Respuestas para INDA CHO SEI

Iso do "gallego pequeñito" non cho coñecíamos.
Non vou facer un comentario máis longo. Creo que somos máis os que sabemos que viñeron tempos mellores que aqueles. Manda carallo!

Iste gaxo, penso que se refería o dos hovos pequeninos, más se vei que tiña un pistolón grande.

Na Escola de Lubián hai mañá un evento sobre o Nadal no que participan os 15 alumnos de tódalas edades (3 - 10).
A Directora pasou unhas invitacións ao concello, ao Centro de Saúde, ao Cuartel,... Como recadeiros viña unha parella de cativos.
Concretamente, ao C. de Saúde foron Selena máis Aarón, non sei se de primeiro de primaria.
Recibiunos un operario que vive en Zasmora, preguntándolles quén os mandara.
--La Señorita Directora--contestaron a dúo.
Como queira que o operario sabe que a directora ... (ver texto completo)

Sinor Inda, nahún teño que por menos felicitarlo, pois a min me resultou o caso gracioso, además creo que istou en lo certo, pero nahún vexas como se puso el padre, deciendo íste es un pícaron, indirectamente metiéndose con la igrexa, claro a que respetarlo, se vei que nahún cree munto en nos, más munta culpa temola nos,-totale que le pergunto padre istás a falar so,-a caso me istabas a escoitar,-ssín padre queres que tape os ouidos, nunca os tapei y menos oxe mira o que dixerin os da malla, que iguale viña el pedrusco,-nahún fagas conta de iso, ises sahún coma nos de algo téin que buber, perdón me parece que dixo de algo teñen que vivir,-qué queres decir que pra vivir béin a que mentir, nahún mentir nahún, pero a veces que nahún a porque contar la verdad, totale que o padre dunhas coisas foise a outras, comenzo a istar preocupado, pois co bon home que e que le comence a fallar la memoria. ... (ver texto completo)

Eu teño un can de palleiro sobradamente coñecido. Chámase Señor Gutiérrez, Guti para os amigos.
Non hai xuntanza de xente que non presida o meu can. Nos concertos, en primeira fila. Nas bodas, bautizos e enterros non entra na eirexa porque lle pechan a porta nos fociños.
Con isto das obras do tren raio, anda o lugar cheo de camións e camioneiros, e tódalas casas alugadas.
A outra tarde, coa terraza do bar ata os topes de cerveceiros, todos foron testigos de cómo perseguía un dos obreiros do AVE ... (ver texto completo)

Inda; traeme o teu humor e historia a la memoria a meu tio Marcial (marcialon), un home de 1,92 de estatura y con un humor y gracia para contar as cousas que contagiava alegria en su sencillez.
Felicitaciones por tu estilo es muy grato leerte. (cuida o can que fala ben do amo; por lo inteligente)
Saludos

Ai, Piño, que case fúche-lo Pío da Gel! E logo tí non andabas cunha pucha na testa apañando as castañas?
Contaba un día no xogo dos bolos de Lubián o tío Manuel do Selmo, con aquela retranca, tanto da súa fala coma dos seus andares, que el fora de mozo somatén, destinado en San Ceprián de Hermisende.
E unha noite tiveran que levar para casa a un paisano de alí, con máis viño no seu bandullo co dun pelexo máis un pipote xuntos.
Ao chegaren á casa daquel borrachín, dixo que era mellor entrar pola ... (ver texto completo)

Xa me reí un bon rato co caso.
Non sabia que o Manuel do Selmo fora somatén, ¿levaría uniforme? pois tiña que sentarlle como a unha porc un chocallo.
Era mui pedorro, se tiraba unhos cuescanos de impresión, presumía de que non había ser humano que tuvera tanta potencia no tubo de escape, era gracioso, xa en por sí tiña cara de chiste, enterraba as boina bilbaína hasta as orellas, quedando estas como abanicos pros lados, a boca grande, se reía muto, deixando ver unhos robustos dentes que parecían os de un engazo desdentado, algo paticorto, unha perna algo máis corta ca outra, o que lle favorecía en ese subir e baixar o andar, cargaba a bomba pras súas "tracas" que nin as das fallas de Valencia estouraban tan forte.
Digo andar! máis ben casi sempre iba a cabalo de un burro de color pardo, lanudo, bueno, o lombo xa o tiña pelado, sería dos fogonazos que recibía, albarda tampouco usaba, o pobre burro casi sempre asustado, coas orellas hacía adiante como cuando abarruntan o lobo, os ollos remelois parecía que se lle iban a salir pra fora, tamén sería pra vigilar a caxata do amo.
Contaba o Manuel, que un tal Daniel máis él, andaban facendo pared no prado do Portoespiño, a pared inda era larga, coincidiu que un estaba no cimo é outro no fondo do prado, en esto que vai o Manuel e se tira un atronador pedo, tanto que o Daniel, a pesar de estar mui xordo levanta a cabeza e lle contesta mande! seguido ponse a camiñar hacía o Manuel pra ver o que lle quería, mentras o outro se escojonaba da risa. ... (ver texto completo)

