu en algunha ocasión, isto é o que me dice o padre, agora nahún se leva íso de levantar a sotana, logo o sinor fai referencia a isas prendas intimas, penso que iso nahún debía decirlo, más co santo que é iste padre, que pra min debían facer santo, cuitado foi inganado como eu, un bon cura, más as circunstancias fixerin que os dois nos encontremos como istamos, que por certo nahún istamos male, comparado con outros aí ... (ver texto completo)

Inda que a certeza absoluta poidera se inalcanzable neste tipo de cousas, creo que é certo o que dices. Para máis abundamento, cumpre ler a derradeira mensaxe de HEDROSO suscrita por "aes".

Sinor INDA: Según el padre Xosé, dice que o sinor se dedicou a xuntar a neve como en tempos se facia co feno, pra tirar la fota tanhún bonita. Coisa que eu le dixe,-padre tú gostas da brincadeira,-coisa que él contestou de imediato nahún te istás a dar conta que é un erexe, nahún veis o que contou en HEDROSO, claro tú pensas que o sinor Inda é como tú cuando me faces andar o rededor de tuda malta co pote de enxofre y mirra pro desconxuro, logo a min a orella me dices que é pra que nahún xeire tahún ... (ver texto completo)

O problema da parella de falepas foi namorarse. Xa na primeira aperta parecían chorar de amor. Pero non eran bágoas, non. Derreteron, e deviñeron en dúas pingas de auga cristalina perdidas no Atlántico. Se aínda deran chegado á Illa do Tesouro como falepas, ben podíamos facer un contiño. Pero misturadas coa inmensidade do océano...

(...) misturadas coa inmensidade do océano..., certamente, duas pingas de agua son pouca cousa, pero se nos guiamos polas palabras de Mateo Aleman " De pequeños inicios resultan grandes fines", podemos navegar a través do tempo e situarnos fai, aproximadamente, 3.500 mlla. cuando a condensación do vapor, producido polas explosións que acontecían na recén formada Terra, formou unhas pingas de agua.
¿Cuantas?, seguramente foron algunhas mais de moitísimas, dando lugar a formación dos océanos e, xunto ... (ver texto completo)

Nevar, o que se dice nevar, neva algo de cando en vez. Isto, con permiso de Niní, non foi unha nevada; foi unha pequena nevarada, que dicen os galegos.
É nun dos parques eólicos.
Por certo, dicen os máis entendidos ecoloxistas que desde que se instalaron os eólicos, xa non neva coma antes. Manda carallo.

Os entendidos teñen toda a razón: Xa non neva coma antes nos altos. Pois claro; á velocidade que andan as aspas dos muiños mandan as falepas pras partes baixas; inda onte ví pasar duas, camiño de Cangas.
Pois manda/n.

Non coñecía a Santiago. Pero vexo cómo afectou o seu pasamento a axilidade permanente deste foro. Acompaño no sentimento a todos os afectados.

Sr. INDA CHO SEI. Mais ou menos Vd debe ser uns 3 ou catro anos mais novo ca min.
Ala po los anos sesenta e tanto habia bastante ambiente na Vilavella, entoces o lugar donde un se podia divertir e votar un baile era o BAR DO PIDAL, regentado por o Santiago (PARRIÑA) e sua nai.
Os domingos ou festas de guardar solian acudir xentes de pueblos limitrofes, como de Vilanova, Santigoso Pias, a Mezquita e o millor hasta de Lubian,
Contolle esto por si en algunha ocasión vostede foi o baile a Vilavella ... (ver texto completo)

Chegou o noso grupo de Teatro Matamoura a Rionegro del Puente, convidado pola Asociación Diego de Losada de aquel lugar, e comezou por buscar o mellor recuncho para a súa representación.
--Aquí mismo, en el pórtico del Santuario. Éste es un escenario ideal --opinou o noso director plenamente convencido.
--Voy a buscar al señor cura, para pedirle autorización --contestou un tal Eusebio, daquela Asociación.
O señor crego meneou a testa, engurrou o fociño, e case xemendo preguntoume:
--Oiga usted: ... (ver texto completo)

Con relación ó Santiago, de Vilavella, é mui posible que sí o conozas. Posiblemente
bailaras mais de unha rumba, ou pasodoble, no salón de baile que él mais seus pais
rexentaban en Vilavella, ademáis do bar "Pidal".
Como decía seu primo Manolo, formaba parte do paisaxe do pueblo. Será dificil facerse a idea de entrar na Vilavella e non ver ó Parriña no alto da "rampla"; disposto a saludar con unha das suas bromas. D. E. P.
Un abrazo, amigo Inda.

E ben que os sacou adiante. Mira qué ben educado che deixou o maridiño nas túas mans. Eu xamáis lle ouvín palabra disonante algunha. Nen un só carallo, que xa é decir.