Parecíame estraño que, ao longo dos séculos desde que o mundo é mundo, o asunto da propiedade non se houbera arranxado millor. Os que tiñan terras convertíanse en escravos delas, mentres os que non as tiñan convertíanse en escravos dos terratenentes.
Cando neno, xogaba con bullacas perto da leira mentres contemplaba cómo meu pai araba con dúas enormes vacas xunxidas coas cornais. Miña mai andaba de diante, conducindo aquela parella; meu pai seguía detrás, guiando a rabiza.
El, cos ollos cravados ... (ver texto completo)

Xa veis Inda, sigo pensando que non tes un pelo de tonto, ahora cuando observo as túas apreciacios de pequeno, mo confirmas unha vez máis.
Difícil pensar que a túa madre pudera pasar unha mañá casi sin falar, xa que era unha persona muy agradable é simpática, o que pasa, que querías que estuvera xogando contigo as bullacas, pero eso non podía ser!. Por outra parte, cuando un e pequeno, a xente mayor parece moito máis do que en realidad é.
Totalmente de acuerdo co das leiras máis os prados, todo o mundo atado como o burro a estaca, pero mira, si salias de ese ambiente, te encontrabas con algo muy parecido, sempre había alguén que tiña que machacar o siguiente.
O foro muy entretenido, a Bubela intentei aprenderlle o nido no veran pasado, non foi posible! ahora o caerlle a folla os castiñeiros será máis fácil. ... (ver texto completo)

Aprezado Inda, como explicas a realidade da nosa infancia, eu sempre de criado a guardar o gado, más nahún sei si era por a edade tíñamos bon humor, ahora béin a diferencia era piquena, do que tiña as terras do que nahún as tiñan, a situazahún era delicada, muntas veces penso que forin as circunstancias que nos tocou vivir, nahún me quero meter en política nin istou perparado nin vivo de ela, pero munta culpa do que nos pasou, eu penso que no meu querido Portugale foi do Salazar, na Ispaña do sinor Franco que deus lo tenga coa Gloria. ... (ver texto completo)

A cousa foi certa, inda que arriba quedou moi resumida. Era no tempo do Reinado, e o billete, máis falso que un caldeiro de plástico para coce-la caldeirada, pasou do bar á Casa do Pobo, co seu sedal, xa noutras mans con máis xoldra nas súas uñas por aquelo da edade.
Os mozos portugueses apareceron nunha "carrinha" e estiveron na barra da casa do pobo. E foi alí onde un daqueles mociños reatou os amallós e marchou tan contento co seu tesouro para Portugal.
A miña vida, Estrella, case sempre foi ... (ver texto completo)

Mas vale asi; que la mia ha sido como o pau encebado, cuando pensas que estas arriba.., ¡a baixo! y de tanto caer ya duele ocu; con estos anos, es mellor vivirla como ven.

Saludos

Hai xa uns trece ou catorce anos (e mentira parece), na publicidade que mandaba aos concellos unha axencia de viaxes do Levante español viña un billete de pega de 10.000 ptas: por un lado era billete, e polo revés era unha oferta de 10.000 ptas para o organizador da excursión, se lograba completa-lo bus, ademáis de dúas plazas de graza.
A cara do billete mesmo parecía auténtica.
Así é que dobleino ben doblado, para que ninguén mirase a outra cara, e metino no peto para ir toma-lo café no bar do ... (ver texto completo)

Pero hai que ver o bo que es contando chistes! Un fenómeno!

Meu avó materno, que finou no 76, era un home moi falador. O mellor contacontos do lugar, sen dúbida. El, para falar deses problemas da pirinola, ríndose de si mesmo, decía así:
--Estou moi contento coa miña miringalla. Cada vez mexo máis alto. Hai un tempo mexaba na punta dos zamancos, pero agora xa mexo nos xeonllos.
Tamén decía que o home tiña que ser coma o castiñeiro. Que unha galla vai vella, zas!, córtase de "cuajo", e bótase un inxerto de máis calidade. (Isto último xa non sei se o decía ... (ver texto completo)

Amigo Inda Chosei, dejeme decirle que su comentario me ha hecho mear de risa, creo que este comentario en gallego es mas elocuente y simpatico.
Yo soy de los que me rio de mismo y la verdad que va muy bien para no morir de un ataque al corazón.
Saludos

Perdoe, señor Chicho, o meu atrevimento por opinar sen ser chamado a facelo. Dice vostede que é apolítico, e tal e que sei eu... Permítame que poña nome á súa filiación política, tal e como está a falar:
VOSTEDE É DE CENTRO-DEREITA MODERADO.
Un cordial saúdo.

Está en su derecho al opinar, el foro es libre, yo creo más bien que soy de centro, critico la derecha que en estos momentos lo está haciendo garrafal para todos los españoles y aún seguirá recortando más, de seguir apretando el cinto, solo va quedar la hebilla, el resto sobra, también critiqué a la izquierda en su momento, varias cosas que hizo mal y en las tres últimas votaciones, voté en blanco
Picos

Hai lugares, Vintecinco, onde fixeron as casas no propio leito dos ríos, e os ríos acaban axustando contas.
No Tuela, un día de pesca, crucei para a borda das Valiñas por un lugar onde se pasaba ben. Era un día de babuxa no mes de maio. Despóis botouse a chover de verdade, e cando os pes quixeron levarme á boa beira noutro pasadeiro, non me atrevín polo crecido que xa viña o río.
Tiven que deixa-los pertrechos debaixo dunha "pala" dun fragaredo, e reptar por debaixo das uceiras e das xestas, molladiño ... (ver texto completo)

Amigo Inda Cho Sei: Despois duns dias de descanso nas chamadas illas afortunadas,
estamos de volta. Como o tema que estades a tratar e o rio, traeme a memoria os comentarios o respeito da invasión por parte das constructoras, do leito dos rios. Naqueles lugares hay barrancos, pero un amigo meo o cal me visita na illa na que eu estexa, que e inxenieiro en Unelco filial de Endesa pras illas Canarias
Surxio o tema dos barrancos onde construen alí. E me fixo gracia cuando me dixo,
"algun dia cuando ... (ver texto completo)

Amigo Inda, istou de acordo a veces que nahún se respetarin os cauces dos rios, más cuando véin a tempesta de verdade a que ter coidado, no ano 1969 istaba eu pescando un mes de Junio no río de cabanelas, andaba cua cucharilla, totale que sinto dous istouros pra cima, nahún fago caso más inda nahún pasara unha hora, ¡O pá que riada! menosmale que me percatei,é inda assín so me deu tempo en sair pro lado contraio que eu tiña pensado, totale que desde aquela teño constumbre de fixarme no tempo que ... (ver texto completo)

Xa sabes que son pescador de río. Camiño moitos kilómetros por unha borda e pola outra. Os propios pés, cegos nas botas de goma, saben cando hai que cruza-lo río. O que máis me gusta é visitar ríos descoñecidos, e ás veces sinto ansias de chegar a unha curva ou un horizonte...
Pero no caso do río do que andamos a falar, ben sabemos o que hai do outro lado. O que pasa e que a Bubela non estará no allo.
Nin che paga a pena.

Aprezado Inda, coidado cos ríos descoñecidos, que de pronto xegue unha crecida, que o mellor nos obriga a cruzalo donde nahún tíñamos pensado, sin ir más lexos a que ver o que pasou por Andalucía.
Unha aperta.

Bonita parábola, Ballesteros, Así me parece tamén a min, inda que o remanso teña tamén o son da cachoeira que cae da preseira. Así é máis bucólico.
A min cóntame do teu lado do río, sexa cal sexa ese río. Poidera ser ata un lombeiro cibernético. Líbrenos Dios da borda trabucada.

Amigo INDA, estou totalmente de acordo co añadido que fas: co son da cachoeira.
"O SON DA CACHOEIRA". ¡Qué frase tan bonita! ¡Qué expresión mais insinuante! ben podía ser o título de unha película; dun libro; un relato; ou mesmo, motivo de inspiración para unha bonita poesía.! O son da cachoeira! ¡Qué ben soa...!
-Ah, tú xa estabas deste lado.
Unha aperta.

E vostede non será dos que sempre teñen que poñer algún condimento máis cando o plato xa está rematado?
A min, miña nai sempre me dicía, cando neno: "se foses mudo, rebentabas".
Vostede non andará estourando nunha destas?

Querido hermano le contesto en Castellano, se me da un poco mejor que el gallego.
Que incongruencias, usted Castellano me habla en Gallego y yo Gallego le hablo en Castellano. Lo bonito de la libertad es entenderse.
Referente a lo que me comenta, espero seguir bien como estoy.
Quien quiera hablar con Dios, cierre la boca y abra el corazón. Amen

Máis saben 25 que un só. Sobre todo se hai que dicirlle so ou xo ao do pescozo. Que os músculos dalgúns pescozos deben ter boa fortaleza para sustentar a cornamenta. Se é un cabeza de corzo, non tanto; mais se a cabeza é de veado...!