¡Ah! ¿Pero carallo é pecado? Entonces eu xa teño plaza no inferno de trafugueiro.

Baixou un día desde a Escola ao bazar que había no pobo, para mercar algunhas cousiñas que farían falta no centro.
Cando voltou, acercouse a min con cara de non saber se contarme ou non o seu segredo. Por fin decidiuse:
--Inda, mira unha cousa... A señora de bazar é viuva, non si?
--Ë viuva, si.
--E o carteiro?
--Manuel? Non. Manuel está casado coa María. É o pai do Niní.
--Pois... enténdense. A señora do bazar e o carteiro... enténdense.
--E logo por que dices tal cousa? --preguntei, escarallándome ... (ver texto completo)

Amigo Inda: Pensome que o bazar existe, é o lado do peirao de Cangas pero agora a señora xa e mui maior e quen rexenta o negocio e unha filla casada (mui ben casada) quen por certo tamen se chama Amor, que xa ten fillos mociños. De quen non puiden conseguir información foi do carteiro.
Un saudo pra Inda, Piño, Candil e todos os foreiros de voa bontade.

O caso está ben gracioso, un se imagina o Manuel entrando no comercio, coa súa cara de bonachón, abrindo os ollos hacia a Amor pra saludala, o tal, diría esto está ben claro, aiqui hay un ligue en toda regla.
Así é a vida, a veces nos pensamos unha cousa, despois resulta ser totalmente distinto a realidad.

Eu tamén quero lembrar á Rosalía, como Varela. Pero a esa Rosalía máis desconocida. Á Rosalía feminista, na que mallaba o seu marido, o erudito Manuel Martínez Murguía, coma o máis bruto gañán.

"Xan vai coller leña ó monte
Xan vai compoñer cestos
Xan vai a poda-las viñas
Xan vai apaña-lo esterco

E fai o leito i o caldo...
Xan en fin é un Xan compreto
Deses que a cada muller ... (ver texto completo)

Me gusta recordar a nuestra Poetisa, por muchas razones, la primera como queria a su tierra, como se podia escribir asi, es como un angel con una pluma en sus manos.
Como con tanto sufrimiento en su vida pudo decir cosas que quedarón para siempre en las mentes de todos los Gallegos y los que no lo son.
Solo puedo decir que me apasiona.

Pois sí, señor Zé das Carvalhas. O oso debe de estar protexido. Pero algunha excepción hai que facer ás veces.
Un día houbo un xantar na "Casa do Cura" de Hermisende con xente da cultura galega, promovido pola Universidade de Vigo. Eu fun o encargado de encargalo.
Entre os comensais ía estar o premio nacional de literatura, Méndez Ferrín, quen hoxe é presidente da Real Academia Galega.
Sabendo cánto lle gustan as troitas de río, e sendo as do Tuela extraordinarias, pedinlle ao restaurador que ... (ver texto completo)

Sinor Inda: Según el padre Xosé parece que o sinor nahún mente por ser un home dun gran prestixo nisa zoa, agora béin por comer na casa do sinor cura nahún le da dereito a facer isas coisas, quero decir aunque só sexa por defender o bon nome do padre nahún debía de decirlo, más sí o sinor agora depois de dicirlo se sente más agusto, que Deus le perdoe. Dice o sinor si o pescador podia ser eu, le digo que nahún, pois sahún un defensor da Xusta por encima de tudo, aunque cuando foi a epoca do trelo ... (ver texto completo)

Creo que todos desexamos as mellores noticias, aínda sen conocer ao doente.

Amigo Indachosei: Su comentario me emociona, y se lo agradezco. Muchisimas gracias

Estes son datos reais, contados un por un:
Concelleiros: 68.462
Deputados no Congreso: 350
Senadores: 266
Deputados autonómicos: 1.218
TOTAL: 70.296, que son bastantes menos de 400.000.
Non conto aos conselleiros comarcais de Aragón e Cataluña (1.810) porque xa van contados entre os concelleiros, así coma os rexidores e mailos deputados provinciais (1.409).
Os ministros e conselleiros autonómicos, salvo raras excepcións, son deputados dunha ou outra institución.
Xa sei que tamén hai outros ... (ver texto completo)

Sinor Inda, véin usted a contarnos os mangantes que a, penso que téin razahún, más como nahún sea certo verá la que le cae encima, mal sabe o sinor donde se mete, olle que béin parado nahún sale.

De acordo. Eu sempre creín que todos somos un pouco preguiceiros.
Agora ben, se a ti che parece un insulto, e sabes tamén de qué conselleiro se trata, non se diga máis: ese conselleiro non é un lacazán, que o dice Varela.
Pero por se acaso, a el sí que lle digo aquelo de que lle limpen a dentadura coa mesma ferramenta, mentres se vai enterando do que é un "recurso lingüístico". Non será un lacazán, pero sí un camorrista pueril sen vergonza, coa mente ofuscada pola cansina tontería ésa do oso.