Amigo Inda, tú si que sabes, más eu penso que matrimonio sin cornamenta e como un xardin sin flores, claro a min o meu xefe tratame con munta facilidade de cabeza de corzo, más a santa da nosa muller face munto tempo que tocou a zoca, assín que ahora xa nahún poso darme por aludido.
Unha aperta.

Que así sexa. Amén.

Bien predica fray Ejemplo sin alborotar el templo.

Amigo Zé das Carvalhas: Aínda que en galego "colo" e "pescozo" veñen sendo sinónimos, a min paréceme que hai xente con colo e xente con pescozo, e que non é o mesmo.

Amigo Inda Cho Sei: Perdoa más eu nahún son de letras, quero entenderte tanto a do colo como a do pescozo sahún de cerca de Santigoso, más tú o mellor queres decir cos nenos deben levarse o colo. A outra que pode ser que munto colo más pescozo, mellor gozo.
Aquí facía falta un Santillana que ia munto béin de cachola.
Unha aperta.

O Paraíso comeza tantiño antes.

Bueno tendriamos que verlo, los dos paraisos existen, uno comienza antes y el otro le sigue.

O traballo de espantapáxaros ben podería ser unha ocupación alternativa, se ben cabería a posibilidade de que os páxaros pousaran en min e me deixaran os ombreiros coma o pao dun poleiro.
O da comidiña xa che ven sendo outra cousa, que tanto a muller coma min somos inda precavidos dabondo contra a posibilidade de envelenamento.
Tamén é certo --non o negaréi-- que se hai que cortar unha freba de xamón sonche ben capaz de cortala.

Ja, ja, ja, humor non te falta; pero que sepas que esa é a disculpa que poin os homes que non queren cociñar, non entendo como os millores e máis grandes cociñeiros do mundo son, precísamente, homes, non mulleres.
Tamén é verdai que non se pode ser bon en todo e tú xa eres bon alcalde, bon maestro, bon amigo, bon home... Así que dedícate ahora ó que queiras que xa o teis ben ganado.
Saludiños a tod@s.

Xa non son as cousas como andamos a lembrar ao falarmos da sementeira. Eiquí xa non hai unha vaca, nin xiquera unha burra peideira.
Os "reformados", que diría O Zé das Carvalhas, cavan as cortiñas á gavia para botar unhas pataquiñas, unhas fabas, algún tomate que ven madurar por este tempo, cando xa andamos fartos dos que vende o Delfín, unhas leitugas que non damos comido antes de saírense e uns pementiños...
Certo é que hai quen ten unha mula mecánica, máis perigosa ca o demo, e tamén que o ... (ver texto completo)

Amigo Inda, polo que vexo (leo) estás estrenando a "reforma", e felicítote por chegar a ela, a ver se todos temos a misma suerte, xa que non se pode perder a "esperanza" pra sempre.
Espero que ó dispor de mais tempo nos acompañes mais seguido nos foros da contorna.
Saludos.

Home, vai, ¿e non te ofreciche a sustituila un anaco, pobriña? ¡Qué pouco solidario, sorpréndeme en tí!:-) É broma. ¿Qué tal levas esa jubilación? Aparte de observador da labranza de Lubián, ¿descubriche algún arte secreto no que ocupar este tempo que ahora xa non dedicas a enseñanza pública? Espero que disfrutes de este merecido descanso. E, polo menos, teraslle a comidiña feita a Tere cuando chegue do seu curro, ¿non? Qué menos...
Unha aperta pra tod@s, os ocupados e os desocupados.:-)

Sí, home, sí. Hoxe é a Noite do Cortello. Haberá contos, año asado, e unha grande orquestra. Ese famoso conjunto musical só ten un elemento: o home-orquestra.
O teu "conjunto", Manuel, ten máis elementos, pero é máis disonante tamén. Deberías afinar tantiño máis para millorar esa polifonía.

Te espero en la fiesta de a Gudiña ¡Animo!
Ven abrigado, que el frio aprieta
Saludos

Unha muller de certo volume, pesando perto dun quintal sobre os seus xeonllos e nocellos trenqueleantes, veuse achegando cun inmenso sacrificio ao xardín circular do castiñeiro.
Daquela guindou unha ollada observadora para cada punto cardinal, sen esquece-lo noroeste, e non vendo mouros pola costa, cunha axilidade insospeitada, arrincou dun só tirón un exuberante xeranio vermello, e acochouno na voluminosa faldriqueira.
Logo, dando unha reviravolta, alonxouse trenquelendo camiño da súa casa co ... (ver texto completo)

DE CATALANES
Esto es un padre catalán que le dice a su hijo:
Anda Jordi, ve a decirle al vecino que nos deje el martillo para clavar un clavo.
El Jordi va al vecino y vuelve enseguida.
Papa, diu el vecino que no nos deja el martillo, por que se le gasta.
Jo hijo, hay que ver lo tacaños que son algunos eh?. Bah, anda, saca el
nuestro.
------------------------------ ------------------------------ ---------------
El barco de crucero por el caribe con una familia de catalanes que se hunde.
La ... (ver texto completo)

Así me gusta, Manuel. Unha parábola como Dios manda. Que conste que se coincidira contigo en calquer lugar, por min, se fixera falla, comerías do meu mesmo plato, fose este de ouro ou de madeira. Meu pai, entre outros oficios, tiña o de carpinteiro.
E que bó está o polbo neses platiños de madeira!

Eso de carpintero es un oficio muy antiguo, ya lo era San José y ves, era santo.
Tu padre, no creo que llegara a tanto, pero seguro que era una gran persona, apreciada por todo el pueblo y por lo que se, tú también eres un digno seguidor de tu estirpe, portando en alto el apellido familiar.
En el plato de madera y con palillos, es como mejor sabe el pulpo. A mí no me importaría compartir mesa y mantel contigo, frente a un gran plato de pulpo y una buena jarra de vino
Saludos

Estoy muy nervioso por el partido que está a punto de comenzar el Barsa y el Madrid.
¡Qué gane el mejor! Pero mejor, el Barsa

Un saludo

Me consta que eres muy amigo, de poner refranes y alegorias, por eso te dedico algo me llegó al fondo del alma y es una gran verdad.

EL PLATON DE MADERA

Un señor de edad fue a vivir con su hijo, su nuera y un niñito de cuatro años de edad.
Las manos del viejo ya estaban temblorosas, su vista empañada de cansancio y sus pasos vacilantes.
La familia comía reunida en la mesa. Pero, las manos temblorosas y la vista falla del abuelo lo traicionaban a la hora de comer. Los granos rodaban de su ... (ver texto completo)

O alcalde agradece os parabéns. Pero tamén che gustaría velo tocando a gaita, rodeado de mulleres espidas. Menos mal que saíu vestido, que se sae espido, agótase a revista en tódolos quioscos. O expresidente do Barça, nada que facer ao seu carón.

Ja, ja, qué chispa teis. Pero nada comparado ca cara que se lle quedou o dependiente da gasolinera cuando comprei a Interviu, ja, ja...

A mí me parece, Fernando, que ahí sí hay alcaldes. Yo he leído por algún sitio que el Alcalde de Buenos Aires es un gran opositor de la Presidenta de Argentina.
¿No hay ayuntamientos o municipios en tu país?
Para más información sobre tus orígenes envía un email a aytolubian@telefonica. net, a la atención del alcalde, y podré darte datos personales a través del correo electrónico.

Hola inda cho sei como estas primeramente te queria volve a agradecer tu interes, tu tiempo y la ayuda que me brindaste por el tema de mi familiar de tu pueblo.
cuando tenga la foto la subire asi puedes decirme bien si la conociste la casa,
con respecto al tema Alcalde no se denomina de esa Forma aca y es bastante raro todo en Bs as, el que tu dices es Mauricio Macri opositor de Cristina K y el es el JEFE DE GOBIERNO de Capital Federal como si fuera de Madrid o Barcelona aca en la provincia de ... (ver texto completo)

Mira a ver se che vale esta cuarteta:

Non me furgues entre as pernas
que desperta o durmiñón
nin andamos nas cavernas
nin son xa un garañón.

Este comienzo de letra me ha parecido genial, lo tendre en cuenta, casi me meo por las bragas de risa.

Tenía razón O Candil. Mª Encarnación Lubián Álvarez, hija de José y de Felisa, y hermana de tu abuela Mª Dolores, nació en Lubián el 2 de julio de 1.894.
Era la tía Encarnación, y yo no me daba cuenta. Ya no me acordaba de sus apellidos, y no me parecía que se apellidase Lubián. La encontré a partir de la fecha de nacimiento de tu abuela.
La "tía Encarnación" (aquí le llamamos "tío" o "tía" a las personas mayores) se casó con el tío Domingo (Domingo Blanco Álvarez) el 28 de noviembre de 1.929. ... (ver texto completo)

Que buena noticia la verdad agradezco mucho la informacion y que bueno es esto de las computadoras cuando de utiliza para estas cosas,
no se cual es tu nombre INDA CHO SEI es asi?, y parece que seriamos como familiares lejanos, en un punto no se como seria la relacion de sus tias por que eran sobrinas de ella?, seria bueno poder contactar tambien algun familiar de el señor Domingo como tu dices, por lo que entiendo tu eres Alcalde no se si es asi y tampoco se lo que es un alcalde aca eso no existe,
luego ... (ver texto completo)