Queridisimo In da cho sei: No puedes entrar en una guerra de descalificaciones.
Tu nacistes para enseñar, no para destruir, Dios siempre premiara lo que sabes lo regales a la gente para su beneficio. Hay que ser benevolo, benigno y no dejarse llevar por malas interpretaciones.
YO REZARE POR QUE DIOS TE DISCULPE, TU SIGUE APLICANDO TUS CONOCIMIENTOS, LA GENTE ESTARA ENCANTADA DE APRENDER DE GENTE COMO TU.
Dios te perdonara a pesar de ser un tanto rojizo, Dios no hace distinticiones politicas.

A ... (ver texto completo)

Non se preocupe, Varela. O da "miña doenza prostática" non foi máis ca un recurso lingüístico. Graciñas.
E non se deixe mal aconsellar polo outro lacazán.

Hay algo que sobra y es decirle a mi amigo "Lacazán" que pasado al Castellano es holgazán o hombre siempre sin hacer nada, no me parece justo, mi amigo es un gran trabajador y claro que le gusta el ocio; pero como a todo el mundo. Creo que esta vez, se paso en su interpretación linguistica.

Non se preocupe, Varela. O da "miña doenza prostática" non foi máis ca un recurso lingüístico. Graciñas.
E non se deixe mal aconsellar polo outro lacazán.

Mejor que no tenga nada, referente a lo lenguistico, tengo que comentarle que yo la lengua tambien la uso, para hablar y otras cosas. ¡Es usted un pillin! Las lenguas de doble filo, me dijerón ayer que usted tambien sufre algo de próstatitis, es una persona de Lubian; pero me dijo no digas nada que me escaralla.

Sobra unha cousiña, Varela. Sobra a palabra "recochineo".

Yo no se si sobra; pero si es asi, disculpe mi torpeza. Espero que este año se alivien sus males próstaticos, yo lo sufro desde hace mucho y la verdad yo lo mantengo bien. Dentro de unos dias pasare otra ITV y a seguir que son dos dias.
Ahora entiendo, cuando era un niño y los viejos decian, ¡ese se mea en los zapatos! lo que es la vida.

Agradecido polo servicio do voso famoso oso. Xa me viña facendo falta unha boa rectoscopia, á vista de certo exceso na PSA.
Podería eu moi ben desexarlle que ese plantígrado lle limpara os dentes coa mesma ferramenta ao garabito, pero non o vou facer.
Unha falta de ortografía, Varela, cometémola calquera. Eu lin o que vostede dice sobre esa falta de ortografía. E non vexo ningún tipo de desprestixio, nen motivo de enfado por ningún lado, dado que O Candil expresouse daquela con educación e confianza, ... (ver texto completo)

Sr. Indachosei, solo con un análasis de sangre y otro de orina le pueden decir algo sobre su PSA. Y si tiene dudas hagase que le pinchen la próstata y de esa manera el dictamen es mas claro. Hay otra probabilidad, pero es muy cara.
Referente a las faltas en las cual usted dice con recochineo. Le contare que yo solo soy dueño de un personaje (La loca del tango) que por cierto, todo el mundo ha disfrutado de sus correrias. Que me dice de los seudonimos que usted tiene.
Y no se disculpe, nos conocemos todos.
Yo tambien me marcho, me esperan todos en la mesa. Yo igual si con estas tonterias meti el cuezo, pido disculpas ... (ver texto completo)

Nos meus tempos mozos, coma tantos outros e outras, fun actor de teatro. Nunca esquecerei aqueles tempos, aqueles ensaios na Casa do Pobo, aquelas funcións no noso pobo e noutros pobos da bisbarra...
Unha das comedias das que hoxe me lembro é "O Pauto", de Xesús Pisón. Había un bispo doente, deitado no leito, con tres menciñeros danzando ao redor, na procura dun diagnóstico.
O bispo era este servidor. Vestía un camisón longo, xa que estaba no leito, e un gorro de dormir, e non paraba de queixarme ... (ver texto completo)

Lógico que el doctor revisara los bajos, son zonas que siempre están expuestas a bastantes riesgos, los bispos tendrán menos, pero no hay que fiarse, lo mejor prevenir.

Cambiando de tema. Ahora otra obra faraónica, en breve el Duero será navegable desde Oporto hasta Tordesillas, a partir de ahí, será el pisuerga navegable hasta cantabria, al parecer, va a ser una via fluvial muy turística y comercial, en Valladolid ya comenzaron las obras del puerto, todo apunta que va a ser grandioso. Zamora ... (ver texto completo)