A primeira vista non podo axudar, porque nunca ouvín falar de Mª Dolores Lubián Álvarez, nin das irmás Pilar, Claudina ou Encarnación, inda que meu pai era Lubián Álvarez.
A min morreume unha tía avoa en Buenos Aires que se chamaba Dolores Lubián Domínguez, sen descendencia. Pero non ten nada que ver.
O noso apelido non é precisamente o máis abundante en Lubián, polo que se a avoa de Fernando era de Lubián, seguramente sexamos da mesma familia.
Datos de nacementos só temos desde 1.871. Dinlle ... (ver texto completo)

hola como estan gracias por ayudarme, les comento que si entiendo bastante lo que escriber en gallego, en poco tiempo subire una foto de la casa donde ella vivia en lubian, lo que si puedo decir que es bien dentro de una montaña y bien precario, mi abuela me contaba que era de la montaña y criaban animales etc.
mi abuela la que vino a la Argentina nacio exactamente el 1º de Aril de 1898 en Lubian zamora, y su hermana Encarnacion quien fue la unica de las 4 hermanas que quedo alla y era la mayor ... (ver texto completo)

Sí, o Fernando dice no seu segundo mensaxe que no dni da sua abuela pon Lubián/Zamora, non pode ser outro Lubián, incluso pon a fecha do dni. Tamén dice que unha irmá da sua aboa quedóu en Lubián, Encarnación, por eso pregunta a ver se lle queda familia en Lubián por esa tal Encarnita Lubián. ¿Non a conociche? ¿Naide a conoce? ¿Non atopache nada de Encarnación Lubián neses libros? ¡Ah, cómo sabía que tú non quedabas sin votarlle unha mao este foreiro argentino! Sería bonito que inda lle quedara familia ... (ver texto completo)

Creo coñecer aos tres irmáns.
Pero o saúdo que nos dá o pequerrecho ten o seu aquel. Valía para saúdo militar a un mal sarxento que tiven eu en seu día.
Que non cunda o pánico.

Amigo Inda Cho Sei: Vexo que sigues conectado os foros da contorna, e unha alegria que entres neste pois fai falta. Referente a tua mensaxe, e a fotografia que fas alusión, acertache creo con seguridade que conoces os tres, o pequeno que hoxe e o mais grande ese dia debialle picar algo, por eso se rascaba.
Nonsei se ese saudo que interpretamos, ¡fose adicado o sarxento Romerales, ou Telesforo Romerales xa non lembro! porque dende logo ese sarxento non merecia ese saudo, sinon cuadrarse a orde de"firmes... ... (ver texto completo)

Secretaría: 980 624003
De luns a xoves de 15:30 ás 19:30. O venres de 15:30 ás 18:30

Alcaldía: 639 751533
25 horas ao día e 8 días á semana. Se non contesta, insístase moito máis tarde, que non hai quen o saque do seu paso, con perdón.

Ja, ja, boa a ficeche, co da secretaría era suficiente, moitas gracias. É pra unha persona que leva chamando moitas veces o tfno. que figura na web e naide llo colle. Pasareille esta información a ver se ahora xa o consigue.
Esto que decís de que o mundo é un pañuelo, eche ben certo, xa o comprobéi varias veces. Oxe, sin ir máis lexos, nunha xornada de Formación en Madrid, con xente de toda España, falando cun asturiano, resulta que te conoce muto (a tí e a Lubián), porque antes traballou en Zamora. ... (ver texto completo)

Sinor Inda, no tengo más que felicitarle por lo bien que describe los horarios del Ayuntamiento, una vez demuestra Vd. unha transparencía deficil de igualar, almismo tiempo le doi las gracias por lo que a mi metoca, con relazahún as 25 horas.
Unha aperta.

Don Blas: Gracias por sus felicitaciones, que traslado a todos los vecinos del municipio, vivan en él o en otras partes del mundo.
Sabrá que las inversiones están hechas por empresas privadas para tener beneficios. Lógicamente la implantación de esas empresas en un municipio significa puestos de trabajo, impuestos municipales de gran magnitud y canon para los pueblos afectados.
Sabemos que en Chile se está desarrollando esta energía. Precisamente una de las empresas que tramita inversiones en ese ... (ver texto completo)

Dn. Felipe; Como bien dice, las empresas que invierten en cualquier actividad, lo hacen con el afan de obtener utilidades (que ojala no caigan en lucro desmedido) pero, si las autoridades de turno oponen trabas, todo podria haberse convertido en un fracaso y, ahi, esta el merito de quien dirige o administra el municipio elegido para la inversion, comprendiendo lo que significa la pobreza de nuestros pueblos y la vision, en el adelanto que estas inversiones significan para todo el entorno en general; ... (ver texto completo)

Pois a única cousa que non se pode facer en galego é un francés.

O tempo como tu ben sabes unhas veces perdese e outras non.
Reaparece por estes lares o que se lle arrepía a pel co Galego, supoño que debe de ser o mesmo que no foro de Lubian lle dixo o Ilmo. Sñr alcalde, que como escribia en Gallego si no era de la comunidad autonoma, i o que montou tantos guirigais co Galego xa fai tempo.
Unha grande aperta amigo Inda.

Pois a única cousa que non se pode facer en galego é un francés.

Perdoa, pero teño que descrepar de voçe, cuando istibe na franza cua miña namorada galega, entón si ela ficara en istado saldría un frances, gracias a Deus nahún foi ô caso.
Unha aperta.

Vexo noutro foro da contorna que andan a falar de Pontevedra. Eu vivín alí no curso académico 1.972-73. Traballaba de educador no Colexio Atlático, na rúa Padre Fernando Olmedo.
Unha tarde festiva tropecei na plaza da Estrela cun conocido que xa non lembro de que pobo era. Mais casi me atrevo a decir que ben poidera ser deste pobo de Barxa.
El andaba en Figueiredo de recluta e conseguira daquela un pase pernocta.
Fomos celebra-lo encontro aos bares e tabernas da rúa San Sebastián e alrededores. ... (ver texto completo)

Amigo Inda Cho Sei: Graciñas polo relato das tuas vivéncias sendo mestre en Pontevedra. Creo que efectivamente o que colleo a tranca tan descomunal era de eiqui de Barxa que nese ano estivo na mili por Figueirido, eu nesa data tiña 15 anos pero xa lembro perfectamente quen podia ser, o que pasa e que marchou pra Australia,é non tornou nunca mais. O mellor toca nalgunha orquesta"o saxofón"
Unha grande aperta amigo Inda Cho Sei.

Eses carros dos que o seitureiro me fala foron os primeiros que guiei. Era un cativo, e xa os guiaba, sempre coa vara aguillada ao lombo. Na sementeira, prefería guialos a cargalos.
Aquela foi a nosa crise máis grande. Economía de subsistencia desde que nacín ata que casei. Vintetrés anos de crise. Nos invernos, gracias ás becas aquelas que se conservaban aprobando todas en xuño, cun 7 de nota media, interno. Así me librei de atar a herba na pallarega (ou palleira) e acomoda-la facenda nas cortes. ... (ver texto completo)

Por ô que deduxo tí de nome verdadeiro eres Felipe, istou de acordo contigo, más a min nunca me faltou traballo, claro que sufrimos os efectos da posguerra, a nazahún ispañola quedara empobrecida, nos en Portugale tiñamos a de Angola que foi más tarde, más axo que istabamos peor ca na Ispaña, ahora vivimos os tenpos das vacas gordas, penso que nos toca apretar un bocadito ô cinto, ispero que nahún pase nada malo.
Mira eu sahún un home de ezquerdas de tuda vida nunca crein munto nos cregos, más nahún ... (ver texto completo)

Hai quen dice que a nosa sociedade padece unha depresión colectiva pola machacona información sobre a crise. ¡Crise aquela, a do caldo de verzas tódolos días cando era rapaz e mozo!. (E cómo gustaba ao requentalo)
Alguén critica eiquí, neste foro, o asunto dos restaurantes e do arroz con bogavante.
Pois eu apúntome. Ao arroz con bogavante, claro; non a crise.
Dicen que o problema é que os españois temos vivido por riba das nosas posibilidades, e que temos que aprender a vivir doutro xeito.
Pois ... (ver texto completo)

Sinor Inda, dice que téin bos carros, me imaxino que rerán buenos, pero si quere mercar algún más quéin los pode veder ê un hermano del meu amigo Barxes, pois él téin muntos.
Unha aperta.

Estimado Inda Cho Sey; totalmente de acuerdo con Ud. en la forma de enfrentar las cosas, eso si; sin perder las perpectivas de las mismas a futuro, se que no es su caso pero, el conformismo en mentes menos sagazes puede producir acostumbramiento al zarandeo abusivo de quienes - sean estos quien sea - obtentan el poder del momento. Lograr reducir la cantidad de alumnos en cursos
de la enseñanza, tiene que haber sido el objetivo de luchas anteriores; con lo cual ganaron estudiantes y profesores y en el futuro inmediato la sociedad Española, al recibir egresados mejor preparados por instructores menos estresados. Esas son las economias que no se entienden, vengan de donde vengan y si bien podrian soportarse por un periodo determinado, no deben perderse de vista para solicitar una fecha de termino. En Chile - como sabra - los estudientes han estado y estan dando una lucha muy meritoria contra los abusos
que cada decada han ido en ahumento hasta llegar al estado actual y, una vez consentidos, cuesta mucho derribar (en estos abusos estan Derechistas e Izquierdistas...; ¡los famosos intereses creados!). Asi que, ojo avizor, al mas importante de los puntos por Ud. expuestos.

Como siempre, un gusto poder leerle.
Saludos a Ud. y todos los foreros da Vilavella ... (ver texto completo)

aes: Non sabemos cal é a túa intención ao colgar eiquí este vídeo. Pero de tódolos xeitos, permíteme opinar da tétrica presentación, cun personaxe permanentemente en primeiro plano, a oscuras (tal vez para non gastar enerxía).
Calca as tintas nos posibles accidentes nun aeroxenerador. Lamentable. Eiquí xa vimos arder un par deles. Pero comparar un accidente dun aeroxenerador que arde cun accidente de central nuclear, ou nunha térmica, ou unha presa que estoupa é como comparar un peido que se escapa ... (ver texto completo)

Parabéns polos teus comentarios. Nótase onde hai unha certa cultura.
Dende logo que os muíños son unha bendición para as nosas aldeas.
Un saúdo

Antonio Edroso, amigo aes: Vista a calidade do primeiro enlace, eu négome a darlle ao segundo. Nin quero, nin teño tempo para pamplinas pseudoecoloxistas. Porque osecoloxistas de verdade somos os que vivimos nesa natureza que pretenden protexe-los urbanitas que viven no asfalto.
¿Como podes dar crédito a xente descoñecida decindo cousas semellantes?
Un día, no tempo das castañas, un bó home do teu pobo (Hedroso) chegou aos seus castiñeiros e achou a unha persona urbanita enchendo un saco. E chamoulle ... (ver texto completo)

Gracias Felipe! Vindo de ti dou por bon o consello.

Tamén se agradece que me escribas o apellido sin a "H"

Saludos cordiais desde as islas afortunadas.
Aiquí tamén hay muiños e non vexas como traballan, nunca se vein parados.

Comparto o cento por cento a tua mensaxe, o que si me fixo reflexionar... efectivamente muitos dos que fan os vídeos pensan que a uz son as siglas de "Unión de Zalameros".
Un aperta de pao de UZ.

A tía María foi sempre unha moi boa cociñeira. Non había caldo de verzas e fabas coma o dela en toda a contorna, sobre todo cando se comía requentado.
Certo é que daquela habíache poucas sustancias nutritivas ao alcance daquela economía de subsistencia. Caldo de verzas, caldo de unto, tallada de touciño con pan negro, ovos fritidos, ensalada de feixós, e os días de festa, un xurelo fritido ou unhas sardiñas en escabeche.
O que millor aviaba ela naquela prolongada crisis eran unhas chirouvías á ... (ver texto completo)

Estas cousas que contas son as que gustan escoitar. Puxéchesme os dentes longos coas delicias que nomeas. A cociña Galega e Castelá que marabilla. O mais entretido estes contos e cousas de cultura dos nosos pobos ao meu emociónanme. Quizas sexa un melancolico sen remedio.
Un abrazo amigo.

Vexo que eres tan cachondo coma min. Unha palmadiña nas costas.

A unica xeito de levarse ben, é respectando. Son un cachondo gústame a broma e tambien as cousas ben feitas.
Un saúdo

Realmente ten vostede o mesmo dereito a xogar con ese nome, que eu a utilizalo afirmativamente.
Non me amola iso.

Inda cho sei: As miñas palabras se cumplen, retiro a broma e as miñas desculpas.
Un abrazo

Desde o antroido levo de hospital en hospital: O Barco, Verín e Ourense. Eu non estou doente, que eu saiba. Sonche os anos das mulleres maiores da familia, que se van pouco a pouco. Miña nai foise o pasado día 3. Miña sogra vai saíndo pouco a pouco dunha complicación.
Algunha tarde teño un anaco de tempo, entre viaxes e traballo, e boto unha ollada por eiquí. E non me divirte para nada o que leo.
Hai moito garabito neste mundo.
E vexo que hai alguén moi teimado en remexerse cada vez máis no seu ... (ver texto completo)

Sr. Felipe Lubián:
Cuando un hombre se muestra cabal, autentico en su decir, sincero y con el corazón abierto; termina por ganarse el trato de ESTIMADO;... estinado Inda Cho Sei reciba mis sinceras condolencias de pesame por la partida de su Sra. Madre y
mi oracion fraterna por la salud de su suegra.
Hermano galego ayer 20 del Pte. tambien parteu outra galega; esta; desde Chile, a miña nai; foise a los 98 anos, hoy la acabamos de despedir en o cementeiro Parque do Recuerdo con uan gran concurrencia ... (ver texto completo)